De avond voor vertrek.
‘Jongen, pak nu toch alvast je koffer in. Dan hoef je morgenochtend niet zo ….’
Jaaaahaaaaa, komt goed. Ik ga maar een weekje, zoveel neem ik niet mee.’
Vader heft zijn handen hulpeloos ten hemel: ‘krijg ik je vluchtgegevens nog? En zet de wekker!’
‘Heb ik gedaan. De gegevens heb ik ge-e-maild. Je gaat morgen toch mee naar de trein hè?’
‘Hoe laat moeten we de deur uit?’
‘Zeven uur. Ik tref Ferdy om half negen op Schiphol.’
‘Zo vroeg? Nou vooruit. Maar leg toch maar de belangrijkste dingen klaar…’
‘Jaaaahaaaaa.’
De volgende ochtend: 6.30 uur.
‘Kom je uit je bed? Je trein gaat over een half uur.’
‘Jaaaahaaaaa, ik kan ook die van half acht nog nemen.’
7 uur 15.
‘Maar jongen dan toch, je trein!!!’
‘Ik moet nog douchen, ik kom zo.’
‘Schiet toch eens op, ik sta al een half uur te…’
‘Jaaaahaaaaa, maak je niet zo druk, het komt goed.’
7.30 uur.
‘Moet dat kleine rugzakje ook mee?
‘Ja, gooi maar in de auto. We kunnen…. kom dan… snel!’
Even later scheuren ze de straat uit.
7.35 uur. Het parkeerterrein
‘Jeeeezz… ik ben mijn mobiel vergeten. Loop maar naar het station, ik ga snel nog even terug.’
‘Maar….’
‘Ja, dat MOET. Dan maar de trein van acht uur.’
Zoon scheurt terug naar huis.
7.55 uur. Het perron.
Vader staat zich op te vreten. Komt ie nou nog?
Plotseling rent zoon als een schicht voorbij. ‘Effe kaartje halen.’
8.00 uur. De trein.
De trein arriveert.
‘Hee, mooi gehaald hè pa?
‘Hmm ja, ben je nu niks vergeten?
‘Nee, echt niet. Nou dag… tot volgende week.’
‘Dag jongen, veel plezier, en uitkijken daar hè.’
‘Oké, daaag.’
De treindeuren sluiten. Nog één zwaai en… weg.
8.40 uur. Het huis.
Vader grabbelt in zijn zak naar zijn voordeursleutels.
……….
Het zal toch niet waar z…?
…..
@#@#$%%@%@#$%@
Verhaal: (c) Plato 2011
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Dat heb je weer goed geschreven hoor Plato!
Moet de vader nu een hele week wachten voor dat hij terug thuis binnen kan? Ik hoop voor hem van niet.
Hahahaha…wat een geduld moet je hebben bij die jonge gasten Plato.
Enne…………………….oh jee, waar zijn nou de sleutels?
Prachtig ,ik stuur je een glimlach.
Gr.,Ria
tja geduld daar mag je soms wel een vat van vol hebben.
ot.ik zit nu even hier, http://waterjuffer2011.blogspot.com/ denk niet dat mijn ‘oude’weblog het nog ooit gaan doen.
NEE! en nu? gaat pa al die dagen voor de deur zitten wachten tot de sleutel weer terug komt?
Hij is weer onverwachts geweldig Plato.
Weet je dat wij ons voor Parijs ook verslapen hadden.
Haastene natuurlijk, maar we hebben wel de sleutels meegenomen.
even helemaal OT… dankjewel voor je linkmail Plato. Het zal alleen bij mij echt nog even duren denk ik voor mijn woorden zich weer willen laten voegen in verhalen.
grts
Hahaha, haastige spoed is zelden goed.
Hihihi mooi geschreven. Een niet verwachte, verrasende wending. Herkenbaar ook. Ik zie pa en zoon voor me.
erg veraaaaaaaaaaaaasend :-] verrassend
En daar sta je dan…..
Pa was zo gefocust op zijn zoon dat hij niet aan de sleutels dacht.
Je voelt de stress van de aldoor wachtende vader, terwijl de zoon zich helemaal niet druk maakt, haha.
Heel herkenbaar geschreven.
Een geweldige WE-300, Plato, met een verrassend einde.
Ha ha, komt hier nog een vervolg op?
Die vader laat wel over zich heen lopen.
Nou Jan, ik dacht dat het wel af was zo. Die man staat misschien nog wel op zijn voordeur te bonken.
PS… ben jij een wordpress aan het aanmaken. Ik dacht… ik ga even kijken. Maar er is nog niks. Mmmmm…. komt wel.
