Loszingen

Het was een lichtgrijze ochtend. Majestueuze bomen weerspiegelden zich rimpelend in het donkere water van de stille gracht.
Hoog boven de huizen klonk het tinkelen van een carillon. Daartussendoor waren er de melodieuze communicatiepatronen van mussen, mezen en merels die zich, nu nog moeiteloos, loszongen van de ochtendlijke geluiden die, langzaam maar onmiskenbaar,  bezit namen van de omgeving:  het geklikklak van de schoenen van een vroege wandelaar, het huilende en kreunende geluid van een vuilniswagen die de propvolle containers leegde in de halfvolle laadbak, het schrille scharnieren van een tram in de bocht van een nabijgelegen straat.

Uit het portiek van een leegstaand kantoorpand strompelde een oude zwerver. Hij propte zijn versleten slaapgerei in een vuile jutezak, wreef zich over zijn veelkleurige, woeste baard en rekte zich uit alsof hij zo de restanten van een onbehaaglijk ochtendgevoel van zich wilde afschudden.
Even stond hij stil en keek nadenkend naar de langzaam ontwakende gracht.
‘Elke dag opnieuw,’mompelde hij. Wat zou een mens er niet voor geven om de stilte van de nacht vast te kunnen houden. Maar de opkomst der geluiden was net zo onontkoombaar als de gestage ontwikkeling van de mensheid die, via een ogenschijnlijke keten van noodzakelijkheden, uiteindelijk wel móest leiden naar een roemloos einde. ‘Mensen zijn nu eenmaal automaten die worden voortgestuwd door machtshonger en hebzucht,’ fluisterde hij. Het waren woorden van zijn vader die hij zich sinds lang had eigen gemaakt.
Traag kwam hij in beweging en bereikte via een steegje de winkelstraat. Zouden ze op de markt nog klusjes voor hem hebben? Dan zou hij ’s avonds eventueel een maaltijd in de stadskantine kunnen gebruiken. Het idee deed hem glimlachen.
In gedachten stak hij schuin over. Eens kijken of de bakker nog oud brood voor hem ha… Vlak achter hem klonk een luid getoeter gevolgd door een woest ‘kejjenieuitkijkekloozak.’ Hevig geschrokken sprong hij naar een vluchtheuvel en wachtte hijgend tot de weg vrij was.
Vlakbij de bakkerij flitste er, ogenschijnlijk vanuit het niets, een merkwaardige gedachtekronkel door hem heen. ‘Je bent dan wel zwerver geworden,’ fluisterde de kronkel, ‘maar je bent net zo min vrij als de anderen. Je loopt trager, je paden ogen simpeler, maar ook jij kan je niet loszingen van je lot.’
Woest schudde hij zijn hoofd en duwde, luidruchtiger dan de bedoeling was, de winkeldeur open.
Maar de gedachte bleef nog lang in zijn hoofd ronddwalen.