Tuinier: de herfst van het leven

Tuinier voelde de motregen kil op zijn huid terwijl hij de laatste herfstbladeren bijeen harkte. Nog even en de tuin was winterklaar. Kleine klusjes waren het, in geen enkele verhouding tot de arbeid die hij vroeger als werknemer verrichtte.
Hij genoot van zijn pensioen. Ook al leek het tegenwoordig een zonde als je niet meer werkte. Hij dacht aan die minister die gisteren zei: ‘ouderen verdienen teveel. Zoveel geld hebben ze helemaal niet nodig.’ Hij zei nog net niet: ouderen zijn non-flexibel, vaker ziek, te duur, dus een last voor het heilig economisch principe. Waardering voor inzet en opgebouwde ervaring hoorde in zijn verhaal niet thuis.

Nijdig prikte Tuinier een onkruidje vanonder de kale hibiscus. Jarenlang krijste de politiek: ‘ouderen langer aan het werk, we hebben ze nodig.’  Opportunistisch gelul, dacht hij woest. Het enige wat ze ter motivering deden was het verlagen van uitkeringen en het instellen van forse Vuttoeslagen.

Hij rolde de groene container naar de straatkant en bedacht, terwijl hij terugliep, dat er ook veel mis was met de gegroeide mentaliteit in de bedrijven. Iets waar je de politiek nauwelijks over hoorde.

Vroeger waren er alleen lijnfuncties. Je werd bediende en als je goed werk leverde, klom je vanzelf op. Een mindere opleiding kon deels worden goedgemaakt door inzet en enthousiasme. Maar tegenwoordig barst het van de staffuncties en managers. De functies worden meestal bezet door hoogopgeleide, ambitieuze jongeren die ouderen met scheve ogen bekijken vanwege hun betere positie. Naarmate dat aantal jongeren toeneemt komen de ouderen meer geïsoleerd te staan.

Wrokkig schonk Tuinier een mok koffie in. Hoe vaak gebeurt het niet dat een oudere door reorganisatie zijn functie verliest en als alternatief een baantje krijgt aangeboden onder zo’n jongere die helemaal niet op hem zit te wachten, dacht hij. Is het dan gek dat ouderen liever de VUT in duiken?

Hij dronk de koffie met kleine teugjes en blies zijn warme adem de tuin in. Je kan mensen wel willen dwingen, peinsde hij bitter. Maar als je een bevolkingsgroep zo in de hoek zet, graaf je afgronden waar je bruggen zou moeten bouwen.

Tuinier zette zijn mok op het aanrecht en zijn gedachten in de koelkast, klikte de TV aan en zapte naar National Geographic: een documentaire over het bouwen van dammen onder een stralende zon in New Mexico. Hij zakte onderuit op de bank en keek!

Buiten sijpelde de motregen  treurig over het raam.