Talent

‘Koud vandaag Tuinier. Jongen, dat jij met dit weer in de tuin bezig bent. Je kunt wel griep krijgen.’
‘Valt mee, Plato. Ik ben het gewend. En wat moet ik anders? Tuinieren is ongeveer het enige wat ik kan.’
‘Nu ben je te bescheiden. Je bent toch best handig?’
‘Ik? Zeker niet. In mijn familie barstte het van de schilders, timmerlieden en machinebankwerkers. Met hen vergeleken was ik een nul. Ik weet nog dat oom Kees, toen ik (als jongen van 15) een deurtje van een duivenhok stond te schilderen, zei: `Tuiniertje, ga nou niet lopen kwasten, dat wordt niks. Laat mij maar even.’ Hij pakte de kwast uit mijn handen, schilderde in korte tijd een perfect deurtje, gaf de kwast terug en zei daarna fijntjes: kijk eens, zó eenvoudig!!’ Ik zie nog dat geringschattende lachje dat bij die woorden hoorde.’
‘Nou, aardig was anders. Maar je was jong. Je kon nog van ze leren.’
‘Oh, daar hadden mijn ooms geen geduld voor. Maar in die tijd moest wij, via school, één keer per week naar de Lagere Technische School, om extra vaardigheden op te doen. Nou, de eerste ochtend ging het al verschrikkelijk fout. Ik moest bij houtbewerken met zo’n venijnig beiteltje werken. Binnen tien minuten had ik het ding in de muis van mijn hand gedreven. Ik werd meteen naar de conciërge gebracht. Die schrok zo van al het bloed dat hij me van de zenuwen een daverende klap voor mijn kop gaf. Daarna verbond hij mopperend mijn hand en stuurde me naar huis.’
‘Zo zeg… en toen?’
‘Een maand moesten we bij metaalbewerken een kachelpook maken. Als zo’n ding bijna klaar was, moest je hem in het vuur gloeiend heet maken en aan het einde platslaan… dacht ik tenminste. Maar die leraar riep: ‘Tuinier, dat doe je verkeerd, geef hier die pook!’  Dus ik gaf hem braaf aan en hij greep, terwijl hij ondertussen de klas in het oog hield, precies in het gloeiende staal. De gil was vreselijk. De oorvijg die hij me daarna met zijn goede hand gaf, ook. Achter me klonk het brullende lachen van de jongens. ‘Wat een lul, hoorde ik roepen en zo voelde ik me ook.’
‘Je bent zeker niet erg lang op stage gebleven?’
‘Toch nog een jaar. Maar het was een lijdensweg, voor mij en voor de leraren.’
‘Gelukkig dat er tuinen bestaan hè?’
‘Precies, als ik nu een verkeerde struik ontwortel, loop ik tenminste geen klappen op.’
‘Ehh, koffie dan maar?’
Lekker, zal IK even..?’
‘Néé néé, Tuinier, laat MIJ dat maar doen.’