Het tijdloze rijk

Er waren eens een jongen en een meisje die vreselijk veel van elkaar hielden. Ze waren elkaar tegengekomen in het park waar hij aan het joggen was en zij de eendjes voerde.
Ze hadden elkaar slechts even aangekeken maar werden meteen als door een magneet naar elkaar toegetrokken. Vreemd hè, maar toch gebeurde het zo.

Op een dag zaten ze heerlijk in hun tuintje te zonnen (ze woonden inmiddels samen) toen het meisje zei: ´ik heb een boek gelezen over tweelingzielen. Mooi joh,  dat zijn zielen die onverbrekelijk bij elkaar horen en elkaar in elk leven weer tegenkomen.’
´Mmmm,´mijmerde de jongen, ´daar heb ik ook wel eens van gehoord. Ze schijnen elkaar wel te moéten tegenkomen ook al worden ze duizenden kilometers van elkaar geboren. Zeg, zouden wij ook tweelingzielen zijn? Ik bedoel,  hoe vaak passeer je elkaar zonder omzien, maar wij zagen elkaar meteen in dat park.’
‘Tja,’ fluisterde het meisje, ‘het zou mooi zijn. Dan blijven wij altijd bij elkaar, ook in de dood en daarna ook weer. Wat een idee.’
‘Weet je wat’, zei de jongen. ‘We spreken een teken af dat we altijd blijven onthouden. We herhalen het zo vaak tot we het ook na onze dood niet meer vergeten. Dit bijvoorbeeld. Hij maakte van zijn vingers twee kringetjes en die zette hij als een brilletje op zijn ogen.
Het meisje deed hem na en zei: nu zijn we tweelingzielen.’ Meteen gaf ze hem een superlange kus.

Jarenlang waren ze gelukkig, tot hij, inmiddels bejaard, door een noodlottig ongeval van haar werd weggenomen. Aan zijn graf maakte zij, toen iedereen weg was het afgesproken teken en zei zacht: ‘dag liefste, eens zien wij elkaar weer.’
Twee jaar later stierf ook zij en hoe heerlijk was het dat hij haar aan gene zijde opwachtte. Ook nu waren ze samen in dat heerlijke tijdloze rijk van de geest.
‘Ken je het teken nog’ zei hij, ‘Binnenkort gaan wij naar de aarde terug,’
‘Hoe zou ik het vergeten,’ antwoordde ze. ‘We zullen elkaar zeker vinden’
Niet lang daarna werd ze herboren in de sloppen een grote stad.

Ook hij werd herboren en wel in Engeland. Hij groeide voorspoedig op. Toen hij 27 jaar was ging hij met een aantal medestudenten voor een afstudeerproject naar Argentinië.
Op een dag wandelde hij door de smalle straten van Rosario en zag daar een armoede dat het verschrikkelijk was. Tijdens zijn wandeling kwam hij op een markt. Hij besloot wat inheemse vruchten te kopen en kwam terecht bij een schamel fruitkarretje waarachter een oude tandeloze vrouw haar waar aan de man bracht. Hij groette haar
en wees op het gewenste fruit.
De vrouw keek hem lang en doordringend aan. Toen, plotseling, zei ze zacht:
‘Ola querido, por fin nos vemos de nuevo.’ *) En daarna maakte ze, je kon het duidelijk zien, het teken.
Hij stond daar en keek verbijsterd in een verte waarin tijd niet meer leek te bestaan.
Toen zei hij zachtjes: ‘Hallo.’

Verhaal: plato dec 2012

*) Hallo liefste, eindelijk zien we elkaar weer.