Regendruppels

Buiten druilde de regen voort. Talloze kleine waterdruppels draafden, schichtig als voortvluchtigen, over het kamerraam. De thee stond onaangeroerd op de kleine tafel.
Hij dacht: wat is het stil in huis. Het is alsof ik hier helemaal alleen ben. En dan: wat kan een mensenleven toch plotselinge, niet overzienbare veranderingen ondergaan.

Vroeger, toen ze nog met zijn vieren woonden, was het een drukte van belang. De kinderen waren peuter- en kleuter klein. Er werd op een gestructureerde wijze gegeten, geleefd en geslapen.

De vroege avond was  het gezelligst. Dan vertelde hij de kinderen zelf gefantaseerde verhalen.Verhalen die hij een dag later al vergeten was, maar die zij na jaren nog konden navertellen. Later werd hun inbreng groter, gingen zij namen bedenken voor hun helden, werden de verhalen spannender, de plots ingewikkelder.

Dan de keerzijde.De relatie, de dagelijkse confrontaties, de scheiding maar bovenal: het busjewaar naast de ex, de kinderen zwijgend instapten. Daarna de stilte, hethalflege huis, het gevoel van in een vreemd verhaal verloren te zijn geraakt. Later:het co-ouderschap en het vreemde, moeizame wennen aan het switchen van het alleenzijn naar de drukte van de kinderen en weer terug.
Hij dacht aanzijn zoon die binnen enkele jaren weer volledig bij hem woonde. En alhoewel hijniet precies begreep hoe het werkte, voelde hij de onderlinge vertrouwdheid,die er altijd was geweest en er altijd zou zijn.

Hij dacht aan zijn dochter die aanvankelijk nauwelijks bij hem kwam, later op kamers ging in een vreemde stad maar een jaar of vijf geleden weer bij hem neerstreek. Hij dacht aan de onzichtbaar gegroeide kloof, die hij ook niet begreep maar waar hij enigszins mee om leerde gaan, in stilte hopend op een kentering.

Hij keek een vande waterdruppels na terwijl deze van links, schuin rechts naar beneden over het glas bewoog. Hij dacht: gedachten en gebeurtenissen zijn als waterdruppels. Ze komen plotseling op en maken een kronkelige reis door het onzichtbare. Maar terwijl je nog de illusie hebt hun route zorgvuldig te kunnen plannen, merk je al dat ze hun eigen weg kiezen en uiteindelijk vervliegen in een reeks van niet te peilen deeltjes.

Hij schrok optoen zijn dochter van boven brulde: ik ga douchen, niet aan het water zitten!Tegelijkertijd informeerde zijn zoon luidkeels van achter de PC: hoe laat gaanwe eten?
Hij stond op. Vlak voor hij volledig geabsorbeerd werd door de dagelijkse bezigheden, bedacht hij dat sommige dingen niet echt veranderen.

Het regenen was opgehouden. Daar tussen de dikke wolkenmassa drong zich een bleke zon. De zon van hoop en vertrouwen.