De lezing ging over communicatie met dieren. Eerst moest je rustig worden via meditatie. Vervolgens moest je het dier vragen of hij wilde communiceren. Daarna kon je, op basis van de liefde tussen jou en je huisdier, in spiritueel contact komen.
In de pauze vertelde Duifje, een 86 jarige vrouw, me:
‘Zulks deed ik vroeger al. Mijn poes Kiezeltje stierf. Ik vertelde het rustig aan Rover, mijn hond. Hij keek me aan, legde een poot op mijn been en zei: WOEF!!
Ik voelde zijn begrip. Zo mooi.’ Ze glimlachte bij de herinnering.
‘Later,’ vervolgde ze, ‘werd Rover oud en ziek. De dierenarts concludeerde dat laten inslapen het beste voor hem zou zijn. Dat was een moeilijk moment.’
Ik besloot het Rover zelf te vertellen. Die avond mediteerde ik me volmaakt kalm. Mijn hond voelde dat en kwam op de bank liggen, beide poten op mijn schoot.’
Ze zuchtte. De gebeurtenis greep haar zichtbaar aan.
‘Ik zei: Rover, je weet dat Kiezeltje in een veel mooiere wereld leeft dan de onze hè?
Rover keek me met zijn blinkende bruine ogen trouw aan en zei: WOEF!!
Zachtjes streelde ik zijn vacht en fluisterde: zou jij wel graag naar Kiezeltje willen gaan?
Rover likt mijn handen en zei: WOEF!!
Zie, dacht ik ontroerd, hij accepteert.
Toen kwam het moeilijkste. Rover, zei ik, maar dan moet de dierenarts jou een prikje geven. Dat doet nauwelijks pijn. Ik blijf bij je, daarna ga je slapen. Als je wakker wordt ben je bij Kiezeltje. Is dat goed?
Nu richtte Rover zich op, kwispelde fiks en riep: WOEF!!’
Ze knikte nadenkend. ‘Zo is het gegaan. We hadden er allebei vrede mee.’
De lezing werd voortgezet, maar voor mij was Duifjes verhaal het hoogtepunt.
Hmmm, WAT zou Rover gezegd hebben als hij het NIET met Duifje eens was geweest?
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Pingback: WE voor de maand november | Platoonline
Slik… mooi verhaal *pinkt traantje weg*. ;))
Prachtig.
Goh Plato, weer zo’n gigantische tearjerker van jou. Probeer je daar je lezers mee in te pakken? Ha, laat me niet lachen. En nou niet gaan roepen dat het non-fictie is he? Dat gelooft geen mens. Man, schrijf toch weer eens wat behoorlijks. Sommige mensen leren het nooit.
De groeten
Cornelis
Weet je Cornelis dat ik duifje wel geloof en zelfs jaloers ben op haar fijne aanpak omtrent het afscheid nemen van Rover.
Groetjes,Ria
Waarom nou weer Cornelis, als tegenhanger?
Ik vind het geen tranentrekker trouwens, ik heb het niet op zoiets al heb ik zeker wel contact met mijn katten en konijnen, daar is niets geheimzinnigs of raars aan, ik noem het ook niet spiritueel en je hoeft er ook niet eerst voor te mediteren 🙂 Het IS er gewoon net als wanneer je echt aandacht voor een mens hebt. Maar wel een verhaaltje waar je een glimlach van krijgt.
Dit ‘verhaaltje’ overkwam me maandagavond tijden de lezing van Ineke Brinkmann over communiceren met dieren. Ons oudste lid vertelde het me. Een heel gevoelig, aardig mens. Het is jammer dat ik in woorden haar stem en intonatie niet kan weergeven. Voor mij was dat het hoogtepunt van de avond. De lezing zelf vond ik maar zo zo, want inderdaad, als je kijkt met echte aandacht, dan weet je ook al heel veel.
