WE 300: Gezondheid –> Jaloezie

Eerst viel het hem nauwelijks op. Maar half december bemerkte hij ineens een flauwe onrust toen hij de supermarkt binnen kwam.
Hoewel, bij de versproducten, was er eigenlijk niets veranderd. Wanneer hij echter zijn winkelkarretje in de richting van het vlees, het beleg, de kazen en daarna verder door het voedsellabyrint stuurde, ervoer hij de sfeer wel degelijk als drukkend.

Aanvankelijk negeerde hij zijn gevoel. Maar toen hij op een dag duidelijk de ontevreden blikken, die godzijdank niet konden doden, opmerkte, werd hij toch oplettender. Langzamerhand werd hij zich bewust van een bijna collectieve verontwaardiging die soms zelfs de vorm van geluidloze woede bereikte. Vooral in de gangpaden waarin zich onder andere de zoete versnaperingen, de frisdranken en de talrijke puddinkjes bevonden, leek de stemming te snijden.
Het vreemde was dat niemand van de klanten ook maar iets scheen te merken. Ze gooiden allemaal onbekommerd artikelen in hun winkelwagentje, hadden leuke onderlinge gesprekken, proefde glimlachend van de aangeboden kaasblokjes en maakten gretig gebruik van de gratis verkrijgbare automaatkoffie.

Maar waren ze dan blind? Zagen ze dan niet dat de hele winkel verging van, zich langs telepathische weg verspreidend, verwijtend fluisteren? Hoorden ze dan niet die diepe jammerklachten als: ‘waarom zij wel en wij niet?’ en ‘verrader, je laat ons gewoon barsten. Komaan neem ons mee.’ Stil geschreeuw dat hem een akelig schrapend gevoel in de maagstreek bezorgde. Het maakte dat hij als een haas zijn karretje schaarse artikelen in de richting van de veilige kassa schoof en daarna ijlings de winkel verliet.

Thuis legde hij zorgvuldig de verse producten op het aanrecht. Wat zagen ze er tevreden en gezond uit. ‘Gelukkig mag ik jullie nog wél hebben van de dokter’ zei hij. ‘ Maar ik had niet gedacht dat de meeste van jullie collega’s zó kwaadaardig en jaloers zouden reageren.’

© Platoonline 13-1-2016