Contrôle

Met een washandje veegde hij de door damp gesluierde badkamerspiegel schoon, keek naar zijn gerimpelde kop en bedacht dat hij daar, de eerste jaren niet meegeteld, nu al ongeveer voor de tweeëntwintigduizendste ochtend stond.
Eigenlijk kregen ze thuis pas een badkamer toen hij twaalf was. Maar boven de gootsteen, waar ze zich indertijd wasten, hing een spiegeltje, dus klopte het eigenlijk toch.
Wat een gedoe vroeger, dacht hij terwijl hij zich zorgvuldig droog boende. En dan, op zaterdag, één voor één in de grote teil. Dat laatste leverde soms rare taferelen op.

Hij herinnerde zich hoe hij met  vader en moeder op  een zondag onverwacht bij oom Cor en tante Marie (die het begrip huishouden van Jan Steen zorgvuldig in ere hielden) op bezoek kwam. 
‘Cor komt zo, ik zet alvast koffie,’ had tante Marie vanuit de keuken geroepen.
Even later werd de schuifdeur naar de slaapkamer opengerukt en verscheen een spiernaakte, met sop en schuim bedekte oom Cor in de deuropening.
‘Waar zijn @#!@#%#% die handdoeken?’ riep hij wild terwijl zijn ogen zich tot spleetjes vormden om de zeep te weren. 
‘Dag Cor, zei moeder liefjes en vader bromde iets van: ‘nou, nou, nou.’ 
‘Hè ho, zijn jullie er?’ riep oom, glibberde achteruit en schoof de deuren met een woeste klap weer dicht. ‘Ik kom eraan lui, brulde hij vanuit een holle verte.’
‘Cor is zich nog even aan het wassen, hoor, hij moest zaterdag de hele dag werken, schetterde tante Marie, onkundig van onze informatie, vanuit de keuken.
Het was nog maar half elf in de ochtend.

De armoede van toen had hem al vroeg geleerd zijn leven op een perfecte manier vorm te geven. Zijn studie, zijn baan, zijn hele leven was zonder noemenswaardige rimpelingen verlopen. Getrouwd was hij nooit want als er één onzekere factor in het leven was, dan waren het wel vrouw en, erger nog, kinderen. Alles in het leven draaide om controle. En dat had hij.

Afgelopen weekeinde leek er iets mis te gaan. Op weg naar de supermarkt stond hij voor het stoplicht en juist toen dat op groen sprong, reed er een fietser door rood en riep achter hem iemand iets tegen een kennis. Tegelijkertijd zag hij een vrouwtje dat haar rollator moeizaam over de drempel van haar huis wrong. Op het grasveld naast de school blafte een hond. Flarden van indrukken die  niets met elkaar te maken schenen te hebben, kregen op een versluierende manier vorm in zijn hoofd.  Het maakte dat hij, warrig, stokstijf op het trottoir bleef staan.
‘He opa, het is groen hoor,’ hoorde hij roepen.
Het duurde slechts enkele seconden. Toch voelde hij zich nadien soms onzeker, eenzaam zelfs en had vaker dan ooit het gevoel de sluier van zijn leven met geweld te moeten wegvegen om enige controle te kunnen houden.