WE 300: Oplossing II

Grommend manoeuvreerde de oude man door de drukke expositieruimte. Met arendsoogachtige blik schakelde hij tussen de bezoekers.
Kende hij hier nog iemand? Het dorp was allang bezet door stadse hufters, die boerderijtjes opkochten en verbouwden tot fysiotherapiepraktijken of vakantiehuisjes. Normale dorpsbewoners, zoals hij, telden niet meer.
Hé, was dat niet de vroegere buurman, die in augustus 1972 zijn rozenstruikje had verwoest? Een foutje bij het grasmaaien… tshah, maak dat de kat wijs. Treiteren was het, omdat hij niet zulke mooie rozen had. De kerel had hem weliswaar een nieuw (maar veel rottiger) struikje bezorgd, maar zijn wrok was gebleven.
Eenenveertig jaar geleden, dus dit kon hem onmogelijk zijn. Maar deze man leek wel héél sprekend. Hij schuifelde in zijn richting en snavelde boers: ‘hoi, ben jij er eentje van Boersma.’
De man keek op: ‘klopt, opa Hendrik woonde hier vroeger.’
‘Dat was mijn buurman.’
‘Dus u bent mijnheer Dorenbos?’
‘Krek. Ik krijg nog twintig euro vanwege die rozenstruik, je zal er wel van weten.
De man bezag hem peinzend en antwoordde:
‘Inderdaad. U was jarenlang HET gespreksonderwerp op familiebijeenkomsten. Zelfs op zijn sterfbed sprak hij nog over u, dat struikje, uw pesterijen en het kwaadspreken waardoor hem het wonen in het dorp onmogelijk werd.
Doordringend keek hij Dorenbos aan. Deze keek weg en sipte: ’mijn mooiste struikje, ‘t was zijn schuld.’
‘Het is heel bijzonder, iemand te ontmoeten die nooit vergeet en vergeeft. Ach, u heeft opa al zo lang op uw rug, ik zal u maar van hem verlossen. Uw smartelijk verlies is gelukkig op geld waardeerbaar? Zie hier…’
Hij drukte de verbouwereerde man een briefje van twintig euro in de handen.
‘Veel geluk ermee.’ En weg was hij.
De oude staarde duister naar het biljet. Toen mompelde hij: ‘verdakke, dan had ik net zo goed dértig euro kunnen vragen.’

Verhaal: © plato 2013