Is het echt gebeurd, dat had ik niet door. Ik geloof je meteen over dat vrouwtje maar of ik het vrouwtje geloof? 🙂 Die laatste zin heb je later toegevoegd? Die zag ik vanmiddag niet. Ik denk dat Rover precies hetzelfde had gezegd dan. je kunt alles interpreteren zoals je het graag wilt,
Als je echt moeite doet voor contact met je beestjes dan merk je wel dat ze je begrijpen en vertrouwen, ik vind dat mooi.
Een bijzondere invulling van de WE. Mooi.
Mooie WE Plato..
Poehé best heftig. Mooi hoor! @->–
Toch een talent als je zo met je dieren kunt omgaan
Ik had het onderwerp gelezen en het leek me interessant, al heb ik er zo mijn twijfels bij… Maar ja, ik heb dan ook geen talent voor mediteren. Dat ga ik nog ontwikkelen, hoor.
Laat je Cornelis nooit toestemming vragen iets te plaatsen? Verander je wachtwoord! Hij voegt niets toe aan je WE, wat je met gevoel geschreven hebt. Ben je bang dat je lezers erachter komen dat je een grote keren met een heel klein hartje bent? Dat weten we toch al 🙂
mijn hond communiceert ook met mij….
via haar maag!
Tja onze vorige katten waren heel duidelijk. Tot hier en niet verder..
En nee daar werd het allemaal niet minder verdrietig van.
Op dit moment meldt Mossel dat het etenstijd is..
Mooie invulling van de WE.
Mwah, ik kan hier niet zo veel mee eigenlijk. Dieren zijn dieren en mensen zijn mensen. 😉
ik vind het een prachtig verhaal.
En wat Cornelis betreft, die moet ophouden hier zijn gezeur te zeuren maar lekker een eigen stek aan maken en het daar doen.
Dieren snappen meer dan wij, algemeen gesproken, onszelf willen toestaan te geloven,
Mooi verhaal, juist omdat een vriendin van mij net een vriendje heeft laten inslapen…
Wie veel met dieren omgaat weet dat ze meer begrijpen dan wij denken.
groetjes, Ria
Mooi verhaal Plato. Kan me voorstellen dat zo’n gesprekje het juweeltje van de avond is. Of ik het geloof? Ik sta zelf niet open genoeg voor dieren om dat zo te kunnen voelen. Maar ik geloof wel dat andere mensen dat zo kunnen ervaren. En ik geloof ook dat het niet mens/dier gebonden is… ik denk ook dat het bij intermenselijk (is dat een woord?) contact mogelijk is om op die manier nader tot elkaar te komen, mits je ervoor openstaat.
Mooi hoe je dit voorvalletje gebruikt voor deze WE.
Rover zou weer WOEF! gezegd hebben. 🙂
Maar Duifje leest de lichaamstaal van haar hond natuurlijk, en die kan je zoals Margreet zegt, interpreteren zoals je wilt.
Mijn kat en ik begrijpen elkaar prima, maar met spiritualisme heeft het niets te maken. 😉
Mooi verhaal van Duifje, voor haar was het een spirituele ervaring.
Mooie WE-300 Plato, over Duifjes scheiden van haar hond.
Och, zo ontroerend. Onze Bruun kan ons ook een heleboel duidelijk maken. Alleen al door de uitdrukking in zijn ogen.
Zeg, even over je reactie op mijn blog. Heb je wel enig idee hoe veel zo’n tafeltje kost, normaal gesproken. Ik zou dus als de wiedeweerga dat tafeltje in de Kringloop kopen. Van de verkoop van zo’n tafeltje kun je heel veel leuke dingen doen….:-)
Groetjes,
Janny
mooie WE triest en mooi tegelijk.
Ik vind het een prachtig verhaal. En ik ben blij voor Duifje dat ze dankzij haar manier van omgaan met dieren vrede kan hebben met de, altijd moeilijke, definitieve beslissing.
