Het bericht kwam één week na Marah’s verjaardag. Er ging een schok door haar dertienjarige lijfje. Daarna voelde ze zich als verdoofd. Kon ze meer dan zwijgen?
Ze vierden haar verjaardag bij haar vriendin Josine. Daar was het warm, saamhorig, niet te vergelijken met dat kille asielzoekerscentrum. Er werd gezongen, ze aten taart, er waren cadeautjes. Ze voelde zich als een prinsesje.
Af en toe bezag ze haar ouders. Het was hen aan te zien dat ze genoten.
Het mooiste cadeau kreeg Marah van Josine. Een zilveren kettinkje met de tekens geloof hoop en liefde. ‘Zie toch hoe mooi het staat op mijn rode T-shirt,’ fluisterde ze. ‘Dank je wel.’
Zeven jaar geleden waren ze naar Nederland gekomen met hoop in hun hart op een veiliger leven. Maar de eindeloze, vruchteloze stroom verzoeken en procedures, hadden haar ouders tot sombere mensjes gemaakt. ‘Allah, het is toch duidelijk,’ riep vader vaak, ‘ze willen ons niet. Wat kunnen we? In Iran maken ze me af als een hond. Als ik word afgewezen, pleeg ik zelfmoord.’ Deze periodiek terugkerende mantra boezemde Marah, naarmate ze ouder werd, steeds meer angst in.
De laatste twee jaar had Marah de correspondentie met de overheid voor haar ouders vertaald. Andere hulp wees haar vader systematisch af. ‘Ik vertrouw alleen mijn dochter,’ zei hij. Ze beheerst de taal perfect.’ Marah aanvaardde haar rol als vanzelfsprekend.
‘Wil jij het voor mij bewaren?’ vroeg Marah. ‘Daar mag ik het toch niet houden. Als ik groot ben, kom ik terug en dan zal ik het weer dragen.’
‘Hoe reageerden je ouders?’ informeerde Josine zacht terwijl ze het kettinkje aanpakte.
Marah’s bleke gezichtje trok vreemd weg toen ze fluisterde:
‘Ik heb gezegd dat de vertaling nog niet klaar is. Straks pleegt hij zelfmoord door mijn woorden. In hemelsnaam, wat moet ik zeggen?’
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Wat een zware last voor die smalle schoudertjes. Hoe moet dit nu verder?
Een heel knap verhaal dat mij met vele vragen achterlaat.
oh, al dat voor de meeste mensen onzichtbare leed in ons eigen land.. en dat terwijl er nog ruimte én geld genoeg is.. zo triest.
Van mij mag iedereen die zich in ons land aanpast blijven, het tuig mag verdwijnen.
groetjes, Ria
Indringend, en helaas zal dit wel geregeld gebeuren in het echt. Een te zware last voor zo’n jong meisje.
Ik kreeg helemaal kippenvel toen ik het zat te lezen dit verhaal. Helaas een verhaal wat ook nog echt gebeurt regelmatig. Een moeilijke probleem eigenlijk maar na zoveel jaren iemand nog terugsturen is gewoon vreselijk. Ik kom regelmatig, toevallig gisteren weer, bij naturatisatie bijeenkomsten waar mensen feestelijk welkom geheten worden met gebak, een drankje, cadeautjes en dan hoor je vaak zulke schrijnende verhalen. Weet ook geen oplossing en snap ook wel dat er regels moeten zijn maar moeilijk is het wel.
Brandend actueel dit…
De wereld zit verschrikkelijk in elkaar. Ik weet ook niet wat wijsheid is, maar mensen na zoveel jaar terugsturen is té wreed. Dat kun je mensen gewoon niet aandoen. Het is weer een aangrijpend stukje Plato. Ik blijf hopen op een betere, veiligere en mooiere wereld voor iedereen maar voorlopig zit het er nog niet in vrees ik…
Het blijft moeilijk het kaft van de koren te scheiden 😦
Toch nog geluksmomentjes met Josine en het geschenk die ze kreeg, het gebaar alleen al is wat ze altijd zal meedragen.
