Hard werken om rond te komen in het ene werelddeel, elders op de wereld door miljoenen als held worden beschouwd, zonder daar zelf iets van te weten. Dat was jarenlang het leven van de man die ooit beter werd genoemd dan Dylan: Sixto Rodriguez.
Op 10-7-1942 wordt hij geboren als zesde kind in een Mexicaans gezin: Sixto Diaz Rodriguez. Op zijn 25e zingt hij folk, speelt gitaar en schrijft liedjes. In 1970 en 1971 neemt hij twee prachtige albums op: cold fact en coming from reality. Ze worden nauwelijks verkocht. Sixto verliest zijn platencontract en wordt slooparbeider.
Is Sixto in Detroit mislukt, radiostations in Zuid-Afrika, Botswana, Zimbabwe, Nieuwzeeland en Australië draaien zijn platen grijs. Er belanden enkele dozen met albums in Zuid-Afrika. Deze worden veelvuldig gekopieerd en verkocht want zijn folky-soul muziek valt in goede aarde. Cold fact wordt het symbool van het gevecht tegen het apartheidsregime. Sixto wordt een legende. Zijn protestliedjes inspireren veel, zwarte, mensen.
Midden jaren zeventig
Zijn albums worden in Australië opnieuw uitgebracht. Er verschijnt een ‘At his Best’ album dat platina wordt in Zuid-Afrika. In 1979 en in 1981 doet Sixto twee Australische concerten. Deze worden vastgelegd op het album Alive. Daarna verdwijnt hij weer in de anonimiteit van Detroit. Hij werkt, haalt een diploma filosofie en doet een vergeefse gooi naar het burgemeesterschap van Detroit.
1996
Een Zuid-Afrikaanse platenbaas en een journalist gaan op zoek naar Sixto. Men fluistert dat hij dood is, sommigen beweren: zelfmoord. Ze besluiten dan maar zijn leven zo goed mogelijk in kaart te brengen. Daarbij stuiten zo op de vraag: waar is de opbrengst van de plaatverkoop terechtgekomen? Hieromtrent zijn er vermoedens maar… bewijzen ontbreken.
De zoektocht leidt via Sixto’s teksten naar Detroit. Ze worden gebeld door een van Sixto’s dochters. Vader is niet dood, hij leeft. Willen ze een interview? Dat kan. Op een dag zitten ze opgewonden aan de keukentafel tegenover hun dood gewaande cultheld. Hij oogt oud, traag, wat slonzig, wars van commercie, maar ach, de arbeid houdt hem ‘in shape,’ en zijn muziek, tja… dat is allemaal een beetje mislukt. Maar het leven gaat door en dus speelt hij nu gewoon voor zichzelf.
Populair in Zuid-Afrika? Sixto is oprecht verbaasd. Ze komen overeen dat hij een Zuid-Afrika tour gaat doen.
1998.
Sixto is in Zuid-Afrika een VIP. Hij wordt vervoerd per limousine. Het zaaltje waarin hij moet optreden blijkt een enorme sporthal. Hij is totaal verbijsterd. Later, in het stampvolle stadion wordt hij enthousiast toegejuicht. Het is de eerste keer dat het publiek hem in levende lijve aanschouwt. Hij lijkt er wat verlegen bij te staan. Als hij zijn gitaar opheft, juicht men dubbel hard. Zingen hoeft niet eens, hij hoeft er alleen maar te zijn. Meer optredens volgen. Daarna besluit Sixto, niet geïnteresseerd in het grote geld, het hierbij te laten.
2001
De documentaire ‘Dead Men Don’t Tour: Rodriguez in South Africa 1998′ wordt op de Zuid-Afrikaanse televisie uitgezonden. Sixto wordt gevraagd voor optredens in Zweden, Zuid-Afrika en Australië. Zijn beide albums worden in 2009 uitgebracht op cd.
2012
De documentaire ‘Searching for Sugar Man’ over deze zoektocht verschijnt. Het is een Amerikaans successprookje waarin de hoofdpersoon op hoge leeftijd nog kan proeven van de roem. De documentaire wint in 2013 een Oscar. Sixto treedt nu wereldwijd op, ook in Nederland. De kritieken zijn beroerd. Iedereen gunt de ontroerende, oude krijger zijn zegetocht, maar zijn stem kan zijn liedjes niet meer aan, hij staat dronken op het podium, vertelt beroerde moppen, zet zijn begeleidingsband op het verkeerde been, kortom het is een ‘cold fact’: Sixto anno 2013 is een oude man met een breekbare stem die al zingend zijn eigen mythe ontkracht en eigenlijk niet in zo’n enorme poptempel zou moeten staan. Maar ook: ondanks dit alles heeft hij iets wat nauwelijks onder woorden gebracht kan worden. Iets dat maakt dat je blijft kijken en luisteren.
Tenslotte
Is dit wat hij wil, of is hij toch gezwicht voor het succes en de woorden van najagers van dollartekens? Moet je zo iemand niet tegen zichzelf in bescherming nemen? De kijker kijkt en blijft enigszins ontnuchterd maar desalniettemin prettig verrast achter, niet in het minst door de stille charme van deze wat mysterieuze artiest. Voor wie hem van zijn meest perfecte kant wil horen zijn er de oude, tot mooi gestileerde cd’s omgetoverde, albums.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Wat een bijzonder en bizar levensverhaal! Hoe anders had zijn leven kunnen zijn!
