Het weten (WE-300)

Ze werd niet gewaar de gestage lenteregen die, als een litanie van onstuitbare beelden in haar geest, bezit nam van straten en tuinen.
Ze merkte niet hoe het water, vanuit de kapotte dakgoot, in bokkige stralen tegen het raam en op de vensterbank kletterde. Ze was zich niet bewust van tijd en plaats. Maar ze zag… en wist.

Het kleine konvooi ploegde door de verzengende, Afghaanse, woestenij. Johan, met in zijn hart een mengeling van weten en voelen, keek naar de bezwete kop van Peter, de bestuurder van de voorste legerjeep, en dacht na. Als aanvoerder voelde hij zich verantwoordelijk voor zijn twaalf manschappen maar de briefing was helder. Deze missie ging voor alles.
Toch maakte hij  bij een rotsformatie een stopteken.
‘Mannen, een half uur rust,’ riep hij. ‘Maar blijf waakzaam, dus niet slapen hè,’ waarschuwde hij.
Men mompelde instemmend.

In de bijkeuken legde Jos zijn timmergereedschap in de kast, trok daarna zijn jas uit en hing deze zorgvuldig aan een haakje. Als de regen was opgehouden zou hij de dakgoot meteen herstellen. Zo kon het niet langer.
Vanuit de gang kon hij zijn vrouw in de woonkamer zien zitten. Juist wilde hij haar met een brede armzwaai duiden dat hij weer binnen was, toen haar naar elders gerichte blik zijn beweging deed stokken. Zo ging het sinds hun zoon… wat kon hij doen?
Berustend sloop hij de trap op.

De militaire colonne leek uit het niets te zijn verschenen. ‘Wie is hier de commandant?’
Een van mannen wees.
Johan, zwijgend, werd uit de groep gehaald en geboeid. ‘Naam, geboortedatum, rangnummer?’
De actie was afgelopen nog voor hij was begonnen.

De bel klonk als een oordeel.
Ze opende de voordeur en keek de agent zwijgend aan.
‘Mevrouw Christie?
Ze knikte.
Ze wist.
Ze had altijd geweten.

 

Zurbaran:  Visioen van Maria (als kind).