Wat een triest verhaal Plato.. En helaas maar al te vaak de keiharde waarheid.
Wat klinken die christelijke woorden geloof, hoop en liefde als holle kreten in zo’n situatie. Het beleid in ons land op dit punt is mensonterend.
Je laat ons de pijn voelen Plaat. Het is wat he……die procedures duren veel te lang. Aan die onzekerheid komt maar geen einde en de criteria…..daar kun je rustig je vraagtekens bij zetten.
?????????
Ach wat een verdrietige WE.
Wat triest. En wat raak je hem hard. (Misschien ooit een vervolg? )
Geen vervolg; Narda. Dit verhaal is af. En ja, het is hard. Maar dat is de werkelijkheid ook.
Wat een treurig verhaal. Geloof en hoop geschonden, maar de liefde doordringt alles en is het sterkst. Dat is misschien ook het enige dat hen door deze narigheid heen kan slepen. Mooi geschreven, Plato.
Het is onmenselijk om asielzoekers zolang te laten wachten, en de kinderen vernederlandsen helemaal.
Het arme kind, de vader beseft niet wat hij haar aandoet, denk ik.
En natuurlijk gun ik het ze dat ze hadden mogen blijven.
Ze blijft geloven dat ze eens terugkomt, ze heeft hoop, en liefde is er voor elkaar en hun vrienden.
Wat een tegenstellingen, het verwennen en het schrijnende uitzetten.
Mooie WE-300, Plato.
Pingback: De WE voor oktober 2013 | Platoonline
Meer mensen zouden deze WE300 moeten lezen, ik denk dat De heer Wilders dan heel wat minder volgelingen zou hebben. Mooi stuk Plato!!!!
Helemaal mee eens Geesje
Een mooie kritische aansprekende WE. Het onderwerp is waar en raak beschreven. Het is precies zoals het is……. Er is geen splinter fictie in je verhaal. Ik ben blij dat je de WE zo hebt ingevuld. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat het bedraagt tot een andere invulling van regelgeving en visie op vluchtelingen. Zoals altijd schrijf je beeldend.. Mijn oog valt op het woord ‘ bezag’ dat heb je denk ik bewust gekozen, omdat het meer zegt dan kijken of bekijken. Kortom: chapeau
Bezag is bewust gekozen inderdaad. Haar blik is een totaalbeeld met een enorme achtergrond. Hoe vaak heeft ze haar ouders zien genieten. Vermoedelijk nooit eerder.
Overigens gaat het hier niet alleen om het onderwerp vluchtelingen en de belachelijkheid om mensen na zo’n lange tijd nog uit te wijzen (wat vooral kinderen op een onoverbrugbare achterstand zet), het gaat ook om de onmogelijke positie waarin zo’n kind door de omstandigheden wordt gewrongen. Er is lang niet altijd ruimte om kind te zijn en in dit geval weegt de verantwoordelijkheid wel erg zwaar.
Net voor ik dit schreef las ik dat er alweer een schip met bootvluchtelingen is gezonken.
Er moet toch echt iets gebeuren. Niet alleen in Europa maar ook die ronselpraktijken en andere misdaden in Afrika moeten eens wereldwijd worden aangepakt en niet in de laatste plaats: laten we nu eens serieus werk maken met de werkgelegenheid in die arme landen. Dan hebben ze de mogelijkheid om daar hun geld te verdienen en een menswaardig bestaan op te bouwen.
Nu ik dit schrijf voel ik me haast naief. Want het gaat allemaal niet gebeuren. Mijn woorden zijn simpel, de oplossing kan dat ook zijn. Maar de belangen en daardoor de tegenkrachten zijn te groot. Het is de schandalige realiteit.
