April 1966.
Lidwina en ik ontmoeten elkaar in het Nibbixwoudse openluchtzwembad. We zien paars van kou. Het water is elf graden. Het houdt ons niet tegen.
Later zitten we verlegen op de stenen badrand. We klemmen ons vast aan het metalen trapje. ‘Kom je zaterdag naar de jeugdclub?’ vraagt ze.
Maar natuurlijk!
We dansen op Paperback Writer, ‘s-avonds kussen we elkaar en… hebben verkering. We fietsen naar zee, wandelen, plukken pruimen en gaan vrolijk te kermis. Ze leent me een dubbeltje voor de zweefmolen. We zweven op roze wolken.
Dit geluk eindigt nooit!
Mei 1966
Moeder ontdekt: vader ‘heeft ‘iemand anders.’ Witheet bestookt ze hem met feiten. Vader brult dat ze haar bek moet houden: ‘anders bega ik een ongeluk.’ Ik schreeuw dat hij moeder met rust moet laten. Vader gooit de tafel om en bonkt weg. Die avond verlaat hij het huis, ons leven.
September 1966
Ik werk in een supermarkt. Gekleed in een grijze stofjas loop ik met dozen lege flessen en zet ze op de lift van een vrachtwagen. Op de achtergrond klinkt Sunny Afternoon. De late zomerzon prikt in mijn nek. Ik voel me moe maar gelukkig. Vanavond Lidwina.
Oktober 1966
Moeder beslist: ‘we verhuizen naar familie in Wormerveer. Ik moet werken. Vader heeft na de scheiding ontslag genomen. Alimentatie kan ik vergeten.’
November 1966
Hoe heb ik haar verteld van die verhuizing? Niets weet ik er meer van.
Plotseling woon ik bij oma. Ik haat deze vreemde wereld.
Dan krijg ik Lidwina’s ansichtkaart. Ik mis haar zo, bewaar daarom de kaart onder mijn kussen.
Oma ontdekt dat en zegt tegen moeder: ‘wat een vreemde jongen’.
De volgende dag is de kaart weg.
Oktober 2013
Op YouTube klik ik met Paperback Writer alle gebeurtenissen uit die Godvergeten tijd aan.
Ik ben 17 en denk aan haar.
——————————————–
Het zal u duidelijk zijn dat dit non-fictie is.
Tijdens het schrijven van dat stukje welkomsttekst en het klikken op YouTube kwamen er zoveel verhalen en emoties in mijn hoofd op, dat ik moeite moest doen om weer in het heden te komen. Het was inderdaad een Godvergeten tijd. Veel later overzag ik pas hoeveel gebeurtenissen elkaar, in een tijdsbestek van krap een half jaar, kunnen kruisen.
De nieuwe WE-300 is
Verhalen (klik)
Het is zowel een werkwoord als een
zelfstandig naamwoord. U kunt dus alle kanten uit.
U kunt schrijven tot zondag 24 november 2013
Veel lees- en schrijfplezier
Plato Melody Corline I Smijling Letterbak I en II Jackles Ria
Rianne Mrs T. Marja I Corline II Laura Hulk I Trees
Robbie Petr@ Hulk II Rebelse Marja II Anneke Hanscke Dwarsbongel Hanneke Truus Anja Reismeermin Narda Jokezelf DjBerend I DjBerend II en III
Platoonline 
Hoe anders had het kunnen lopen als jullie niet verhuisd waren. Of als jullie wel contact hadden kunnen houden. Jammer Plato, je zal nooit weten hoe het Lidwina is vergaan.
Wat kun je soms door een liedje helemaal wegzakken in de tijd he?
Heel mooi verteld! Ik lees tussen de regels door dat je Lidwina eigenlijk meer mistte dan je vader.
Ik ga nadenken over de nieuwe WE.
Natuurlijk miste ik Lidwina mee dan mijn vader Petra. Mijn vader gedroeg zich als een tiran. Ik was toen blij dat hij weg was.
