Tuinier: onvermogen

Tuinier stopte met schoffelen en leunde tegen de appelboom. Ik kan mijn eigen dochter niet meer bereiken, dacht hij somber. Geen ruzie, geen slechte verstandhouding, maar altijd dat masker en die vreemde, onoverbrugbare afstand. Het maakte hem onrustig.

˜Dus volgende week niet?’
˜Nee, zei ik toch, en ik weet ook niet wanneer wel.’
‘Oh.’
‘Ja, sorry hoor, ik werk, in het weekeinde slaap ik uit en mag ik alsjeblieft ook eens naar vrienden?’
‘Ja natuurlijk, maar…’
‘Wat nou?’
‘Wat zien we elkaar nou nog. Altijd dat uitstel.’
” Kan IK toch niks aan doen. Bovendien, die trein is hartstikke duur.’
‘Ja, dat snap ik, dan gaat het niet door.’
‘Dat zei ik ja, ik spaar namelijk óók nog voor mijn vakantie, weet je?’
‘Ik kan toch bij jou komen.’
‘Pa, ik studeer hè. Dat betekent huiswerk!’
‘Straks wordt het afstel.'”
‘Ja, ja, ja, ik kijk in mijn agenda en dan bel ik wel, ok?’
‘Goed dan, nou daaag.’
‘Doei.’   

Tuinier zuchtte. Zijn gedachten vervlogen naar een andere tijd.

˜Papegaaitje leef je nog, ieja, dejaâ. Nou jij.’
‘Papagaatje leve nog, ieka, deka”
‘Nee schat, ieja, deja!’
‘Ieka, dekaâ,ieka, deka hihihi.’
‘Ieja, deja!!’
‘Ieka, deka, hahahahaha. Papa, paardje rijden.. ja?

Hij legde zijn oude handen om de stam van de appelboom en fluisterde: ‘Ik houd van haar. Maar ik kan het niet aan haar kwijt. Straks is het misschien te laat. Daarom vertel ik het maar aan jou.’
Daarna pakte hij zijn schoffel en wroette met elke haal de herinneringen van zijn lang verleden onder de aarde, totdat het zweet op zijn voorhoofd stond.