Laatst hoorde ik zeggen: ‘Toon Hermans en Wim Sonneveld leven nog. Maar Wim Kan… is echt morsdood.’ Verdere uitleg volgde niet. Maar ik begreep.
Wim Kan (1911- 1983)
Vanaf plm 1950 tot 1982 was hij DE cabaretier die de landelijke politiek in een gigantisch tempo voluit, genadeloos op de korrel nam. Jarenlang was hij bekend door zijn oudejaarsconferences (ook bij politici). Men zei: ‘als Kan hem niet noemt in zijn conference stelt een politicus niets voor.’ Aan het einde van elk programma nam hij samen met echtgenote Corry Vonk het applaus in ontvangst. Samen zongen ze dan:
Nou gaan overal op de wereld alle voordoeken weer dicht
In Londen en Maastricht, daar doven ze het licht
Nou valt overal op de wereld van de schimmen en de schijn
Het grote voorgordijn, van Broadway tot Berlijn
De mensen staan te dringen om hun kleren
En informeren: ‘Zijn die Corry en die Kan nog bij elkaar?’
Ja, want nergens op de wereld wat geen sterveling denken zou
Vindt men oprechter trouw,
dan tussen man en vrouw
Met d’r tweeen in een one man show.
Tegenover het fenomeen televisie stond Kan buitengewoon sceptisch. Daarom gaf hij pas na 1973 (sporadisch) toestemming voor een TV-registratie.
De laatste show, in 1982, was niet zijn beste. Kan was slecht geconcentreerd want Corry had in die periode een zware hersenbloeding gehad en was nog zeer zwak. Des te groter was de verrassing toen zij, klein en breekbaar, toch op het podium verscheen. Zie het fragment en proef de ontroering.
Onzeker
Wie zijn dagboeken (die hij meer dan 30 jaar bijhield) leest, ziet niet alleen zijn grote liefde voor het vak, zijn kritisch vermogen en humor maar ook zijn enorme onzekerheid. De voorstellingen die er zo soepel uitzagen, kwamen tot stand via veel bloed, zweet, tranen en de nodige alcohol. Echt genieten kon hij nooit, want altijd was er weer die nieuwe voorstelling waarvan je nooit wist of die wel aan zou slaan.
Is Wim Kan werkelijk dood?
Wie cabaret maakt en/of beluistert over actuele politiek weet dat de meeste grappen sterven met de politicus. Kan wist dit ook, getuige zijn woorden: ‘kort is de roem,’ en: ‘ in de krant van vandaag wordt morgen de vis verpakt.’
Generaties na Kan zullen wellicht nauwelijks iets met hem hebben. Maar toch… Kan was een theaterpersoonlijkheid. Was hij voor de radio of de televisie, dan was het stil op straat. Men was gegrepen, niet alleen door de grappen, maar ook door zijn dictie, zijn timing, zijn hele persoonlijkheid. De echte liefhebber zal dat hopelijk blijvend waarderen.
Jammer
Van Kan’s werk zijn veel platen en videobanden bewaard gebleven. Helaas heeft dat geresulteerd in een verzameld werk van drie DVD’s waarin de samenstellers flink met de schaar hebben gezwaaid en derhalve alleen de hoogtepunten hebben weergegeven. Een schandalige daad die totaal geen recht doet aan het talent van Kan. Ook niet aan de behoefte van de echte liefhebber trouwens. Die wil graag de onverkorte shows zien en horen.
Hopelijk komen de verantwoordelijken ooit tot zinnen en laten zijn artistieke nalatenschap integraal op DVD en CD verschijnen!
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Ik ben ‘iets’ te jong….om het ‘van mijn generatie’ te noemen maar ik herinner me ze wel.
Uniek en geniaal duo dat m.i. nog steeds niet een evenknie heeft!
Prachtige hommage aan een geweldige man.
