Avond

De vaag verlichte lijnbus spoedt zich, alsof de duivel hem op de wielen zit, over smalle beklinkerde straten en geasfalteerde snelwegen, naar zijn avondlijke eindbestemming.
Ogenschijnlijk rustig zit hij op zijn bankje en kijkt in het raam, dat tegen de achtergrond van de inktzwarte duisternis functioneert als een vage spiegel, naar zijn schimmige gestalte. Ziet er prima uit, denkt hij tevreden. Goed bekeken ben ik behoorlijk atletisch gebouwd en mijn gelaatstrekken kun je rustig jeugdig en scherp noemen. Misschien ben ik iets te zwaar, maar dat train ik er zo af.
Nu wendt hij zijn gezicht van het raam af en gluurt onopvallend naar de gestalte aan gene zijnde van het gangpad. Zo mooi, zucht hij binnenwaarts, zo verdomd gaaf. Hij schat haar een jaar of negentien.

Hij was juist ingestapt, toen ze, op het laatste moment, de bus binnenkwam en glimlachend haar kaartje afstempelde. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Die overvloed van blond haar, die jonge, zinnelijke mond, die strakgespannen boezem in dat dunne, lichtelijk doorzichtige, korenblauwe jurkje. Adembenemend. Op het moment dat ze, ter hoogte van zijn plaats, op een bankje neerstreek, trok hij ongemerkt zijn buik in.

Opnieuw kijkt hij tersluiks naar die zachtroze wangen en die grappig schuin omhoogwijzende mondhoekjes. Daarna glijden zijn ogen via de fenomenale welvingen van haar lichaam omlaag naar haar benen. Ze zijn van een flonkerende volmaaktheid.
Duizend zinderende gedachten strijden in zijn hoofd om voorrang. Zal ik haar aanspreken, of… Op dat moment kijkt ze vluchtig op, glimlacht flauwtjes alsof ze een vage kennis begroet, tovert vanuit haar tas een mobiel tevoorschijn en beroert geroutineerd de toetsen.

Vlak  voordat de bus zijn eindbestemming heeft bereikt, heeft hij besloten haar buiten te vragen of ze iets met hem wil gaan drinken. Mompelend oefent hij zinnetjes waarmee hij haar zal aanspreken.

Ze zijn er. Hij staat op, laat haar met een flamboyant gebaar voorgaan. Weer die glimlach, dan stapt ze voorwaarts en wipt elegant de bus uit. Ook hij zet zich in beweging maar struikelt half en valt terug op zijn zitplaats. Hij krabbelt op en loopt moeilijk naar buiten.

‘Hé opa, je vergeet wat,’ hoort hij plotseling achter zich. Hij draait zich om en krijgt van een man zijn wandelstok in zijn handen geduwd.
‘Dank u wel,’ stottert hij en tuurt hulpeloos in de verte.
Lichtjaren van hem verwijderd, snelt het blondgelokte meisje naar een onbekende einder.

Hoe troostrijk is het toch dat er nachten bestaan die alle menselijke beslommeringen liefdevol toedekken.

Verhaal © Plato 2012