Ik weet niet veel over Lidwina. Ik heb wel eens ergens gelezen dat ze vrij jong getrouwd is maar veel meer is er niet bekend.
Pingback: Platoonline
Prachtig stukje! Ik ken dat soort gevoelens. je hoort of ziet iets in het nu en de hele chabeng aan herinneringen/gebeurtenissen rolt over je heen….. Ik zal weer eens zinnen op een stukje, het is een hele tijd geleden.
En zo kunnen diverse mensen en gebeurtenissen er, al dan niet onbewust en ongewild, iemands toekomst sturen en beïnvloeden… Je hebt het dus nooit helemaal zelf in de hand wat er wel of niet gebeurt….. naar goed dat de mens in het algemeen gepsroken nooit van te voren weet wat hij op zijn pad zal tegenkomen….
Mijn we staat er ± http://melodymusic.nl/?p=25054
Wat ben je weer snel, mel!
De jaren zestig zijn echt een breekpunt geweest in de geschiedenis. Ook in jouw geschiedenis, blijkt. Het was een heftige tijd, in alle opzichten. Wat kan er in een half jaar tijd veel gebeuren dat bepalend is voor je toekomst. En wat erg dat zelfs oma je niet begrijpt. Ik ken dat wel, helemaal opgaan in het verleden – vooral door muziek; sommige muziek ‘durf’ ik bijna niet meer te draaien – waardoor je bijna niet meer terugkomt in het heden. En dat er dan de rest van de dag zo’n onbestemd gevoel om je heen blijft hangen. Goed en mooi dat je dit hebt opgeschreven; ik vermoed dat iedereen wel ‘een Lidwina’ heeft gekend in zijn leven (ik in ieder geval wel). Haar naam betekent: vriend van het volk, de mensen. Mooi hè?
En nu nog een WE!
Bitterzoete herinneringen. Je hebt me geraakt met je verhaal.
Heet ze echt zo of heb je de naam van de basisschool gekozen?
Marja, ze heet echt zo.
Hier is mijn bijdrage aan de nieuwe WE. http://ajroc.wordpress.com/2013/10/30/de-advertentie/
Ja Plato in een rap tempo kan je leven er heel anders uitzien …ik wil je bedanken dat je die tijdlijn uit jouw ervaringen van toen deelt en dat is ook wat 1 stukje muziek kan los maken herinneringen mooie en pijnlijke .
Lieve groetjes Laura
Wat een prachtig verhaal. Wat ik zo bewonder is dat het ook bij mij, als lezer zoveel losmaakt zonder dat jij ook maar één emotie erin hebt beschreven. Dat is knap werk Plato. En verder is het ook mijn ervaring dat het zo goed is af en toe zowel goede als moeilijke herinneringen op te schrijven. Het wordt opengebroken en werkt heel verhelderend. Als dingen woorden krijgen is het iets geworden dat er is, maar niet meer bezwaart.
wat een (half) jaar was dat. voor een jongen van 17.. je hele wereld op z’n kop. en dan dat lied..
mooi geschreven. en alles overleefd. ^^
Zo hé, wat een heftige periode.
Wat een droevig verhaal. Kan me zo goed voorstellen dat je even in het verleden blijft steken – de emotie is zo heftig dat hij voelbaar is tijdens het lezen.
P.S. Ik zal mijn best doen nu eens binnen de deadline te blijven, Plato!
Je zult het druk hebben,Jackles. Des te leuker dat je meedoet. Je bent hoe dan ook van harte welkom om te lezen en te schrijven.
Jawel! Gelukt! http://dutchjackles.wordpress.com/2013/11/01/we-300-verhalen/
Wat droeve inkijk op een fractie van tijd. Verhalen genoeg nu ze alleen nog op papier krijgen 🙂
Herinneringen..plotseling kunnen ze je overvallen. Jij hebt er een mooi verhaal van gemaakt.
ik heb wat geschreven op http://smijling.wordpress.com
vlinder in je buik mooi hoor
Je raakt mij ook. Bij mij was het andersom. Ik kwam van een strenge maar rechtvaardige opa op mijn veertiende terecht bij een groot gezin met een driftige stiefvader, die ik op mijn zeventiende ontvluchtte, in 1960, toen ik met mijn LTS-diploma naar de Universiteit kon als loopjongen.
