Tuinier: onkruid

Het onkruid in de achtertuin stond op enkelhoogte. Tuinier was een weekje met vakantie geweest. Daarna waren er wat ongemakken geweest die tijdig wieden hadden belemmerd. Nu kon hij bijna weer van voor af aan beginnen.

Laatst had iemand hem op hoge toon  gevraagd wat  onkruid  dan wel was. Wie bepaalde nu eigenlijk welk plantje weg moest en welk  mocht blijven? Tja, had hij geantwoord, als iets meer dan normaal uitgroeit en daardoor de  andere planten in de verdrukking brengt, is het voor mij onkruid. Maar mooi onkruid dat prachtig bloeit laat ik wel gewoon staan.
De ander vond dat kennelijk geen sluitend betoog. Hij bleef het maar vreemd vinden dat een mens zo maar bepaalde of iets wel of niet onkruid was.

Daarna had de man het over de winst van de rechtse politiek gehad. Fel betoogde hij dat er eens serieus aandacht moest worden besteed aan het feit dat Nederland zichzelf aan het weggeven was. Onze hele cultuur gaat naar de knoppen, had hij betoogd. Die lui willen ons allemaal tot hun geloof dwingen.
Zo was hij doorgegaan.  Tuinier had er een onaangename smaak van in de mond gekregen. Natuurlijk wist hij dat er uitwassen waren. Maar er was ook veel goeds in de multiculturele samenleving. Daar had de man het echter niet over. Hij had zijn uitgangspunten en conclusies duidelijk al lang bepaald. Tuinier had vergeefs naar een weerwoord gezocht.

Hij schoffelde zorgvuldig tussen de hibiscus en de azalea en spitte wat paardebloemen uit het bloemperk. Plotseling herinnerde hij zich die TV uitzending. Die ging ook over het allochtonenvraagstuk. Een oude man in de Haagse schilderswijk had theatraal uitgeroepen: ‘geloof mijn woorden, we worden allemaal de zee ingedreven.’ Aan zijn gezicht kon je zien dat hij het meende.

Angst.  Dat was het. Er werd op angst ingespeeld. Soms grof, maar soms ook heel subtiel, dacht hij. En het leek er op dat sommigen dat niet eens snapten.
Plotseling wist hij wat hij nu zo mooi aan de man had kunnen vragen. Wat maakt in uw ogen onkruid belangrijker dan mensen?
De man zou mooi met de mond vol tanden hebben gestaan.

Maar hij had het niet gevraagd.