Ik kan me niet zo veel Van Wim Kan herinneren maar wel zijn mooie glimlach.Hij had iets ondeugends en daar door een zeer charmante uitstraling.Gek dat ik me dat alleen herinner nou ja politiek was ik in die dagen weinig mee bezig. Dat zal het geweest zijn.Je hebt een mooie hommage aan de familie Kan geschreven hadden ze geen kinderen?
Novelle, De radiopresentator Erik de Zwart is een neef van Corry en Wim had wel broers en neefjes. Maar ze hadden geen eigen kinderen.
Dat is zo.n gek idee dat er nu generaties zijn die nog nooit van Wim Kan gehoord hebben. Zo.n geweldige artiest. Ik zeg maar zo, als Elvis leeft is Wim Kan ook niet dood.
Plato jij bent geweldig om Wim Kan een hommage te geven. Prachtig en verdiend.
Groetjes, Ria
O, wat een heerlijke nostalgie …………. Oudjaarsavond en Wim Kan hoorde toen bij elkaar.
Wim Kan is voor mij nog altijd de grootste… Maar zijn werk zo met de actualiteit van de dag verbonden dat het jongere mensen zonder de kennis van die dag niet zal aanspreken. Toon’s bal en de postzegels van Sonneveld daarentegen zijn tijdloos … Ik denk dat dat het verschil is.
Bedankt voor deze hommage aan een groot man.
Nou Plato zolang ik leef is Kan niet vergeten hoor. Hoe jong ik ook was ik mocht zijn voorstelling op tv zien van mijn moeder. Al vroeg leerde ze ons over de politiek ;-)) De dagboeken nog niet gelezen, maar dank voor je hommage.
Echt van voor mijn generatie, maar ik weet dat mijn ouders enorm van hem hebben genoten.
Ik ken hem niet, al zegt de naam mij wel iets. Vermoedelijk was het meer iets voor de Nederlanders zelf? Toon Hermans en Wim Sonneveld waren -denk ik- meer over-de-grens zodat ze bij ons ook bekend waren. En geloof het of niet, ik heb een cd van Wim Sonneveld. Heel soms luister ik eens en ik ben meteen weer klein 🙂
Tja….Wim Kan, wat vind ik er van?
Ik luister nog steeds erg graag naar zijn mening van toen!
Zijn “mooie” glimlach, ja ik zie het ook, maar ik zie ook zijn minder mooie lach, zijn grijns.
“Corry Vonk”, juist zij….. heeft nu mijn bewondering!
Gees, die grijns begrijp ik niet helemaal. Ik mag mezelf beschouwen als een Kan-kenner. Natuurlijk heb ik zo ongeveer alle boeken van- en over hem (en ook gelezen). Ik heb zijn platen en die drie verdomde CD’s. Het woord grijns komt niet in me op. Kan was privé bangelijk en conservatief en totaal niet de flamboyante man die wij van het scherm kennen. Ook had hij tamelijk veel kritiek op mensen. Dat zei hij niet maar dat schreef hij op. Corry was de samenbindende factor in zijn leven. Als zij eerder was weggevallen dan hij, dan had hij dat niet overleefd, denk ik. Maar die grijns, nee die kan ik niet plaatsen.
Plato, naar mijn weten was Wim Kan niet zo’n begrijpende echtgenoot als men denkt. Mijn grijns komt dus voort uit een soort herkenning in het zich anders voordoen dan je bent. Je kunt niet alles met een glimlach verhullen! Maar goed dat is dus mijn gevoel!
Ja, de oudejaarsshows van Wim Kan, dat was tv waar heel Nederland naar keek, geweldig.
Ik was er ook van onder de indruk, ondanks dat ik er maar weinig van kon verstaan, er was nog geen ondertiteling. Maar alleen al die persoonlijkheid.
En het stukje hierboven is heel ontroerend.
Nu ik wel kan verstaan hoor ik dat hun laatste zin eindigt met : in die oudejaarsshow. 😉
Mooi dat je aandacht geeft aan deze grote cabaretier, Plato.
En ze hebben er inderdaad niets van begrepen, dat ze gaan knippen in zijn shows.
