WE-300: Uittreding

Roerloos, volkomen uitgebalanceerd, lag hij, de ogen gesloten, op bed en somde in gedachten de aandachtspunten op die essentieel waren voor het slagen van zijn reis.
Hij zou zich tot diep in zijn geest bewust moeten blijven van zijn zelfgekozen opdracht. Als dat lukte zou hij, als eerste, het geheim van gene zijde hebben ontsluierd.

Het boek was duidelijk geweest. De ban kon worden gebroken. Er was een manier om een bijna-doodervaring gevaarloos te simuleren, deze bewust mee te maken en de herinnering te behouden tot en met de terugkeer in het fysieke bestaan. Het kernbegrip lag in het woord concentratie besloten.

Langzaam, zoals ontspannen dromend in een warm bad, gleed hij weg naar een dieper bewustzijnsniveau. Even verwijlde hij nog bij zijn fysieke lichaam. Daarna richtte hij zich op en zweefde door de halfduistere tunnel aan het einde waarvan een cirkel van licht gloorde die langzaam groeide. Afstand en tijd leken hier niet te bestaan. Wel voelde hij een toenemende mate van vrede die zijn wezen geheel vervulde.
Toen was daar het moment dat hij de grens passeerde. Het eerste wat hem opviel was het veelkleurige licht dat alom tegenwoordig en toch zacht, ontspannen en vriendelijk bleef.
De ruimte leek leeg en eindeloos.
Stervenden worden vaak opgewacht door beminde familieleden, peinsde hij. Maar hoe zit het met mensen met bijna-doodervaringen? Die zijn hier maar even.
De gedachte was nauwelijks uitgekristalliseerd of hij ervoer een liefdevolle, warme gloed. Een lichtwezen manifesteerde zich en glimlachte: ‘Welkom thuis. Rust u maar goed uit. Daarna begeleid ik u graag verder.’
‘Oh, ik ben hier maar even.’antwoordde hij. ‘Ik doe hier slechts ervaringen op voor mijn BDE-studie.’
Het antwoord bestond uit een subtiel hoofdschudden, een liefdevol nee.
Daarna nam het lichtwezen hem bij de hand en voerde hem zachtjes naar zijn nieuwe bestemming.