Een paar jaar later had ik verkering met (nog lang daarna) de liefde van mijn leven. Na een half jaar liep dat fout door onze verschillende achtergronden en haar ouders die dat bewaakten.
Het zoeken naar haar vervangend evenbeeld is inmiddels beëindigd en er is iets beter voor in de plaats gekomen, maar onlangs vond ik haar terug via de rouwadvertentie van haar moeder. We hebben contact gehad en de scherpe kanten zijn weggenomen.
Overigens was ik meer van de Stones dan van de Beatles, maar ik ben door jouw Beatlesclip aan te klikken op JoetJoep tegen een prachtige live uitvoering van Time is on my side aangelopen, nog met Brian Jones. Tja, nostalgie en muziek…!
Ongelooflijk dat oma zo harteloos was. Dit had ze moeten begrijpen. Het was al zo een verwarrend jaar voor die knul van 17 die je toen was en dan ook nog eens een ijskoude oma erbij…
Wat kan muziek mensen toch terugvoeren in de tijd hè? Soms hoef je maar een liedje te horen en bam, opeens ben je weer 17 jaar oud. En je luistert naar het liedje en denkt: wat is het toch snel gegaan. Wat is het toch verschrikkelijk snel gegaan.
Het liedje heeft en elk geval weer een mooi en herkenbaar verhaal opgeleverd.
Pingback: Muisje | Letterbak
Een prachtig verhaal Plato. We zijn van dezelfde generatie, opgegroeid in die jaren waarin alles zo bliksemsnel veranderde. Leuke dingen, minder leuke en heftige zaken, het heeft ons leven bepaald.
Muziek werkt als een soort breekijzer, bij sommige liedjes ben je weer helemaal terug in die tijd…
Gek, dat dat er zo ingeslepen is. En dat je die pijn weer voelt, minder heftig, maar toch.
Ik ken een verhaal (dat overigens echt gebeurd is!) dat ik in de kroeg situeer. De mooiste verhalen kun je niet in 300 woorden vatten, ik niet tenminste. Deze keer dus een WE600.
Volgende keer beter!
Hier staat het: http://letterbak.wordpress.com/2013/10/30/muisje/
Mooi herkenbaar verwoord
In summertime…….
Ook bij dit liedje ben ik weer terug in de jaren zestig. Zat bij beide liedjes mee te swingen.
Volgens mij maken de liedjes uit je tienerjaren de meeste indruk, tieners hebben veel emoties en die blijven je je leven lang bij.
Triest dat je Lidwina zo verloren hebt, was het een onoverbrugbare afstand?
Te ver om te fietsen, geen geld voor het openbaar vervoer.
Gevoelig logje, ik was aangedaan tijdens het lezen, wat heeft die 17 jarige jongen veel meegemaakt.
Prachtig geschreven, Plato.
Willie, ik zoek naar beelden en woorden om die periode na de verhuizing te vatten. Ik was verhuisd en ik was plotseling in een andere wereld. Andere voetbalclub (niet zo leuk) andere baan (andere mentaliteit), andere woonomgeving (moeder werkte, oma was heel anders,veel harder dan moeder), nog geen vrienden, grote afhankeljikheid want geen eigen inkomen (en als ik het wel had, kon ik maar een deel houden, want het geld was hard nodig) en de bemoeienis van veel familieleden die alles beter wisten en in veel opzichten veel handiger waren dan ik, ‘dat jongetje dat altijd maar studeerde en waar was dat nou allemaal goed voor. ‘ Het was gewoon duidelijk, verhuizing betekende einde relatie. Ik wilde dat niet maar het gebeurde gewoon zo. Pas veel later realiseerde ik me in wat voor vreemde, vijandige wereld ik terecht was gekomen. Ik had geen verweer. Dit alles veranderde pas toen ik, vijf jaar later, in Amsterdam ging werken. Toen kon ik me eindelijk een beetje los maken van mijn omgeving. Maar toen was er allang geen Lidwina meer. Die was op haar achttiende al getrouwd met een jongen uit de omgeving (heb ik later via internet-genealogie teruggevonden).