Ik wil niet in machteloosheid verzanden, maar ik naief met je mee. MACHTELOOS en sprakeloos
Dit doet mij denken aan het verhaal dat ik ooit eens geschreven heb, over de jongen die uiteindelijk wel zichzelf heeft opgehangen. En nog wordt Den Haag niet wakker!
ohhh plaat dat doet gewoon zeer om te lezen jongen…..
wat een last rust er op die jonge schouders….
een pijnlijk maar mooi en duidelijk verhaal…..
en een realiteit voor veel kinderen (niet alleen van asielzoekers), die de problemen van hun ouders op deze manier op hun bord krijgen en daardoor niet meer onbezorgd kunnen zijn….
dank je!
Zo Plato …….. wat kan jij verhalen toch mooi vertellen, vrolijk of triest, zoals deze.
En hoeveel Marah’s zullen er rond lopen hé, die alle last van hun ouders op hun jonge schoudertjes dragen, maar dat ook met zoveel liefde doen. Even stil.
Als je mensen leert kennen, hebben ze allemaal een bijzondere achtergrond, en gaan ze voor je leven. Het spreekwoord zegt niet voor niets: onbekend maakt onbemind. Jij hebt Marah levend gemaakt, en daardoor raakt haar verhaal ons van dichtbij. Ik gun alle Marah’s en haar familie een welkom leven in Nederland. Het is zoals Desmond Tutu al zei: de aarde kent geen werkelijke grenzen, alleen de grenzen die wij elkaar aan doen. En zo is het!
Je hebt me in mijn binnenste geraakt, Plato.
wat is er nog toe te voegen dat hierboven niet al geschreven is…..
1 van de dingen die maakt dat ik me voor mijn Nederlandersschap schaam…. ik zal vast de enige niet zijn ;-(((
Ach arm meisje, wat een ellende.
En hoe moet ze weer aarden in haar onbekende vaderland, als ze terug moeten??
Geen Kinderpardon voor haar dus? Triest zo’n verhalen hè, je hebt het weer heel pijnlijk beschreven. 🙂
De werkelijkheid achter de werkelijkheid. Problemen die onnoemelijk veel gevolgen hebben in heel veel verschillende levens. Wat een ellende, wat een lijden.
Gisteren een film van Krisnamurti gezien die zegt: Waarom veranderen we niet ? En als je dan ziet hoeveel moeite het kost om te begrijpen waar hij het over heeft met twee wetenschappers. Dan heb IK niet meer het gevoel dat we de goede kant op gaan. Helaas.
Zolang we in ons eigen kringetje ronddraaien en denken dat we toch doen wat we kunnen, gebeurd er niets.
onbegrijpelijk eerst laten ze je binnen en dan sturen ze je weg .
Wat indringend en mooi geschreven Plato. En tegelijkertijd zo triest. Wat een immense zorgen voor Marah. In het verleden heb ik veel te maken gehad met asielszoekers. Ik werkte op een kraamafdeling vlakbij een asielzoekerscentrum. Heb mijn afstudeerscriptie gedaan over begeleiding van Asielzoekers rondom bevalling. Schrijnende situaties en een hele aparte problematiek. Heel indrukwekkend was de stage die ik liep in het asielzoekerscentrum. Ik vraag me ineens af… die baby’s van toen… we zijn nu 15 jaar later… waar en hoe zullen ze in het leven staan …?
Prachtige WE…
Een indringend verhaal, waarin meerdere dilemma’s zitten. Kinderen die de tal van het land kennen, hun ouders nog niet. Verschillende culturen. Contrasterende politieke opvattingen, die een afspiegeling zouden moeten zijn van wat er “onder het volk” leeft. En wat daar leeft is niet altijd gebaseerd op kennis der feiten (eufemisme…), maar al te vaak op aangewakkerde onlustgevoelens.
En dan zo’n kind dat de kastanjes uit het vuur moet halen bij bureaucraten die de regels moeten interpreteren, en misschien niet eens de goede bril hebben om de kleine lettertjes te lezen, laat staan de Geest Der Wet.
En dat kind geniet van haar feestje onder de schaduw van dat grotere, voor haar ongrijpbare, en beseft wat die schaduw kan aanrichten…
dit is té groot, té zwaar voor zo’n kind.
prachtig geschreven
en was het maar fictie, helaas……