WE-300 Belasten

In de stille kamer zat Bertha wat te piekeren over Gert, haar zoon. Ach, die jongen dacht dat hij zijn invalide moeder kon bedonderen. Maar toen hij, die koken altijd verafschuwde, haar plotseling de lekkerste maaltijden voorschotelde en de hulp vertelde dat hij mama voortaan zelf zou tillen, had ze onmiddellijk argwaan. Mama moest kennelijk zwaarder worden. De link lag uiteraard bij het gewichtheffen. Gert praatte namelijk over niets anders dan over de dorpstitel die hij wilde winnen en over het gebrek aan een sportschool.

De idiotie, je moeder gebruiken als trainingsobject! Bizar toch? Eerst wilde ze hem keihard toespreken. Maar… ze begreep en hield van hem. En was hij niet altijd goed voor haar?
Maar toch… hij moest een klein lesje krijgen.

Maanden later haalde Gert zijn titel en kreeg een prachtige beker. Die avond was het groot feest met vooral alcohol. Gert was blij. Het knagerige stemmetje van binnen elimineerde hij met zeer veel drank.

Diezelfde avond: Bertha zat rechtop in haar rolstoel toen de hulp binnenkwam. ‘Zullen we?’ vroeg ze. Bertha knikte. ‘Naar de bijkeuken. Gert neemt altijd de voordeur.’

Middernacht, flink aangeschoten, beker in de knuist, struikelde Gert de kamer binnen.
 ‘Ik bben er mama, ik hhheb gewwonnen,’  lalde hij.
Geen antwoord.
Hij slingerde zijn spullen in een hoek, knipte het licht aan, zette zich op een stoel en keek…
De dekens waren weg, het bed was leeg!
Plotseling begon hij over zijn hele lichaam te beven. ‘Mama, mama!…’ Zijn stem stierf weg.

Bertha zat gniffelend in de rolstoel in de bijkeuken, naast haar de hulp.
‘Je weet wat je zeggen moet hè? Dat het gewicht me teveel is geworden. Dan verdrietig kijken zodat hij flink schrikt. Daarna kom ik aanrollen.’
De hulp knikte en liep naar de kamer.

Even later hoorde Bertha haar hoog en hevig gillen.