Zie je nou…..kinderen worden altijd het slachtoffer ook al hebben ze een stofjas.
Ik kan me dat holle gevoel zo goed voorstellen.
Het enige voordeel was dus dat de tiran verdween maar een strenge oma lijkt me ook weer niks. Ik zou het niet willen zijn.
En Lidwiena …dat knaagt. Dat knaagt nog lang,
Het komt heel eenzaam en onbegrepen op mij over.
Een jongen die niet tegen zijn familie opkon, en in een heel andere sfeer terechtkwam.
Dank je voor deze uitleg.
Willie, zo was het gedeeltelijk. Ik kwam inderdaad in een anders sfeer terecht maar het was ook een kwestie van: het ging nu eenmaal zo. Mijn oma was niet slecht, mijn familie niet. Maar die scheiding stond op de voorgrond en wij hadden niets en moesten dus geholpen worden. Dat speelde de grootste rol. Ik was een naïeve, onhandige puber. Nog lang geen man. Die verliefdheid van mij zal voor anderen een kleine bijzaak zijn geweest. En bij mij mengde het uitgaan van die verkering zich met nieuwe indrukken en de plicht om te solliciteren en verder te studeren. Alles liep door elkaar. Dus ik kon wel tegen mijn familie op en ik was ook niet onbegrepen. Ik wist het zelf allemaal niet zo goed nog en ik probeerde mijn plekje in het leven te krijgen. Daarbij miste ik mijn vriendinnetje maar daarnaast waren er nog duizenden andere dingen die een plaats moesten krijgen.
Als ik het moet samenvatten: een verwarrende tijd waar ik soms wel leek buiten te staan.
Als ik er langer over vertel, snap ik het zelf niet meer 🙂
Het is me nu een stuk duidelijker, de scheiding en de gevolgen daarvan hadden nu eenmaal een grote impact.
Ik heb wel wat losgemaakt, he?
Nogmaals bedankt voor het delen.
De harde werkelijkheid in jouw jeugdjaren, en jouw dromen over Lidwina, het staat zo in contrast met elkaar, mooi maar tegelijkertijd zo realistisch geschreven.
Hoi Plato, wat heb je hier weer een mooi blog van gebreid.
Ik wilde vandaag graag meedoen met je ‘We 300’ maar het werd vanzelf een ‘Me 3654’.
Morgen poging twee.
Ik heb nog 24 dagen;-))
Ps. Ik hoop dat je weet welke plek ik in mijn blog vandaag bedoelde. Ik denk het namelijk wel. Groetjes, Narda
Goh, wat een moeilijke tijd zal dat geweest zijn voor je. Je eerste vriend(innet)je vergeet je natuurlijk nooit hè, die persoon blijft in je hoofd heel speciaal. Ja, je miste veel en je leven veranderde. Erg eigenlijk dat zoiets gebeurt en je er zelf gewoon niks aan kunt doen.
Ook voor mij waren de zestiger jaren heel erg bepalend…
Je hebt er wel een mooie WE300 van gemaakt Plato, ik ga eens nadenken over het woord!
Enigszins geïnspireerd door jouw verhaal over een vroegere liefde heb ik ook mijn verhaal geschreven… http://wp.me/p1O3zq-2iX
Donderdagochtend staat het verhaal er!
Mooi verhaal Plato ……… maar toen zul je er niets moois aan gevonden hebben. Later pas zie je dat het een van de kruispunten van je leven was, maar voor een jonge knul wel een indrukwekkende en belangrijke.
Het zijn niet mijn woorden die je geschreven hebt, niet mijn herinneringen, maar ze lijken verdomd veel op elkaar. Alleen heette hij bij mij Carsten en was het mijn moeder die zonder een woord te zeggen vertrok. Ik was 16! En dan is een half jaar lang… gezien alle gebeurtenissen. Jij hebt de Kinks… ik Bruce Springsteen 🙂 We hebben veel geleerd, vooral hoe het niet moet. Maar had het liever op een andere manier gehad. Je leest het… je WE 300 maakt herinneringen ook bij mij los.
