Het grote gelijk

Mistroostig staarde Tuinier naar dunne regendruppels die, voortgestuwd door een forse zomerbries, tegen de ramen uiteenspatten.
‘Wat een zootje,’ mopperde hij, ‘dan weer bloedheet, dan weer stormachtig en als je alles gehad hebt zeikt het natuurlijk weer van de regen.’
‘Tuinier, je zeurt.’ sprak Cornelis verstoord. ‘Misschien wil je je treurnis even ergens anders beleven? Ik ben net een puntige boekrecensie aan het schrijven en je brengt me uit mijn concentratie.’
‘Nou, als er één zeurt dan ben jij het wel,’ verhief Tuinier zijn stem. ‘Ik ben alleen maar teleurgesteld omdat ik niet lekker in mijn nieuwe tuin kan zitten, jij moppert de hele wereld aan elkaar met je grote gelijk.’
‘Ja ja ja. Maar in dit geval heb ik zéker gelijk. Want dit boek is werkelijk te verschrikkelijk voor woorden. Kijk maar, je zal het wel leuk vinden want op zich is het is pure nostalgie.’
Tuinier raakte geïnteresseerd. ‘Laat eens zien.’
Cornelis was meteen op dreef.
‘Kijk, dit is deel één van de nieuwe uitgave van de Kick Wilstraverhalen.
‘Kick Wilstra, dat was toch dat stripverhaal van die wondermidvoor uit de jaren ’50?
‘Klopt, ‘hij stond o.a. in het Parool maar er verschenen ook losse deeltjes die je voor 0,60 cent kon kopen. Heb ik nooit gekund, want ik had geen geld.’
‘Ik ook niet. Goh ja…’
‘Maar later verschenen er betaalbare pockets.’
‘Bedoel je die serie waarvan deel 5 en 6 nooit verschenen?’
‘Ja, ze stopten gewoon midden in het verhaal en dat was het dan.’
‘Maar dan is het toch leuk dat…’
‘Wacht even. Enkele jaren geleden verschenen de complete verhalen ook al in zes stripalbums.’
‘En nu dus wéér een uitgave?
‘Ja, met een prachtig verhaal als voorbeschouwing. Werkelijk perfect.’
‘Maar waarom dan in hemelsnaam die kritiek?’
‘Omdat in al die uitgaven dezelfde fouten voorkomen. Pagina’s die zo maar elders in het boek wéér worden afgedrukt (terwijl de eigenlijke pagina dan ontbreekt), plaatjes die zijn omgewisseld zodat de logica van de handeling ver te zoeken is.’
‘Dus dat betekent…’
‘Dat al die uitgeverijen klakkeloos al die matrixen zonder enige controle hebben laten afdrukken. Echt storend. Kijk, ik zal het je laten zien. Hier……. en hier….’
‘Ja, ik zie het. Vreemd. Maar schrijf die uitgever dan aan.’
‘Heb ik gedaan. Nog niks gehoord.’
‘Tja, dan moet je wachten.’
‘Ha, maar ik heb dus WEL gelijk hè?
‘Inderdaad, gróót gelijk.’
‘Hahaaa. DAT wilde ik maar even horen.’

Twee oudere heren stonden met de handen in de zakken mistroostig te staren naar de dunne regen die tegen de ramen sijpelde.
‘Wat een zootje,’ mopperde Tuinier.
‘Wat je zegt, bromde Cornelis. ‘Allemaal gezeik.’