Er verandert nooit iets.

‘Mama, ik gahaa.’
‘Wat  ga je doen dan?’
‘Gewoon, spelen, met de anderen.’
‘Goed, als je maar onthoudt wat we hebben afgesproken. Op tijd…’
‘…thuis, jahaaaa, weet ik allang.’
‘Mooi, veel plezier schat.’
Ze keek hem met gemengde gevoelens na. Ze gunde haar kind het avontuur van de jeugd, maar bleef altijd bezorgd. Hoe lang ook geleden, nooit zou ze vergeten hoe de wreedaards enkele van haar vorige kinderen hadden weggevoerd. Nooit ook zou ze wennen aan de grote leegte die sindsdien bezit van haar hart had genomen.
Ze zuchtte. Die akelige machteloosheid om die wreedaards, die groot waren als reuzen en alom vertegenwoordigd.

‘Mam, mag ik buiten spelen?’
‘Wat ga je doen dan?’
‘Oh, samen met Oscar en Simon door de steegjes, slakjes vangen.’
‘Maar dat is toch wreed? Dan komen ze nooit meer bij hun mama?’
‘Nee hoor want ik ga ook eten voor ze plukken. Dan worden ze groot. Enne… mogen ze dan in de glazen pul?’
‘Goed kind, maar denk er om, zes uur thuiskomen want dan gaan we….’
…eten, weet ik allang. Goed hè.’
Mama glimlachte. ‘Je bent een reus. Veel plezier hoor. ’
Ze zuchtte. Altijd voelde ze zorg om haar kind. Dat drukke verkeer, die brede vaart. En dan… je hoorde tegenwoordig zoveel enge verhalen.
Wie was er nog veilig?

Ergens in een zinderende uithoek van de aarde speelde een jongetje tussen de rokende puinhopen. Hij hoefde aan niemand meer te vragen of hij mocht gaan spelen. Boven zijn hoofd ronkte een vliegtuig.
Hij merkte het niet.

Elders meldde een vijfsterren-generaal glimlachend dat er boven het oorlogsgebied al 78 bombardementen waren gepleegd. Alle vliegtuigen waren behouden op de basis teruggekeerd.
De missie kon tot nu toe als zeer succesvol worden gekenschetst.
Het was een forse stap op weg naar vrede en veiligheid in de regio.