Aanvankelijk had hij zich in de tuin tegoed willen doen aan de zaadbollen en pinda’s die uitnodigend aan de waslijn schommelden in de kille wind.
Maar plotseling leek het alsof hij de honger voorbij was. Sinds hij zich gisteravond op dit min of meer beschutte plekje in de oude schuur had genesteld, voelde het alsof iets binnen in hem al zijn energie oppeuzelde. Zijn veertjes, vroeger schoon en gladgestreken, zoals jonge mezenvrouwtjes dat graag zien, waren dof en verfomfaaid.
Wat is er toch met mij? vroeg hij zich vertwijfeld af. Maar antwoord kwam er niet.
Even verloor hij zich in een vage oneindigheid, maar hernam zich en schudde zijn veren.
Wat heb ik allemaal al meegemaakt? dacht hij. Als hij diep in zijn geheugen groef wist hij nog flarden. Van een nestje jongen. Hoe hij samen met zijn vrouwtje aan- en afvloog om hen van voldoende voedsel te voorzien. Van de katten onder de stam van de hazelaar, klaar om toe te slaan bij het geringste foutje.
Gelukkig was alles goed gegaan.
Iets van geluk stroomde er door hem heen bij deze herinnering. Er moesten er nóg meer zijn geweest, maar de gedachten daaraan waren verwaaid met de wind der tijden.
Weer dommelde hij. Af en toe opende hij even zijn ogen en staarde in het duister.
‘Was dit het dan?’ fluisterde hij vermoeid en sliep weer in.
Ineens was er dat vreemde gevoel. Droomde hij of was hij wakker? Het leek alsof grenzen vervaagden, licht en donker één werden en al zijn nare herinneringen als bij toverslag werden weggeveegd.
Plotseling voelde hij dat hij zacht werd opgenomen. Weer opende hij zijn ogen. Zie toch… daar was een glanzend gouden licht en daar…het gezicht van zijn moeder die hem liefdevol in haar vlerken droeg.
Hij zuchtte diep. Zo was het goed.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Pingback: WE-300: woord voor januari/februari | Platoonline
Ach gossie…
Wat lief dit verhaal zo moet het maar gaan 😉
Prachtig en ontroerend.
Ik hem al zitten, heel stil…..hij is nu weer terug onder moeders veren.
Mooi geschreven !
Wat een lieve WE. Heel ontroerend!
Gr. Petr@
Mooie WE met een berustend einde, Plato.
Moet er nog zand zijn?
ze kuiste met droog wit zand
de rode
cementen vloer tot haar kromgebogen rug kapot ging
maakte tot dan met kunstige hand
een tekening met het fijne zand
het huis
kraakte van properheid
top op de dag van vandaag een heel bekende uitdrukking
Herinneringen en zand kunnen veel gemeen hebben, Plato.
Mooi geschreven!
Lenjef
Dank je voor je gedicht Lenjef.
Herinneringen en zand… ze zijn met velen
Beiden kun je met iemand delen
Maar beiden ook verwaaien in de wind
De tijd gaat voort, wie zal de wonden helen?
Dankjewel voor dit prachtig gedicht, Plato!
Ik wou dat ik het geschreven had!
Amai!
Lenjef
Sneu begin maar in het eind kan ik me helemaal vinden!
Mooi geschreven. Alsof je erbij was…
Ik heb vroeger een kleine volière gehad. Misschien heb ik wel uit die herinneringen geput. Maar niet bewust in elk geval.
Ik hoop maar dat ik ook zo mag sterven als ik aan de beurt ben.
Tagrijn, je mag nog lang niet dood. Je bent nog te jong en je schrijft te leuk.
Maar als het ooit zover, begin dan te tjilpen. Dan komt die moeder van Mees je halen.
ahhhhhhh…. wat een prachtig en teer verhaaltje… Heel Erg Mooi…..
Ach … rust zacht.
mooi eind. maar ik moet nog eens lezen, want poetsen? z’n veren poetsen?
