WE-300 boeien: het oordeel

Zoals het dorp daar lag, de roodbedakte huizen zinderend in de hete zon, leek het de meest godvergeten plaats van de hele wereld.
De jongen slenterde door de stille dorpsstraat op weg naar de bushalte. Zijn onwillige blik, waarmee hij de omgeving bezag, verried door stoerheid bedekte onvrede. ‘Saaie zooi,’ mompelde hij, ‘kijk ze zitten. Huisje, boompje, beestje. Rook je één wietje, dan weet meteen iedereen het. Ik zal blij zijn als…’
Hé, was dat niet de oude Tuinier? Dat die man nog leefde.
Tuinier keek op. Wie was dat toch?
‘Dag,’ zei de jongen. ‘Kent u mij nog?’
‘Nu zie ik het, jij bent toch Andries van Greetje en Pieter?’
‘Klopt, ik was even thuis.’
‘En nu alweer weg?
‘Liefst zo snel mogelijk.’
O ja? Waar woon je?’
‘Amsterdam Oost, een flatje. Lekker hoor, ik doe wat ik wil, niemand zegt er iets van.’
‘Werk je?’
‘Ik scharrel wat. Soms heb ik WW. Maar da’s altijd beter dan hier naar mijn verrotte einde sjokken.’
Tuinier blies eens in het bakje dat hij in zijn handen had.
’t Zijn toch schaapjes hier?’ hernam de jongen fel. Alle dagen geketend door het werk en op zondag dat verrekt beklemmende geloof, dat hen met hun door God gegeven pruimenmondjes laat oordelen, groter is hun wereld niet.’
Tuinier bleef zwijgend blazen.
‘Wat doet u,’ vroeg de jongen, plotseling gefascineerd door Tuiniers toewijding.
‘In dit bakje zitten uitgebloeide bieslookknoppen met zaadkorrels. Blaas ik te zacht, dan gebeurt er niets, blaas ik te hard dan waait het zaad weg. Maar blaas ik net goed dan waaien de vliesjes weg en blijft het zaad over. Een geduldwerkje.’
‘Joh…,’ zei de jongen.
‘Je bus gaat zo,’ glimlachte Tuinier.
‘OK, dag.’ Weg was hij.
‘Je heb me niet begrepen,’ fluisterde Tuinier, ‘maar het leven leert het je wel.’