WE-300 Belasten (verhaal: Maria)

Hmmmpfrrrr…. Puf puf
‘Mama, je bent zwaarder geworden. Dat komt vast van mijn goede eten.’ 
‘Je bent een goede kok zoon.’
‘Dank je, hier, eet nog maar een hapje, je bent nog te mager. Ja, doorslikken, goed zo.’

Mama was slecht te been, zat in een rolstoel, had hulp nodig bij de toiletgang en naar- en uit bed gaan; een hele opgave voor voor Gert.  Maar hij deed het doelgericht, en graag. 

Een maand later.
Hmmmpfrrrr…. Pufpuf
‘Ik zweet er al haast van mam…maar jij ziet er goed uit.’
 
Eten nam het laatste jaar een belangrijke plaats in.. 
Hij had zich langzamerhand tot een meesterlijke kok ontwikkeld. Hij hield ervan zijn moeder met heerlijke gerechten te verwennen: Cocq au vin, konijn met pruimen, zalm in een speklaagje en pekingeend. Hij kokkerelde dat het een lieve lust was. Bakken deed hij intussen ook als de beste. Eclairtjes, smoutebollen, appelcake, Tiramisu, zijn moeder was er helemaal weg van. 

Gert was jarenlang bevriend met Juul. Juul was een verstokte vrijgezel en woonde een paar straten verder. Hij was haast kind aan huis en kwam dagelijks een babbeltje doen en koffie drinken.
‘Dag Gert, dag Berta! En… weer lekker gegeten vandaag?’
Berta knikte tevreden.
‘Hoelang nog Gert?’ vroeg Juul.
‘Over 2 maanden, we hebben nog een hele weg te gaan vooraleer het zover is. ‘

Weer een maand later. Moeder zag er nog gezonder en welgevulder uit. 
Gert was tevreden.

Op een dag zei Gert: ‘vandaag is een belangrijke dag voor mij, mam. Ik kom laat thuis.
De oppas zorgt intussen voor je. Hij gaf haar een streeltje, een zoen op de wang en vertrok.

Die avond won Gert de felbegeerde dorpsbeker gewichtheffen. 
Terwijl hij tussen de juichende, klappende menigte zijn gewonnen beker omhoog hief, fluisterde hij met een geniepig lachje: ‘Dank je wel, mam.’