Nee joh, ik wilde alleen maar graag die ‘avator’.;-))
Ik kreeg het er Spaans benauwd van, reizen met het openbaar vervoer is toch al zo zenuwslopend, vooral als je ergens op tijd aan moet zien te komen. Maar de zoon had er niet zo’n problemen mee blijkbaar. Ik voel wel met zijn pa mee…. nu nog even op de stoep zitten tot 9.00 uur en dan kan hij een slotenmaker bellen. 🙂
yep gevonden, jij dan:)
Grinnik, zooo herkenbaar!!
Ik heb ervan genoten, ik zag die vader na elk woord roder en roder worden. Ik dacht dat hij zowat zou ontploffen. Hopelijk heeft hij goede buren die een reservesleutel hebben. Anders maar een nieuw slot op de deur en heeft zoonlief over een weekje pech!
Toen je het mij vertelde moest ik lachen tja dan Smijling op de seconde en toch we zijn beide even trots op onze zonen want je hebt toch een gaaf joch hoor .
Ha die Plato, ik ben stomverbaasd dat ik hier zie dat je weer kunt bloggen.
Mijn weblog is nog steeds volledig blanko. Ondanks mailtjes naar de helpdesk, hoor en zie ik niks.
Fijn dat jij weer kunt schrijven want dat moet je toch wel gemist hebben.
Maar je hebt vast een hel voorraad!
gr eva (jeetjemina)
Eva, maar dit is dan ook WordPress en geen weblog hè. Mijn weblog ligt er ook nog steeds uit. Ik heb geen voorraad. Al die tijd ben ik met andere dingen bezig geweest.
En de autosleutels??
Dank zij J@n kan ik hier weer komen kijken, handig als je zo iemand bij de hand hebt hé :-).
Groetjes.
Goedemiddag Plato,
Bij Triltaal heb ik al een paar keer mogen meelezen met een WE-300 oefening. Mag ik ook een keertje meedoen? Ik heb de regels gelezen en mag de link in het reactieveld plakken. Ik neem aan dat je het veld bij dit bericht bedoelt? https://platoonline.wordpress.com/2011/09/15/we-300/
Zonnige groet uit Vlaanderen.
Marja, dat heb je goed. En je bent van harte welkom met je bijdrage. Ik zal je hier in de linkenlijst zetten.
topstukkie……..als je eens wist hoe vaak ik zoiets dergelijks heb meegemaakt met al onze kinderen(5) in allerlei situaties.Ik herken me er zo overduidelijk in.Hahahahaha ik heb genoten van dit spiegelend stukje Plaat hahahahahahahah
Hahahahah GEWELDIG! MiMmie denkt ik plaatjes en ziet het al gebeuren!
Zou eigenlijk ook typisch een actie van mij zijn….knap ***** als je dan bedenkt dat je ergens een week moet wachten…..waar gaat ie nou naar toe vraag ik me af?
MiMie, ik verklap een geheimpje. Het hele verhaal is gisterochtend waar gebeurd. Alleen de laatste alinea was fictie.
En? Bènnie al binne???
hahaha, leuk verhaal en nu maar wachten tot ma thuis komt?
oh, waar gebeurd pfff hoe ist met je bloeddruk?
Wat heerlijk dat ik je verhalen weer kan lezen!
XX Wilma,
Zo gaat het toch bij iedereen? Althans… bij mij gaat dit vrijwel elke dag zo…. maar die sleutels.. daar komt niemand aan hè?
Gelukkig lijkt het herfst zich gewijzigd te hebben in de zomer………anders had hij in het kille herfstweer buiten moeten wachten tot zoonlief terug zou zijn
whahahaha i like this…maar alleen omdat ik vader niet ben.
Erg leuk verhaal en inderdaad uit het leven gegrepen. Volgensmij heeft iedereen zoiets wel eens meegemaakt. Ik wel in ieder geval. Mijn ex-man vergat vaak de sleutels mee te nemen als hij naar zijn werk ging, dus als ik niet thuis was, kon hij er niet in. En net zo goed gebeurde het me vaak dat ik ‘even’ naar buiten ging en dat de deur dan in het slot viel. Konden we er helemaal niet meer in. Hij loste dat altijd op door via de buren over het balkon te klimmen en op die manier ons huis weer binnen te gaan (gelukkig lieten we die deur altijd op een kier – we woonden drie hoog, dan kan dat wel). Ik stierf dan duizend doden, dat snap je.
Mooie wachtWE
Ghegheghe, de eeuwige strijd tussen de ‘ruim-op-tijd-komer’ en de ‘op- het-laatste moment-komer’.
Het laatste stukje maakt het verhaal nog leuker. 🙂
Gelukkig waren het niet de autosleutels. Of …… (morgen zal ik een poging doen alle andere bijdragen ook nog te lezen én wat met de nieuwe opdracht te doen)