Simpel verhaaltje

Het was een mooie zomerdag. De warme stralen van de zon streelden het kleine gazon. Vlinders en bijen vlogen af en aan. In de verte klonk het zachtmonotone geluid van de snelweg.
‘Hoeveel kinderen wil jij dan?’ vroeg hij loom terwijl hij een polletje madeliefjes tussen zijn tenen de grond uit probeerde te trekken.
‘Een meisje en een jongen.’ Haar woorden kwamen snel alsof ze de beslissing al jaren geleden had genomen.
‘Tja, Maar dan zal JIJ voor ze moeten zorgen.’ Het leek hem een waardevast feit.
‘Jij toch ook?’
‘Ik moet toch naar mijn patiënten?’ Daarna toegeeflijker: ‘Maar dan  breng ik ze
’s  avonds wel naar bed en vertel ze verhaaltjes.’
‘Ho ho, ik wil óók werken. Verpleegsters zijn belangrijk hè?’
‘Nou dan werk ik in de ochtend en jij in de middag.’
‘Ha , dus jij zorgt voor het koken. Maar wel op tijd hoor. Kinderen moeten om zes uur precies eten.’
‘Ja hèhè, dat weet ik ook wel.’ Half verbolgen, half plagerig zwiepte hij een plukje gras naar haar toe. ‘Dan doe ik wel pizza’s of zo. Die zijn zo klaar.’
Ze zuchtte. ‘Jij weet toch ook wel dat kinderen veel vitaminen nodig hebben?’
‘OK, jij je zin. Maar een enkele keer patat of pasta kan best. Daar houden ze van.’
Ze knikte toegevend. Ja, nu ze er over nadacht, dat moest wel kunnen.

Traag stond hij op: ‘ik heb honger,’ zei hij. ‘Jij ook?’
Weer knikte ze.
Ineens actief rende hij naar de achterdeur, gooide die open en riep:
‘mam, mamaaaaa, mag Elske blijven eten? We willen patat!!’