Piet 28: overlevingsmechanisme

Ken je mijn broer Piet nog uit mijn vorige logjes? Zo ja, dan zit je nu ja te knikken tegen je eigen beeldscherm.
Piet was vrijwel altijd positief gestemd (ik kijk wat ik kan en niet wat ik niet meer kan) en dat leverde hem veel waardering op. Hieronder voorbeelden van zijn humor die soms ontegenzeggelijk gekleurd was door zijn kwaal (waaraan hij veel pijn leed) en door de soms bijzonder botte reacties van zijn omgeving. Niet altijd even fijnzinnige humor maar voor hem nodig om te overleven. 

Situatie 1
De hal van het verpleegtehuis. Piet heeft er de hele dag liggen schilderen. Bezoekers kijken en slaken bewonderende kreetjes. Sommigen schromen hem rechtstreeks aan te spreken of denken dat reumapatiënten ook iets aan hun hersenen hebben. Ze richten zich tot mij in plaats van tot hem: ‘goh, wat doet ie dat mooi. Hoe doet ie dat nou? Heeft ie daar hulp voor?
Het ergerde hem Piet mateloos. Zoals ik in een vorige logje al schreef, riep hij eens luid over straat tegen een dame met rollator: ‘goh mevrouw, wat zijn wij zielig hè? Maar meestal bewaarde hij toch een grimmig stilzwijgen. En werd het hem teveel dan reed hij linea recta naar zijn kamer.

Situatie 2
Weer de hal van het verpleegtehuis. Piet schildert. Twee doekjes staan er nog te drogen. Wij gaan even naar zijn kamer want Piet moet even behandeld worden. Als we terugkomen is een schilderijtje (een piepklein doekje met paarse violen) verdwenen. Bruut gejat dus. De reactie van Piet: ‘Ik hoop dat ie het onder zijn jas gedaan heeft. Krijgt ie thuis een beroerte van schrik want het doek was nog kleddernat.’

 Situatie 3
Sommige mensen kwamen niet bij Piet ter ondersteuning maar om hun eigen ellende daar eens flink uitte spreken (Piet was een goed luisteraar). Op een dag kom ik in zijn kamer en daar zit ook H, die eindeloos kan blijven zeuren over hem aangedaan onrecht. Ik zie aan Piet’ hele hoofd dat hij het al een tijdje zwaar zat is. En dat komt er dan ook feilloos uit als er even een stilte in het gesprek valt.
Piet: ‘zo en nou zou ik wel eens een lekker potje willen!@#$%&” (censuur maar u zult de pointe begrijpen). H. was daarna gelijk stil. 

Situatie 4
In het verpleegtehuis ligt Piet al 20 jaar als enige jongere tussen veel ouderen.Sommigen dragen hun lot in stilte, anderen zijn meer van het klagende soort.Net zoals in het gewone leven. Vlak bij Piet’s kamer ligt een vrouw van de laatste categorie. Ze roept de hele dag met hoog stemmetje: zuster, zuster en wisselt dit af met lange kreten. Bij bezoekers wekt dit logischerwijze medeleven op. Maar niet voor Piet. Hij kan soms cynisch worden van alle ongemakken en dat leidt tot enigszins zwarte humor. Als mevrouw al een hele tijd ligt te roepen van oeoe oeoe oeoe, schreeuwt hij door de gang: ‘rustig maar, mevrouw G. u wordt zo gemolken.’

Het was zijn overlevingsmechanisme. Achter de humor schuilde het verdriet. Maar dat liet hij doorgaans niet zien.