Ach wat een zacht afscheid van het leven! Mooi beschreven!
Hij voelde ineens dat het voorbij was.
Een mooi einde aan de Mees-verhaaltjes.
Het oude meesje is klaar met zijn leven en met poetsen, een mooie manier om te gaan, zo vredig.
Prachtig geschreven, Plato.
Dat was het eigenlijk niet hoor. Mees heeft veel meer herinneringen dan gemiddeld, Willie. Dit was zo maar een verhaaltje.
Ik zou haast zeggen ‘Niets menselijks vreemd aan die mees “.
Groetjes.
Dag lieve Mees… Mooi hoor Plato.
Op de één of andere manier vind ik dit een vredig verhaal,mooi!!
Ik vind het zachtkes heengaan van Mees heel teder en liefdevol geschreven. Zo vredig willen we allemaal wel sterven. 🙂
Mooi is dit. Ik denk dat jij in een vroeger leven een mees was.
Heel mooi verhaal
Wat een mooi en ontroerend verhaal!
Wij hebben vele koolmeesjes in onze tuin. Elk jaar komen er weer nieuwe bewoners. Ik heb me vaak afgevraagd wat er met ze oude vogelstjes zou gebeuren. Dit dus. En het is goed.
Ik heb onlangs je Meesverhalen weer gelezen en ineens komt er weer één uit je pen.
Mooi geschreven.
Hierbij mijn probeersel: http://doorgaatervoor.punt.nl/
” Dat was het eigenlijk niet hoor. Mees heeft veel meer herinneringen dan gemiddeld, Willie. Dit was zo maar een verhaaltje.”
Dat zeg jij wel vaker maar voorlopig pink ik hier regelmatig een traantje weg……zo maar.
ach plaatje toch, ja voor veel dieren is het weer een fatale winter geworden,
jammer genoeg,
OT,
het was ietsssss meer dan een griepje dat me velde:-)
zie blog, het gaat héél er er g goed en de operatie is me héél erg meegevallen,
xxx
ach, wat een verdrietig verhaal, maar wel heel mooi. als ik naar de vogeltjes kijk in mijn tuin, dan ben ik weer blij dat ik ze de winter door heb kunnen helpen met zaad, mezenbollen en pindakaas met meelwormen.
Wat een mooi lief verhaal.. ontroerend ja.
Oh, wat is dit nu, een heel oud probeersel van mij, je ziet toch wel dat ik het ben he, Margreet van allesverandert 🙂
Een verhaal dat mij raakt en waarschijnlijk nooit meer zal vergeten.
Die onbewustheid die dieren hebben heb je mooi neer gezet.
unieke We-300.
O T Ik was blij met je mail.
Misschien lukt het me nog een WE-300 te schrijven
Heel apart, ik lees dit stukje nu pas, maar laat ik vanmorgen net zo’n soort stuk hebben geschreven over een merel. Die zat vanmorgen in de dakgoot, en zoals elk jaar zingt hij zijn longen uit zijn lijf om eindelijk eens een vrouwtje te mogen ontmoeten. Tot op heden is het hem niet gelukt. Terwijl Bob, een meest lelijke merel met een verenvacht grijs en verfromfraaid er wel een vrouwtje op na liet…
Ik hoop dat hij ook ooit onder moeders vleugels warmte krijgt.
uitgevlogen…..
Zucht……een brok in mijn keel, maar het meesje is weer herenigd met zijn moeder!…..
Wat liefdevol geschreven Plato.
Hier hebben we gelukkig ook veel koolmeesjes en pimpelmeesjes in de tuin en dan nog de andere vogels die zich momenteel erg te goed doen aan al het lekkers wat we met ontzettend veel genoegen en vogelplezier voor ons zelf overal hebben hangen en liggen.
Liefsss, Hanny
Dit was zomaar een verhaaltje, schrijf je. Toch wist je er een ‘romantische draai’ aan te geven.
Wat is lief verhaaltje is dit