Toneelstuk

‘Blijf beseffen dat je op aarde slechts naar een toneelstuk kijkt,’ zei Almedhia en streek met een zacht gebaar over de blauwe bol die als een miniem pluisje in het universum dreef. ‘Je werkelijke bestaan is hier.’
Purus knikte. De regel: ‘men zal de loop der aardse zaken nimmer aantasten,’ mocht op geen enkele manier geschonden worden. Wie geroepen was een tijdsjaar te begeleiden, moest dus, hoe moeilijk ook, afstand houden.
Terwijl zijn sfeer zich reeds versluierde, werd hij de vermoeid ogende Aterrimus gewaar die zich van de veel zwaardere dimensie losmaakte. Even was er een gevoelscontact, daarna schoot hij met een schokje naar zijn bestemming.
2014-0.00 uur. De tijd liep.

2014.0.05 uur.
‘Opa kijk… sterretjes!’
De oude man keek glimlachend naar zijn kleinzoon.
Wat hadden de artsen verbaasd gestaan toen ze hem zo snel zagen opknappen. Uiteindelijk hadden ze hem zijn zin gegeven en hem tegen Kerstmis, voorzien van pillen en goede raad (veel rust en vooral geen opwinding) uit het ziekenhuis ontslagen. Ach, die adviezen, hij was toch al 76? Nou dan.
‘Opa, vuurwerk kijken, kom nou opa.’
Zo snel mogelijk hobbelde hij de jongen achterna.
‘Kijken jullie uit?’ riep zijn dochter hem bezorgd na.
‘Jaaa, jaa, riep hij hijgend. ‘Jorrit, wacht even, opa kan je niet bijhouden.’
Even later stonden ze tevreden vuurwerk te kijken. Vertederd keek opa naar Jorrit die opgetogen met zijn sterretjes stond te zwaaien. Dit namen ze hem niet meer af.

2014-0.15 uur.
Zijn teller stond op vijftigduizend vuurwerkklachten, één dode, negenentachtig oogletsels en een onbekend aantal andere gewonden. Purus merkte dat deze feiten vrij redelijk werden gevonden. Ook zag hij dat planeetbreed feesten kennelijk prima kon plaatsvinden naast onderdrukking, armoede en honger.
Daarnaast waren er de vertederende tafereeltjes van echte liefde, die zich kenmerkten  door het lichtende aura dat daarbij om mensen hing. Neem nu die opa met dat kind.

2014-0.20 uur.
‘Kom, we gaan naar mama,’ zei de oude man. ‘Er zijn vast nog oliebollen.’
‘Met suikerpoeder opa?’
‘Met suikerpoeder.’
Plotseling suisde er iets langs zijn hoofd en belandde met een donderende knal in de tuin. Tegelijkertijd voelde hij een benauwende siddering gevolgd door een scherpe pijn die heel zijn lichaam doorkliefde. Zijn knieën schoten onder hem weg. Alles vervaagde, werd zwart.
‘Opa, opa, opa…’
Geschokt vervolgde Purus zijn weg. ‘Het is een toneelstuk,’ prevelde hij. ‘Niet meer dan dat.’

Elders wenste men iedereen een gelukkig en gezegend Nieuwjaar.