Tuinier: Omaatje

Het was druk in de supermarkt. Lichtelijk geërgerd wrong Tuinier zich door het winkelende publiek.
‘Wat was er toch mis met die goede oude buurtwinkel?’ gromde hij terwijl hij een opkomende aanvechting, hier en daar een fikse schouderduw uit te delen, ternauwernood onderdrukte. ‘Ik moet verdorie alleen maar kattenvoer en plakband, maar daarvoor moet ik die hele bliksemse vreetfabriek door.’
Bij de koffieautomaat was het rustig. Terwijl hij spijtig naar het bakje suikerzakjes keek, tapte hij het bekertje vol, deed er melk bij en roerde met een plastic staafje door de drab.
‘Gesellig hè, so’n bakkie leut?’
‘Nou… lekker!’ zei Tuinier terwijl hij zijn blik schuin omlaag richtte.  Het was een mini-omaatje dat zichzelf behaaglijk op een stoeltje had geparkeerd. Ze droeg een dikke winterjas die tot bovenaan was dichtgeknoopt alsof ze vreesde dat het in de supermarkt nog danig zou gaan stormen. Onder de jas waren twee in slofjes gestoken voetjes zien. Vanuit de kraag stak een dun grijsbehaard hoofdje omhoog. Haar mond had het ingebouwde glimlachje van mensen die toenemend afhankelijk zijn.
‘Ik kejje geen stoel aanbiede,’ zei omaatje. ‘Ik mag toch wel sitte blijve hè? Ik ben tweeënnegentig hoor.’ Haar oogjes twinkelden in het TL-licht.
‘Tuurlijk’, antwoordde Tuinier. Zo’n leuk oud vrouwtje.
‘Se segge dat ik op me moeder laik. Nou, dan moet ik seker  ook zesennegentig worre. Daar moet je toch niet an denke, in deze rotwereld, hè?’
‘Och,’ zei Tuinier.
‘Moeder had seuker op ’t laatst. Daardoor zag ze zo slecht. Toen moest ze naar het bejaardentehuis. Dat vond se verskrikkelijk.’
‘Ja, knikte Tuinier. Daar kon hij inkomen.
‘Ik weet nog dat ik haar de eerste keer gingen bezoeken. Ze zat op een stoel en ze klaagde en klaagde…
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Ach kind, ik wil TV kijken maar hoe ik ook aan die knoppen draai, ik krijg geen beeld. Kijk maar.’
‘Hè vervelend,’ Tuinier kon het zich indenken.
‘Vervelend? Welnee man, se sat met die oge van haar voor het oventje te loere. Ik kon me lache bijna niet inhouwe. Dat is toch humor, niet dan.’
Tuinier grijnsde.
‘Seg geef me effies een steuntje? Ik moet gaan. Me dochter komt straks. Sal wel weer geld tekort hebben. Nou doeg hoor.’
Terwijl hij zijn koffie opdronk, keek hij hoe ze strompelend opging in de menigte.
Zijn ergernis was verdwenen. Kattenvoer…plakband, dacht hij. En misschien straks maar even naar de brillenwinkel voor een oogmeting.