relatiesite

Elke avond rammelde hij urenlang op de toetsen van zijn laptop. Zij, met breiwerkje op de bank, zag soms even naar zijn boerse kop. Tweeënvijftig was hij. Onlangs was zijn zoveelste relatie op de klippen gelopen.
Zou het ooit wat worden? Ze kon daar zo over piekeren. Hoeveel jaren had ze nog te gaan. Wat zou er daarna van hem worden, zonder vrouw. Wie zou zijn hapje klaarmaken, zijn kleren wassen, hem een bakje thee geven?

Moet je koffie? brulde ze richting laptop?
Hè? riep hij terug?
Of je koffie moet, deed ze er een schepje boven op. Plotseling stond hij bij de bank: schreeuw niet zo, ik heb tóch mijn hoorapparaat niet in.
Wat? riep ze op volle sterkte.
Ach, neem zelf een hoorapparaat, toeterde hij.
Dat hoorde ze en riep: jij  moet je de jouwe eens in doen, waar heb je hem anders voor?

Nu deed hij zijn hoorapparaat in. Wat moet je nou mens? vroeg hij zijn moeder met zijn ruwe goedmoedig bedoelde manier van communiceren.
Of  je koffie wil, da’s twee keer, riep ze terug.
Oh, zeg dat dan,  knorde hij, ja doe maar. Hij kroop weer achter de laptop.

Zit je weer aan die relatiesite? vroeg ze, terwijl ze koffie neerzette.
Hij knikte. Natuurlijk, je denkt toch zeker niet dat ik altijd bij jou blijf?
Oh, zei ze, heb je al wat?
Als het klikt, antwoordde hij, een wijffie uit Hoorn
Moet ze die hoorn wel meenemen, grinnikte ze. Kan ze in je oor toeteren.