En ja, als hond zou Rover toch WOEF gezegd hebben. 🙂
OT Koop de puzzel, maak hem eerst zelf en geef ‘m dan aan je dochter. 😉
Enne, de totempaal is vanaf een ander standpunt genomen. Je ziet dus andere struiken.
Prachtig verhaal. Als je zo met je dier omgaat is dat voor allebei winst . Ondanks het verdriet kan die mevr rustig terug kijken op hun leven samen en hoeeft de hond zonder stres in kunnen slapen. Dat gun je alle dieren toch.
Groetjes.
Doe Duifje de hartelijke groeten van mij Plaat. Het liefst zou ik willen dat je haar een knuffel van mij gaf maar ja…..er komt zo gauw praat van hè.
Voor je het weet heb je een nieuw verhaal.
ja zoals duifje het verteld is dat ook met onze jacky ,s gegaan
ale die deden het zelfde en het doed pijn je herkend het in gesprek met je hond het doet pijn afscheid nemen Maar het kan niet anders .
Denk dat hij `WAF` had geblaft.
Echter, ik heb toevallig ook een dieren WE.
Geweldig duifje
Mooie WE. Doet me denken aan de ware verhalen over honden die nog jaren na de dood van hun baasje bij het huis of zelfs op het graf bleven. Dieren die soms honderden kilometers liepen om weer ‘thuis’ te komen. Maar ik blijf er wel nuchter onder. Mijn kat ook. 🙂
ahhh wat lief plaat,
ja zo gaat dat, mensen die zo een zijn met hun dier, weten zo ongeveer wat het zegt blaft hé:-)
xxx
Nou ik geloof eerlijk gezegd niet zo in al die zweverigheden met dieren maar zoals die oude mevrouw het beschreef daar kan ik wel inkomen. Ik geloof zeker dat dieren dingen aanvoelen, heb altijd honden gehad en als je zelf verdrietig was kwamen ze bij je alsof ze het aanvoelden om je te troosten. Daar geloof ik wel in en anderom ook. Toen mijn laatste hond heel ziek was en de hele nacht voordat we hem in lieten slapen de ene epileptische aanval na de andere kreeg, ging ik op de bank bij hem liggen en aaide hem met mijn hand over zijn lijf en daar werd hij rustiger van. Daar geloof ik dus wel in.
Hoi Plato! Wat een prachtig verhaal… mij als dierenliefhebster grijpt dit aan. Ik heb het voorgelezen aan mijn kat 😉 Hij keek me begripvol aan, miauwde eens en rolde zich weer op in zijn mand. Ik ga er maar van uit dat hij me begrijpt.
Bijgaand mijn bijdrage aan deze WE-300.
http://anja2809.blogspot.nl/2012/11/voor-altijd-bestaat-niet.html
oh prachtig. ^^
Goed geschreven en geloofwaardig verhaal. Ik denk dat heel veel mensen troost vinden in het geloof dat dieren begrijpen wat je ze vertelt. En ik denk ook dat handen en katten emoties bij mensen aanvoelen – rust, kalmte, verdriet, blijheid; honden en katten reageren daar absoluut op.
Ja, zo werkt het. (glimlach) Zo KAN het werken.
Altijd een persoonlijke waarheid, maar zo waar!!
Wat een prachtig liefdevol verhaal Plato! Hoop dat Rover, toen hij zijn ogen opendeed inderdaad bij Kiezeltje was.
Ik wou dat wij (mensen) met één woord alles konden zeggen…
Uhm……grrrrrrrrr……HAP!
Of eh… WRAF? Maar fijn dat Duifje daar rust in kan vinden! Mooie invulling van de WE300!
Prachtig verhaal!
Ik heb op de valreep ook nog meegedaan: http://voeteninhetwater.wordpress.com/2012/11/29/scheiden/ Ik vond het een moeilijk woord maar misschien omdat het voor mij nu moeilijk is door de scheiding van mijn ouders? (Ik verwacht geen antwoord hoor 😉 )
Leuke invulling van WE