‘Dat maken we ZELF wel uit,’ Het was haar lijfspreuk. Ze moesten niet denken dat ze zich ook maar IETS liet zeggen. Zo was ze en het ouder worden had haar niet milder gemaakt. Ook wist ze alles beter. Voor de thuishulp had ze, naar mate haar afhankelijkheid toenam, een woud aan regeltjes opgesteld waaraan elke hulp zich nauwgezet moest houden. Zo niet, dan vloekte ze hen stijf.
‘Wat een @#$%karakter,’ fluisterden de thuiszorgdames. ‘zo’n kribbig vrouwtje. Geen wonder dat haar dochter bijna niet meer langskomt. Nooit doet ze iets goed in de ogen van dat kre.. mens.’
Twee maanden na haar 91e verjaardag. Ze scharrelde, achter haar rollator, door de keuken. Waar was die verrekte koffiepoeder? Potverdrie, had die trut het wéér op het tweede plankje gezet. Morgen meteen confronteren. Dat zou haar leren.
Ze parkeerde de rollator tegen de tafel, zette het keukentrapje tegen het aanrecht en steeg moeizaam op langs de wanden van de voorraadkast. Dat viel zwaar tegen. Ze hield het niet… en gleed tergend langzaam opzij. In haar poging haar evenwicht terug te krijgen greep ze in een pak zout.
Alles werd zwart.
De begrafenis was voorbij. De dochter, tot op het laatst op zoek naar een teken van liefde, stond in de kleine flat en las moeders laatste briefje.
‘Je moet werken voor je centen. Daarom gaan alle spullen naar het Leger des Heils. Het laatste geld is voor de huur. In de kleine kamer staan dozen. Met de inhoud moet je aan de slag. Het duurt even maar dan heb je wat. Succes.’
De kleine kamer. De dozen zaten allemaal propvol DE zegeltjes plus zegelboekjes. Er was een notitie: ZELF KNIPPEN EN PLAKKEN.
Ze slikte, gaf de dozen een paar enorme schoppen en holde huilend de trappen af.
Buiten braakte ze. Dat moest.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Wat een vreselijk karakter… Goed dat ik het tegenovergestelde van mijn moeder kan zeggen…
Ja, ik bof…
Goed geschreven Plato… Ja, hoe kan het anders. Je bent een natuurtalent… 😉
Ik dacht hetzelfde. Mijn moeder is zaterdag overleden. Zij was altijd zo lief en zacht. Je kon niet anders dan van haar houden. We vonden ook brieven aan ons gericht: ze wenst ons enkel vrede en liefdevol samenzijn. En vooral ook veel lachen. Het huis en de inboedel: verkoop maar en verdeel. Maar daar zijn we nog niet aan toe. We bereiden nu haar uitvaart voor met veel tranen van verdriet, maar ook vreugde en dankbaarheid. Wat een fantastisch moeder hadden wij. Ze werd 100 en 1 maand en 1 week. ❤️
Jammer dat sommigen een draak van een moeder hebben, ik hoor het van vriendinnen en collega’s. Ze bestaan echt, maar die van mij was een engel op aard.
Gecondoleerd met je moeder. Heel veel sterkte.
Liefs Joanne
Gecondoleerd met je moeder, matroos Beek. Wat een zegen dat jullie haar zo lang bij je konden houden. En ook dat jullie nu en later met zo veel fijne gevoelens aan haar kunnen terugdenken.
Wat een kreng!!!! zelf knippen en plakken, ik kan me voorstellen dat de dochter moest braken, hopelijk over die verrekte zegeltjes heen, zo dat is er dan ook uit!
Goh… jeetje… er zijn er dus meer zo
Strak geschreven Plaatje.
👍Prachtverhaal.
Over plicht gesproken!
Weer Platoistisch goed. 👌
Scherp detail….ze greep in een pak zout. Fraaie tekst, gelukkig bestaat dat kr.. alleen in jouw fantasie
Wat een secreet. Als een moeder een tiende van dit mens heeft, is het al een vreselijk kreng.
Gelukkig is dit fictie. Triest voor de dochter.
Ik had gehoopt dat de zegelboekjes zoveel waard waren na maanden plakken, dat de dochter miljonair werd. Een goed eind zit er hier echter niet in.
Boeiend geschreven.
Fraaie WE. Regeren tot over je graf. Mogelijk galgenhumor, maar ik schoot in de lach bij ‘Zelf knippen en plakken’.
Weer een voordeel van digitaal sparen! 😉
Leuke WE. Maar wat een bizar onvriendelijk vrouwmensch!
Gelukkig was het verhaal maar 300 woorden. Konnhet bijna niet lezen, vreselijk mens.
Die vrouw heeft vast geen fijn leven gehad. Jammer voor haar, maar goed getroffen door jou.
