Het gebeuren

Zorgvuldig wachtte oude Sluwaard tot de maan achter een wolk verdween. Vlug grabbelde hij een haak uit een stoffen zak, sloop naar de voordeur en tikte, via de brievenbus, de haak aan het binnenslot. De deur klikte open.
Hij luisterde. Doodse stilte.
De buitendeur liet hij op een kier. Onhoorbaar ging hij door de duistere gang en inspecteerde de woonkamer.
‘Niks,’ mompelde hij. Toch graaide hij hier en daar wat spullen weg. Hij opende laden. Geen geld, geen pasjes.
Als een schaduw sloop hij, krakende treden handig vermijdend, de trap op.
Twee kamerdeuren stonden open. Hier ook al niets van waarde.
Ineens was de stilte vreemd, beklemmend. Hij wilde weg! Maar iets hield hem tegen. Een derde kamer. Hij was nog niet klaar.
Zachtjes opende hij de deur…
…
‘Ach, lieve vriend, u bent gekomen.’ De warme, melodieuze stem  verlamde hem volkomen. Schichtig keek Sluwaard om zich heen. Hij bevond zich in een zwakverlichte slaapkamer. In het tweepersoonsbed lag, met gesloten ogen, een oude man, het gezicht doortrokken van lijden. Zijn borst ging licht op en neer. Zijn dooraderde handen lagen krachteloos op het laken.
‘Het zal mijn broer goed doen u, in zijn laatste uren, weer in vriendschap bij hem te zien.’
Het was een kleine vrouw met lang grijs haar, zachte, wijze gelaatstrekken en ogen… die oneindige zachte ogen!
Onhandig knikte hij: ‘ik…’
‘Ik begrijp… voor u is het ook emotioneel. Na twintig jaren… Maar ga toch bij hem zitten.’
Aarzelend nam Sluwaard plaats op een stoel naast het bed. Waar was hij in hemelsnaam in terechtgekomen? Meer nadenktijd had hij niet. De oude opende zijn ogen.
‘Herman?’ Zijn stem klonk als een zucht.
‘Ja,’ zei hij bij gebrek aan beter.
‘Herman,’ fluisterde de oude, ‘ik heb niet veel tijd. Kun je me vergeven dat ik je indertijd zo….’ Hij zweeg en hoestte luid.
Terwijl hij een antwoord zocht gebeurde er iets vreemds. Hij ontwaarde een lichtwezen dat wervelende bewegingen over het lichaam van de oude maakte. Één seconde keek het Sluwaard met een oneindige liefdevolle blik aan.
Dat was genoeg.
Hij pakte de hand van de stervende en zei: ‘natuurlijk vergeef ik je. Rust maar uit, goede vriend.’
Het gezicht van de oude werd rustiger. Daarna gleed hij in een diepe sluimering.
Weer keek het lichtwezen op, nu dankbaar en goedkeurend.
Ineens leek Sluwaard te ontwaken uit een hypnose. ‘Ik moet gaan.’
Weer die stem: ‘natuurlijk, fijn dat u bent gekomen. Dank u wel.
Hij sloop de trap af, leegde ijlings de zak op de woonkamertafel en ging er vandoor.

Vanaf die avond kon hij niet meer oneerlijk zijn. In plaats daarvan zat hij met één diepe wens en vele vervloekte vragen die niet uit zijn kop wilden. Wat was dat lichtwezen? Hoe was het met de oude afgelopen? Wie was Herman en… waarom was hij niet gekomen?

Zijn wens werd vervuld op een zonnige meidag toen hij de kleine vrouw op de markt zag. Haar ogen waren als de eerste lentezon.
Maar aanspreken kon hij haar niet.

© Plato juni 2014