Ik was nog maar een kind maar weet wel dat mijn ouders er van genoten, ze gingen we echt voor zitten. Schateren kon mijn vader dan!
Ik ben altijd een groot fan van Wim Kan geweest en vond bijvoobeeld Wim Sonneveld een irritante figuur. Tegenwoordig is Wim Kan gereïncarneerd als Pieter Derks. Een jong broekie die net als Kan enorm goed de actualiteit volgt en daar prachtige combinaties in aanbrengt. Net als Kan is ook hij meer een declarerende columnist dan een echte cabarettier. Ik verheug me nu al op de Oudejaarsconferences van Derks.
Mooi dat je deze hommage geschreven hebt Plato. 🙂
Ik weet dat hij mateloos populair was met zijn Oudejaarsconferences.
Zelf was ik niet geïnteresseerd in politiek en kon er, net als Willie, weinig van verstaan. 😉
Plato,
Ik kan me nog wel herinneren, dat we (de mensen) voor Wim Kan thuisbleven.
Ik ben nooit een echte fan geweest, daarom zegt het mij nu ook niet zo veel meer.
Persoonlijk had ik meer met Wim Sonneveld, die ik vorig jaar met de Zonnebloemvakantieweek nog mocht (moest) playbacken.
Desondanks een mooie flashback!
Groetjes,
jeer
Weet je, Plato, die laatste zin van het liedje, daar kan ik mij volledig in vinden 🙂
Heb erg van je bijdrage genoten!
Wat een mooi eerbetoon aan een weergaloze cabaretier. Helaas er zijn veel dingen en zeker op politiek gebied, die op den duur gedateerd zijn. De kunst is daar niet minder om. Tijden veranderen en ideeën worden daarbij aangepast.
Leuk te weten dat je een fan van hem bent.
Als ik aan Wim Kan denk, denk ik automatisch aan zijn vrouw Corry. Daar blijft het bij, want van zijn conferences kan ik me niets herinneren. Het was “voor mijn tijd” en mijn ouders hadden te weinig met politiek om de grappen van Wim Kan te kunnen waarderen.
Ik heb Wim Kan wel gezien en gewaardeerd. Denk inderdaad dat zijn genre niet de tand des tijds heeft doorstaan zoals de wat frivolere Sonneveld en Hermans. Toch mooi om hem weer even te laten herleven.
’82. toen was ik 10. te jong. en tegen de tijd dat ik z’n humor zou hebben begrepen, waren er al anderen. ben bang dat ‘ie een beetje aan mij voorbij is gegaan..
Als ik aan Wim Kan denk, komt mij altijd Souvenir Humoresque in gedachten. Volgens mij was dat een van de eerste uitingen van Wim, die ik mij herinneren kan. Hoe hij probeert een viool te imiteren en de hoge noot niet kan halen. Onvergetelijk! Wat heb ik (hebben wij) altijd genoten van zijn co0nferences!
Dankjewel voor je mooie eerbetoon!
Die eerste uiting ken ik niet, Corry. Ik ben kennelijk net iets later gaan kijken en luisteren. Ik moet altijd denken aan dingen als: de caméra, twee dingen goed onthouden en….’dan bak je toch weer gewoon nieuwe, Mien!’
Mijn ouders keken er wel naar, zelf kan ik er niet veel van herinneren, ik was daar nog iets te jong voor denk ik. Wij keken vooral naar Toon Hermans. 🙂
Dank voor dit mooie portret van een groot conferencier Plato! Zo maken ze ze tegenwoordig niet meer helaas.
Jammer dat er niet meer werk van hem op CD of DVD staat. Maar hopelijk komt die erkenning dan nog, ooit. Ik vond het wel en uniek stel en zeker het moment dat ze zo naar elkaar kijken vind ik prachtig.
Wij moesten vroeger echt verplicht zijn conferences zien op oudejaarsavond… Mijn ouders waren dol op hem. Hij mag niet vergeten worden!