11 Oktober 2019, 12.12 uur Bericht van haar dochter:
“Mama is een uur geleden heel rustig ingeslapen. Haar kinderen waren erbij en het is mooi gegaan.
Ze heeft nu rust.”
Wie en wat was Ria?
Sommige bloggers kennen Ria van haar blog rias-weblog.nl
Daarop schreef ze, een aantal malen per week berichtjes, kunstzinnige reacties op stukjes van andere bloggers, deed mee aan schrijfopdrachten en maakte leuke, zonnige gedichtjes. De inspiratie haalde ze niet zelden uit haar eigen tuin of uit het daarachter liggende park waarin ze graag met haar hondjes wandelde.
Daarnaast had ze vaak een luisterend oor voor mensen die het moeilijk hadden. Dan was ze niet alleen vrolijk maar ook heel wijs en op die manier een steun voor haar medemens, een echte vriendin.
Zware jaren
Aan haar weblogbijdragen kon je niet of nauwelijks afzien dat zij zichzelf al een hele tijd in een behoorlijk zware medische situatie bevond. Enkele jaren geleden werd Ria getroffen door een zware keelaandoening, juist in een periode dat haar man overleed aan een longaandoening.
Het waren keiharde jaren, maar dankzij de medische wetenschap en haar optimisme, kwam ze er bovenop. Maar toch… ze was flink verzwakt en de ziekte liet blijvende sporen achter in de vorm van chronische slikproblemen waardoor ze steeds moeilijker kon eten.
Met de nodige hulp van familie, kennissen en de thuiszorg kon ze toch thuis blijven wonen en zo voor haar twee oude hondjes zorgen. Haar grootste wens was dat de hondjes eerder zouden overlijden dan zijzelf. En zo is het, gelukkig, ook gebeurd.
Ria vond het heerlijk als we langskwamen. Dan werd er veel gesproken over de weblog, de WE-300 (schrijfuitdaging), haar vriendje Jordy (een fictief personage uit de blogwereld) en over tal van andere zaken. Ook is ze nog eens, samen met blogster Reismeermin, bij ons geweest. Ik herinner het me als een heel gezellige dag.
De laatste weken
Medio september werd ze in het ziekenhuis opgenomen met een longontsteking. Na een week mocht ze weer naar huis. 
Enkele dagen na haar ontslag kwamen wij bij haar langs. Ze was aanzienlijk vermagerd en at bijna niets. Maar ze was blij met onze komst en stelde voor om ‘s-middags in het park te gaan wandelen. We bleven vlak bij huis zodat we, als ze moe werd, snel weer binnen zouden zijn.
Die middag zaten we in haar mooie tuin en genoten van de warme zon. We complimenteerden haar met haar wandelprestaties, want die waren ons echt meegevallen.
‘Ga je weer bloggen?’ vroeg ik op gegeven moment, ‘daar zul je heel wat bloggers blij mee maken.’
‘Nou,’ zei ze, ‘ik wil wel hoor, als ik me even goed voel, probeer ik het, maar ik beloof niets. want ik voel me zwak.’
Verder spraken we over de bekende koetjes (kalfjes ook) en we hadden een leuke dag.
Toen we weggingen, zei ze: ‘komen jullie snel weer? Het was zo leuk, kom maar heel vaak.’
‘Mag ik een blogje over je schrijven, Ria?’ vroeg ik. ‘En mag er dan een foto van je bij?’
‘Het mocht. ‘Ik ben benieuwd,’ zei ze en poseerde nog even, met een piepklein glimlachje op haar gezicht.
Zo lieten we haar, met een wat bezwaard gemoed, achter.
Op 24 september appte ze mij dat ze zou worden opgenomen in een herstellingsoord. Met intensieve begeleiding zou men haar laten aansterken. Ze voegde er aan toe het als een groot geestelijk en lichamelijk gevecht te beschouwen.
Maar de artsen waren positief.
Ik wenste haar veel sterkte en succes.
7 oktober
Op deze dag kreeg ik een appje van Ria’s familie en schrok.
Kort samengevat: Ria was te zwak om nog te reageren en had inmiddels zware medicatie. Ze ging hard achteruit en gaf aan dat ze me graag wil zien. Als ik dat ook wilde moest ik niet te lang wachten.
8 oktober
Vandaag was ik bij Ria. De familie gaf mij alle ruimte met haar alleen te zijn. Ze ademde moeilijk, had pijn en was erg onrustig. Maar ze was helder en zich bewust van haar toestand. Eigenlijk wilde ze nog zo graag, maar ze zag heel scherp dat het zo niet meer kon. Die middag had de familie een gesprek met de artsen, uiteraard ook namens Ria. Want ze wist precies wat ze wel- en wat ze beslist niet wilde.
Ik vertelde haar hoeveel mooie wensen er van de webloggers waren binnengekomen. Ze nam ze met een glimlach aan. Ik bedankte haar voor zoveel mooie jaren van vriendschap en, omgekeerd, bedankte zij mij. Daarna vroeg ik haar haar welke boodschap ze nu het liefst aan ons, de achterblijvers, zou willen geven. Ze keek me recht in de ogen en zei terwijl er een klein koppig trekje om haar mond verscheen: ‘blijf jezelf en doe altijd je eigen zin.
Daarna werd het spreken haar moeilijk. Maar ook zwijgend kun je bij elkaar zijn en elkaar door een handgebaar nog veel vertellen. Het was een zwaar, maar ontroerend afscheid.
9 t/m 11 oktober
Op 9- en 10 oktober, zo vertelde de familie, was Ria, onder invloed van de medicatie, in diepe slaap.
En toen werd het 11 oktober.
Mijn oog viel op het kleine, marmerachtige beeldje dat sinds jaar en dag links op de derde plank van boven zit te lezen. Ik was stom van verbazing.
.jpg){kind=link}