Op het filmpje is hij nog in volle glorie te zien, het klinkt geweldig!
Toch nog roem, maar het pakt kl*&^uit. Die broze oude stem eigenlijk niet zo erg, de commercie wel. Het is beroerd van deze tijd dat marketing zo’n dik ding is. Daar stijgt zijn muziek bovenuit. Boeiende log. Dank
ja, zo’n man moet je tegen zichzelf beschermen dat vond ik ook van toon hermans, en frank sinatra, hun broze stemmen pasten niet meer bij het beeld,
geeft niks ze hebben hun sporen verdiend, deze man ook hoor,
plaatje ik ben ontroerd,
xxx
Het grappige is: toen ik zojuist naar Sugar Man luisterde keek ik bewust niet naar de clip, ik wou het lied en de stem alleen maar horen. Er zat iets in die stem dat ik juist heel mooi vond, een soort van melancholie maar dat is misschien juist wel de kracht van de man (en de stem).
Sommige mensen hebben toch maar vreemde en aparte levens. Tja, wie weet is hij wel gezwicht voor het succes, wie zal het zeggen. Maar veel aan pensioenopbouw zal hij niet gedaan hebben, dus je kunt het hem nauwelijks kwalijk nemen!
Jemig, wat een verhaal, Plato. Arme man.
Ik vond deze opnames van hem. Klinkt hartstikke goed.
Dank je Marja. Streetboy is inderdaad een mooi nummer. Schrijnend ook.
Trouwens: al zijn opnames staan op youtube. Hij heeft ook maar twee albums gemaakt.
Wat triest dat hij bekendheid had waar hij niks van afwist, het schijnt een goed gelovige man die ándere met zijn poen ervandoor gingen.
Mooi dat jij het hier zo uit de doeken doet (Y)
Wat een bizar levensverhaal.
Een prachtige ingehouden melancholieke stem. Wat een mooi geluid. En is die gitaar zo klein of de man zo groot ? Ik had nog nooit van deze beroemdheid gehoord. Das eigenlijk ook wel gek.
Inderdaad moet zo’n man beschermd worden. Ik word hier zo verdrietig van. Maar misschien was die man gelukkiger in zijn sobere leven dan hij zou zijn geweest wanneer hij schatrijk zou zijn geworden. Fijn dat hij nu toch een eerbetoon krijgt dank zij jou .
groetjs, Ria
Moet ineens zo aan Bobbie denken…
Bijzonder dat een leven zo kan lopen. Had er nog nooit van gehoord trouwens maar het is mooi ook een beetje triestig om te horen die muziek.
Ik had nog nooit van deze man gehoord. Wat goed, Plato, dat je een blog aan hem wijdt. Alle goede bedoelingen (daar ga ik tenminste van uit) van iedereen ten spijt, loopt het niet zoals gehoopt en verwacht. Filosofie gestudeerd en dan toch……. Helaas, helaas.
Je hebt een prachtig, uitgebreid verslag geschreven over deze mooie onbekende zanger.
Een vreemd verlopen, interessant levensverhaal, vol tragedie.
Zo te lezen kan hij beter niet meer optreden, gelukkig zijn er de cd’s.
Ik vond nog een mooi nummer : Inner City Blues.
Mooi logje, Plato.
Ik geloof dat ik me nu heel diep moet gaan zitten schamen in een stil hoekje. Ik heb nooit eerder van deze man gehoord. Morgen eens zien wat er nog op Spotify van hem te horen is.
Hopelijk wordt de documentaire nog eens uitgezonden op tv, dan ga ik kijken. 😉
Ik heb die documentaire ook gezien en was ervan onder de indruk. Zeker als je ziet dat zijn concerten waren uitverkocht. Massa’s volk trok hij aan. En natuurlijk zijn andere met zijn geld gaan lopen en heeft hij een groot deel aan familie en vrienden geschonken en leeft hij nu als een soort van kluizenaar.
Wat een apart verhaal Plato. Een beroemde zanger die niet weet dat ie beroemd is. Zal tegenwoordig niet zo snel meer lukken denk ik.
had het gelezen maar vergat een reactie die nu te laat is
Een goede reactie komt nooit te laat, Yvonne.
Had nog nooit van Sixto gehoord. Wat een mooi verhaal en wat een bijzondere stem heeft hij. Weer wat bijgeleerd. 🙂
Heb het net gezien, was vanavond op tv, op Ned. 2.
Boeiend van begin tot eind, spannende eerste helft, en indrukwekkend.
Hij had een rijk leven, niet in geld maar uit de documentaire bleek dat hij geld niet zo belangrijk vond, hij gaf het weg en bleef in hetzelfde huis wonen.
Alleen jammer dat hij de erkenning zo lang heeft moeten missen.
En het viel me op dat het publiek in Kaapstad blank was, zaten de zwarten achterin of waren ze er niet bij?