Knuffel!
Ik loop hier en elders heel wat verhalen achter. Maar ik zie jullie dansen in mijn gedachten en dat tovert een glimlach op mijn lippen, dank daarvoor..
Soms gebeurt er in een korte tijd zo enorm veel dat het bijna niet te bevatten is. Knap dat je het in 300 woorden op kon schrijven. Het is voldoende materiaal voor tig blogs…
Pingback: WE-300: Verhalen | Jackles
Plato dat je er over kunt schrijven is een teken dat je over het ergste leed uit je verleden heen bent .Leef nu verder in het heden en geniet.
Hier is mijn bijdrage : http://www.rias-weblog.nl/?p=3651
groetjes, Ria
Wat een mooi verhaal waar de pijn nog in te voelen is en die iemand toch ook vormen op welke manier dan ook, iets blijft er altijd van zitten, zo’n wondje dat normaal dicht is maar opeens zomaar weer gaat jeuken en zeerdoen. Ga nadenken over verhaal, moet eigelijk niet zo moeilijk zijn alleen het in 300 woorden vatten een uitdaging.
Pingback: We-300: Verhalen | Wiebeltjes
Mijn bijdrage… http://wiebeltjes.wordpress.com/2013/11/02/we-300-verhalen/
Herkenbaar, raak geschreven verhaal. ‘ het giet zoals het giet, ook al wens je van niet’ zingt mijn liedjeswedstrijd Lohues. Waar! De pijn neem je niet weg.
liedjesheld moet het zijn (eigen actie Ipad)
Ik heb hem af en ben er keitrots op. Maandag komt ie online. Ben benieuwd of jullie het kunnen volgen.
je maakt ons nieuwsgierig!
Hier is ie dan: http://www.triltaal.nl/2013/11/04/boerreleenbank/
Betovering
al ligt de betovering diep in het verleden
zelfs onheuglijk lang geleden
de eerste verliefdheid
draag je altijd mee, je raakt ze nooit kwijt
Of vergis ik me, Plato?
Lenjef
Nee, Lenjef, je vergist je niet.
Wat een prachtige compositie. Ik kan me voorstellen dat er opeens heel veel boven komt. Dit keer doe ik zeker weer mee. In de komende dagen maar even broeden over wat ik als …….lijn ga nemen of anders gezegd, wat ik als onderwerp neem. Als ik dat bepaald heb is de bijdrage vaak zo maar geschreven.
Uit het leven gegrepen. Dat zijn toch altijd je beste stukjes, al zijn juist die zelden vrolijk. Al vraag ik me af of er geen enkele mogelijkheid was met haar in contact te komen. Je was tenslotte 17. Heb je haar echt nooit meer gezien?
Nooit meer, Tagrijn.
http://rammelaars2.blogspot.be/2013/11/verhalen.html
Hier is mijn bijdrage. Fijne dag, Plato.
Ik heb Lidwina getracht te zoeken op Facebook.
HELAAS !
Mooie verhalen, Plato
Recht uit het hart!
Plato, ik kon het niet laten. Een tweede verhaal. (Maar geen vervolg, hoor 😉 )
http://ajroc.wordpress.com/2013/11/05/leve-de-eeg/
Ja eindelijk is er iets uit gekomen of het goed is na ja 😉
http://dewerelddoordeogenvanjuistja.wordpress.com/2013/11/05/we-300-vierde-klas/
Misschien een wat raar verhaal maar ik dacht dat het ons zomaar allemaal aanging, met natuurlijk HUMOR op http://hartelijkehothulk.wordpress.com/
Opeens schiet er nog een verhaal mij te binnen, die `pomp` ik er meteen ook even op. 😉
Hoi Plato,
Mijn moeder vertelde mij dat WE 300 leuk was, en ze had gelijk ook. Ik vond het erg
leuk om te doen. Ik heb WE 300 – verhalen gedaan. Dat leek mij best leuk.
http://ikrobbie.blogspot.nl/2013/11/we-300-verhalen.html
http://petrapotpourri.blogspot.nl/
Hierbij mijn bijdrage, Plato. Ik hoop dat de link nu wel werkt 😉
Fijn weekend!
http://mijnverlangen.blogspot.nl/2013/11/we300-verhalen.html
mijn bijdrage, binnenkort kom ik terug om alle bijdrages te lezen!
