WE-300: IJs en weder…

Ze stonden gedrieën langs de kant van de brede sloot en staarden over het inmiddels waterige oppervlak.
‘Kwakkel,’ gromde Yse. ‘Snotneusweer.  Beter goede vries.’
Rudolf, gewend aan  Yse’s bijzondere manier van uitdrukken, zweeg. Hij voelde zich beroerd.
‘Je zweet, Ruud,’ merkte Oller op. ‘Dat is niet goed.’
‘Ik kan moeilijk naar een dokter gaan,’ meesmuilde Rudolf. ‘Die stopt me nog met een kruik onder de wol.’
‘Da’s krakkemik,’ beaamde Yse.
‘Als het hier vriest moet je ’t wel meteen benutten, voor je het weet watert het alweer, ‘zei Oller terwijl hij somber naar de horizon keek. Daar tekende zich, tussen de oranjerode vlekken van de ondergaande zon, een onheilspellend voortjakkerende, donkere regenlucht af.
‘Zephyros,’ fluisterde Yse. ‘Zephyros is knurft!!’
Oller, terwijl vlak voor hem een plakje sneeuw de sloot in gleed, knikte.
‘Je doet er niets tegen, jong. We moeten ons er bij neerleggen.’

Het regende. Een plotselinge windvlaag boorde zich ruw door de takken van de bomen.
Er klonk gekreun. Oller keek opzij en schrok. Rudolf was schuin naar voren gevallen. Zijn pet was van zijn hoofd gerukt en in het water terechtgekomen.
‘Sta op, Ruud. Als je gaat liggen is het voorbij,’ schreeuwde Oller. ‘Kom op, je kunt het.’
Maar er kwam geen antwoord meer.
Weer zo’n windvlaag. De regen striemde nu.
Ineens voelde Oller zich uitzichtloos moe. Wat heb ik eigenlijk bereikt in mijn leven? mijmerde hij geluidloos. Het was ook zo kort. Zo ben je er… zo ben je er niet.
Plotseling klonk de schrille stem van Yse.
‘Afschuw en schade, grote krimp,’ krijste hij en zakte hopeloos in elkaar.
De wind loeide nu onophoudelijk.
‘Dit was het dus,’ glimlachte Oller gelaten. ‘Maar van ons drieën heb ik het tóch het langst volgehouden.’
Daarna was er niets meer en werd hij vredig een met zijn omgeving.