Crisiskerst

Het was stil in de recreatiezaal.
Terwijl zijn gedachten zich als woeste golven op onbekende kusten stortten, stootte oude sok zijn keu, rakelings boven het verschoten groene laken, tussen zijn verkrampte vingers door. Weer mis. Hij merkte het nauwelijks.
Vierenzeventig waren ze geweest toen ze hun geriefelijke eengezinswoning verruilden voor een kamer in het verzorgingshuis.
‘Onze laatste bestemming ouwe sok,’ had ze liefkozend gezegd, ‘laten we hopen dat we nog lang samen mogen zijn.’
‘Een jaartje of vijfentwintig zou mooi zijn,’ had hij lachende geantwoord en daarna had hij haar als een jonge vent gekust, want de liefde tussen hen beiden was, ook na zesenveertig huwelijksjaren, nog zo mooi en warm als een aanstormende lente.

Het leven gaf hen nog drie jaar samen. Op een ochtend, aan het ontbijt, trok ze er plotseling en geluidloos tussenuit. Men sprak over een mooie dood, maar daar had ouwe sok geen boodschap aan. Alleen God wist hoezeer hij haar miste.
Niet lang na de begrafenis kwam er een eenpersoonskamer vrij. Het kostte hem veel moeite en emoties om van een aantal bezittingen afscheid te nemen en het moest ook allemaal snel vanwege de wachtlijsten maar uiteindelijk betrad hij op een dag zijn nieuwe onderkomen.
‘De laatste kamer van ouwe sok,’ fluisterde hij tegen de foto van zijn vrouw. ‘Nu toch wel denk ik.’
Hij vond, min of meer, een nieuw leven tussen de biljartende en kaartende lotgenoten. Hij nam deel aan de georganiseerde uitjes en timmerde ijverig vogelhokjes voor de jaarlijkse rommelmarkt van het tehuis.
Hij miste haar nog steeds maar toch, het was goed zoals het was.

Toen was er die lente ineens dat gevreesde bericht. De crisis noopte tot sluiting. Een nieuwe wachtlijst was het gevolg. Bertus en zijn vrouw waren de eersten. In de vele maanden daarna liep het tehuis langzaam leeg. Het geklikklak van de biljartballen werd schaarser en schaarser.
Toen werd het opnieuw kerstmis. De recreatiezaal was, door middel van schuifwanden, fors verkleind zodat er toch nog sprake was van een soort intieme sfeer. Ouwe sok keek vanaf het biljart naar de tafeltjes.
‘Één ventje dat niet van biljarten houdt en voor de rest allemaal vrouwen,’mompelde hij in zijn snor. ‘Als jonge jongen zou ik dat een mooie verdeling hebben gevonden. Maar nu… ik begin waarachtig blij te zijn met die laatste wachtlijst.’
Woest plaatste hij een volgende stoot.
Maar het was niet alleen weer kerst maar ook opnieuw mis.