Plato, ik heb besloten om mijn bijdrage te verwijderen.
De beloofde WE Verhalen staat er
http://hartelijkehothulk.wordpress.com/
WE Verhalen 2 bedoel ik
Pingback: WE300 - Verhalen | De Rebelse HuisvrouwDe Rebelse Huisvrouw
Dag Plato, hier is mijn bijdrage:
http://www.rebelsehuisvrouw.nl/we300-verhalen/
Nog een fijne zondag!
http://rammelaars2.blogspot.be/2013/11/verhalen-ii.html
Hier is mijn tweede bijdrage. Ik had weer wat te vertellen. ;o)
Pingback: Verhalen | gewoonanneke
Hier mijn verhaal . http://gewoonanneke.wordpress.com/2013/11/10/verhalen
He he, dit keer gewoon op tijd. Mijn verhaal: http://hanscke.nl
’t Is me weer gelukt om iets in elkaar te breien. Laat ik zeggen: het is fictie, maar vrijpostig geïnspireerd op een realistische reeks situaties:
http://dwarsbongel.blogspot.nl/2013/11/we300-november-2013-verhalen.html
Ik heb alweer heel wat te lezen van hier uit, zag ik…
Pingback: Jo en Henk | Hannekelive
Plato,
Een aangrijpend verhaal.
Ogenschijnlijk komend uit het niets, kunnen herinneringen vaak door iets “onbenulligs” weer getriggerd worden.
Groetjes,
jeer
Hierbij maar weer eens een verhaal van mij: http://depetvantruus.wordpress.com/2013/11/14/verhalen/
Groetjes, Truus.
Zoveel veranderingen op een moeilijke (puber)leeftijd. En dan je lichtpuntje in het leven verliezen door een onmogelijke afstand en situatie. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten.
Hoi Plato, het is heel erg lang geleden, maar ik doe weer eens mee. Bijgaand mijn bijdrage: http://anja2809.blogspot.nl/2013/11/er-was-eens.html
Indrukwekkende WE Plato, heb hem nu een paar keer gelezen en blijf er stil van. Wat een impact moet dat gehad hebben.
http://reismeermin.wordpress.com/2013/11/15/verhalen/
Wat heb je dat half jaar mooi beschreven Plato. Bijzonder dat een muziekstuk plotseling zoveel herinneringen kan oproepen hè? Zestien- en zeventienjarigen, ik heb met ze te doen; het leven is lang niet makkelijk op die leeftijd; ze zien, voelen en horen veel meer dan de buitenwereld denkt.
Hoi Plato,
Nou ik heb er ook eentje hoor.
Best lastig, fictief schrijven.
Wel leuk!
Groetjes, Narda
http://nardablog.wordpress.com/2013/11/20/we-300-verhalen/
Pingback: Lekker gewerkt? | Jokezelf
Zie hierboven mijn pingback. Eindelijk weer eens een bijdrage aan de WE300. Pfff… En nu nog lezen bij de anderen.
Triest dat het zo gelopen is, bijna niet meer voor te stellen in de huidige tijd waar je 1001 manieren hebt om met elkaar contact te houden. Maar ja dat waren toen hele andere tijden. 🙂
Ben ik nog op tijd. Ook mijn bijdrage aan de WE300 is klaar. En meteen ook maar 3. Soms zit er gewoon teveel in je hoofd. 2 en 3 horen wel bij elkaar, maar zijn ook apart te lezen. En elk 300 woorden. http://djberend2013.wordpress.com/