Niet alle oudjes zijn lief. Mijn oma was er ook zo eentje. Niet zo erg, denk ik. Maar zij moest altijd mij hebben. ” Wat ben je lelijk”, zei ze graag tegen mij. Een kind van 8 jaar. Met een bril en een beugel misschien niet de knapste.
Als ik weer eens pech had zei ze: ” de duivel ligt bij jou op het matje”. Ik was niet gedoopt.
Neven en nichten zeggen het ook. Een kreng van een mens. Egoïstisch tot en met.
Ik ben een lieve oma. (Volgens mijn kinderen en kleinkinderen). Ik doe mijn best.
Prachtig geschreven. Heel beeldend ook.
Geweldige WE.
Liefs Joanne
🥺
Wat een triest leven, door iedereen haar verplichtingen op te leggen, heeft ze de mensen weggejaagd. Haar begrafenis was vast niet drukbezocht.
Haar hele leven maakte ze zelf wel uit, maar haar einde kon ze niet regelen.
Vooral triest voor de dochter, zij wilde haar moeder graag liefde geven, en het wanhopig graag krijgen.
Zwaar teleurgesteld schopte ze de laatste verplichting van zich af.
En ja, braken kan je niet tegenhouden. 🙂
Heerlijk om weer zo’n echt Platoverhaal te lezen, mooi en beeldend geschreven.
Te snel gedrukt, dit was ik. 🙂
Willie.
Te snel gedrukt, dit was ik.
Willie.
Dank je wel Willie. Dat is ook een kunst: laat reageren en dan toch te snel 🤣
Ik weet even niet hoe te reageren. Je verhaal is zo herkenbaar… en de reacties ook.
ik denk dat ik het daar even bij laat (al zit ik wel te glimlachen want ineens denk ik aan de actie van kinderen om de koffie niet meer in het keukenkastje maar op het aanrecht, naast het koffiezetapparaat te zetten. Beste zet ever).
En toch ben ik blij met je reactie. Want je raakt hier aan een kernpunt van het verhaal. Waarom heeft de hulpverleenster de koffie op het tweede plankje gezet waar dat mens er niet bij kon. Waarom heeft ze het niet gewoon lager of naast het koffiezetapparaat gezet waar mevrouw het gewoon kan pakken? En… maakte zij hier een bewuste keuze of was zij zich niet van haar handeling bewust (en hoe bewijs je dat). Kan de hulpverleenster op dit punt worden aangesproken of had mevrouw zelf wijzer moeten zijn door niet op het krukje te klimmen? Allemaal overwegingen. Kan de schrijver hier wel uitkomst bieden of kent hij de drijfveren van zijn personages onvoldoende.
Een WE-300 is nog niet zo makkelijk hoor.
Als je weer weet hoe te reageren, wil je dat dan svp doen. En zo niet, raadpleeg dan in Godsnaam de boyzz. Anders blijven we hier misschien wel mee zitten.
Deze vragen had ik mij ook gesteld. Dit verhaal is een uitstekende opzet om uitgewerkt te worden tot een spannende thriller.
Ja ik zou er een thriller van kunnen maken. Maar ik geef de voorkeur aan kort en puntig met verborgen nadenkertjes. Bijvoorbeeld: waarom een pak zout en niet een pak koffie, thee of cacao?
Vragen, vragen, vragen.
Geweldig!!! 😀
Bah. Wat een wij… mens. Ik gun haar een Piet!!! Dat ze het elkaar maar goed lastig mogen in het hiernamaalse!
Heerlijk om hier weer te lezen…
…Lastig mogen maken…
Spreekwoord (vies bij kijken in de spiegel): wat een trut, ik gun haar een Piet. 🤣
“…en gleed tergend langzaam opzij” je ziet het gewoon gebeuren. Geweldig geschreven weer Plato. Je zou zo’n moeder hebben en dan nog zo’n trap na krijgen.
Ik was nog niet klaar WordPress….🙄 Ik typte er naast of zo, nog niet gewend aan mijn nieuwe toetsenbord. En ineens werd mijn reactie al geplaatst. Heb ik een geheime toets voor “Reactie plaatsen”? Nou ja, wat ik nog wilde zeggen… bij het verpleeghuis waar mijn moeder woont, zie ik ook mensen die nooit bezoek krijgen, zo triest, en dan denk ik aan dit verhaal… zouden zij ook…? Het kan natuurlijk, alleen bij dementie kan het karakter helemaal veranderen. Het lijken nu best allemaal lieve dametjes. 🙂
Ik herken je klacht. Vooral als ik via de mobiel reageer. Ik heb ook een talent om in spamboxen te vallen. Meestal wordt ik daar liefdevol weer uitgevist.
Was dit met voorbedachte rade? Wie zal het zeggen. Enkel de auteur van dit toch wel gruwelijk verhaal weet de waarheid of laat deze in het midden.
En zo’n mensen bestaan echt, gelukkig heb ik het zelf maar van horen vertellen.
Ik laat het mooi hoog in het midden, oma