Sp(r)ookje

‘Mama, Juffie heeft vandaag een spookverhaal verteld. Het was heel eng.’
‘Oh ja? vertel eens.’
‘Nou, het was Kerstavond. Er was een heel gierige man. Zijn knechten moesten hard werken en ’s avonds hadden ze allemaal erge honger.’
‘Wat een lelijkerd.’ En dat spook?’
‘Dat kwam ’s nachts en hij rammelde met een ketting van bing bing bing. Die man werd bang. Toen nam het spook hem mee door de lucht en schreeuwde: whoehahahahaha.’
‘En toen?’
‘Nou, dat gaat juffie morgen vertellen.’
‘Ach kind, het is maar een verhaaltje. Spoken bestaan niet echt.’
‘Maar mama, als er nou toch een spook in mijn kamer komt. Dat ie gemeen lacht en roept: IK KOM JE HÁÁÁÁÁLEN.’
‘Ach joh, dan zeg je gewoon: haha, jij bestaat niet. Plop jij maar weg.’
‘En dan, mama?’
‘Nou dan is hij verdwenen. Zo, en nu lekker slapen.’
‘Mag het nachtlampje opblijven?’
‘Ja hoor, ik laat het aan. Welterusten lieverd.’
‘Welterusten mama.’

Middernacht. De twaalfde slag stierf zojuist weg.
Geruisloos en enigszins gespannen zweefde het spookje de slaapkamer binnen. Nu moest hij zwaar gaan bulderlachen en daarna, zei de cursus, naargeestig roepen: ‘Ik kom je haaaalen.’ Ook moest hij flink met zijn mouwen wapperen. Dan werd het kind lekker angstig. Op dat moment moest hij keihard boeoeoe roepen en verdwijnen. Einde eerste les.
Hij keek naar het bedje. Wat een aardig kindje. Was spoken eigenlijk wel zo leuk?

Besluiteloos zweefde hij om het slapende hoofdje en probeerde een voorzichtig bulderlachje. whoeaa…grm grm. Verdikkie, dat viel niet mee.
Juist haalde hij adem voor een tweede poging toen het kind wakker werd. Met grote ogen staarde hij naar het wezen. Het was een spook, maar… wat een ukkie. Nog kleiner dan hijzelf.
‘Jij bent een spook he?’
‘Ja,’ zei het spookje beteuterd.
‘Mama zegt dat jij niet bestaat. En nou moet jij wegfloepen.’
‘Wegfloepen? Hoe dan?’
‘Nou, dat weten spoken toch wel.’
‘Maar… ik ben pas begonnen. Ik zit nog op les.’
‘Oh, wat moet je dan nu doen.’
Het spookje dreunde gehoorzaam zijn lesje op.
‘En dan?’
‘Jij wordt bang, daarna roep ik boe en zweef ik weg. Je bent toch wel bang?’
‘Eigenlijk niet’, zei het kind zacht. ‘Je bent klein en helemaal niet boos.’
Het spookje begon te huilen. ‘Ik kan het niet’, snikte hij. Ik kan niet bulderen en gemeen lachen. Zo ga ik de cursus niet halen.’
‘Dan moet je veel oefenen, zegt juffie altijd. Dan gaat het op een dag vanzelf.’ Hij peinsde even.
Weet je wat? Kom bij mij oefenen. Dan doe ik wel of ik bang ben.’
‘Mag dat, fluisterde het spookje, is het echt?’
‘Ja, maar niet zo laat. Morgenavond om zeven uur kan wel. Maar nu moet je gaan. Ik moet slapen want morgen hebben we rekenen.’
‘Dank je wel, dan zweef ik nu weg. Hij wuifde even met zijn mouwen. Daag.’
‘Tot morgen’ gaapte het kind en dacht, hij is te aardig voor een spook. Eigenlijk is het meer geestje.
Toen viel hij in een diepe slaap.