Zacht streelde de milde lentewind het ontluikende groen. Het grind knerpte terwijl hij, de bloemen in de rechterhand, door het smalle laantje ging.
Hij stopte bij het pas gedolven graf dat daar lag onder de roerloze bescherming van een rij hoge cipressen en sloot de ogen. Beelden kwamen als vanzelf naar boven.
Hij voelde zich onrustig. Waarom vertrok hij nu niet één half uurtje eerder? Dat sollicitatiegesprek was toch om 15.00 uur? Straks kwam hij te laat. Slap gedoe. Uiteindelijk slaagde hij er niet in zijn mond te houden. Ze kregen ruzie. Toch had zijn zoon die eerdere trein genomen.
Hijzelf besloot wat in de tuin te werken. Maar het was warm en hij was snel moe. Na een uurtje kroop hij in de woonkamer op de bank.
Met een onrustig gevoel en een droge keel schrok hij wakker. Was de telefoon gegaan of had hij gedroomd? In de keuken klokte hij gulzig een glas water naar binnen. Terug in de woonkamer, zette hij de TV aan en klikte op teletekst. Het bericht trof hem als een mokerslag:
‘Om 14.18 uur zijn nabij Amsterdam Centraal de stoptrein Alkmaar en een Intercity frontaal op elkaar gebotst. Naar verluidt zijn er 46 doden en tenminste 70 gewonden….’
Zijn hoofd bonkte als een machine. Hij voelde: zijn zoon was dood en dat was ZIJN schuld. Daar zat hij, met nietsziende ogen strak op het scherm gericht.
Urenlang.
Plotseling werd de deur geopend. Daar stond zijn zoon, een verband om zijn hoofd, maar… gezond. Met een ruk stond hij op en, geluidloos huilend, sloot hij hem in zijn armen. Hij hoorde niet het verhaal over chaos en verdriet. Hij wist slechts: zijn kind leefde.
Tijdens de avondmaaltijd hadden ze, sinds lang, een fijn gesprek. Daarna voelde hij zich moe en besloot op tijd te gaan slapen. Zijn zoon, ondanks zijn verwonding, knoopte er nog wat computeruurtjes aan vast.
De ochtendwarmte deed hem ontwaken. Zijn wekker wees 11.11 uur aan! Hij stond op en liep naar de overloop. ‘Goedemorgen,’ riep hij en gaf een paar tikken op de andere slaapkamerdeur. Het bleef stil. Zachtjes ging hij naar binnen… en schrok. Daar, half uit het bed, lag hij, de linkerhand tegen het hart gedrukt, de ogen wijd open en met een van pijn vertrokken mond.
Hij legde de bloemen voorzichtig op het warme zand en veegde zijn ogen droog.
‘Lieve, Pa,’ zei hij zacht.
In deze woorden was alles besloten.
Platoonline 
Uh, heftig schrijven vooral omdat ik me aan deze clou niet had verwacht. Mooi verhaal @->–
Allemachtig. Wat een emoties. En zo begrijpelijk allemaal. Prachtig verwoord, Plato.
Tjonge Plato, een indrukwekkend verhaal.
De plot kwam als met een mokerslag bij me naar binnen.
jemig plaat….
* traantje wegpink*
xxx
Aangrijpend Plato.
groetjes , Ria
Ben er stil van!
Ja,…… hier word ik even stil van ……….. jij weet de juiste woorden te schrijven om emoties aan te raken……..
Dit verhaal lijkt haast echt ……… al hoop ik het niet.
Het was volkomen autobiografisch, Minoesjka. Die vader was ik. Ik ben een half jaar geleden overleden aan de spanningen van het vaderschap.
PS. Kijk eens onder aan het verhaal. Het staat in de categorie fictie 🙂
Weer een mieters verhaal, Plato.
Aangrijpend echt…
Denk dat het echt is gebeurd zo’n goed verhaal!!Dat zuig je niet 1,2,3 uit je duim.
Zo hé, die wending had ik even niet verwacht!
Pff heftig verhaal is dat zo. De angst ook van elke ouder denk ik dat er iets gebeurd is met je kind en het op tijd komen herkenbaar..
Ja een verhaal die zomaar levensecht kan zijn.Het is verdraaid moeilijk om je eigen angsten niet op de schouders van je kinderen te leggen dat is waar.Omdat je daarna je zelf wel voor je hoofd kunt slaan. Je schreef iets waar elk mens met kinderen zichzelf in kan herkennen. Stiekem wachtend in de keuken en je schuld steeds ziet grijnzen naar je toe en de zoon ach die arme zoon ik heb zo met hem te doen.Schuld gevoelens zijn ware tirannen ze vertekenen de werkelijkheid.
MOOI
Wat een aangrijpend verhaal heb je weergeschreven! Ik herken die angst van de vader wel bij mijn moeder maar gelukkig loopt het bij haar beter af 🙂
Schrijven over je ‘eigen dood’ heeft wel iets lugubers. 🙂
Je zette me echt op het verkeerde been, dacht dat het de zoon was die daar dood lag.
Reken maar dat de vader de rest van zijn leven een schuldgevoel zou hebben gehad als de zoon inderdaad verongelukt was.
Zou de zoon zich nu schuldig voelen?
Triest dat er zoiets moest gebeuren voor pa en zoon nader tot elkaar kwamen.
Prachtig verhaal Plato, met hele mooie laatste zinnen.
nee he
IK sluit me maar bij mijn voorgangers aan………. en wil ‘indrukwekkend adembenemend’ toevoegen.
Plato, jij weet een perfecte sfeer op te roepen in je korte dwarsdoorsnedes van het leven. Mag ik één klein kritiekpuntje uiten: het verhaal begint vanuit het perspectief van de zoon, loopt verder vanuit de vader en eindigt weer vanuit de zoon. Maar dat wordt uit de opbouw niet helemaal duidelijk. “De gebeurtenissen kwamen als vanzelf omhoog”, en vervolgens blijkt dat niet de zoon de gebeurtenissen in zijn geest voorbij ziet komen, maar dat de vader hier denkt (en die vader is er niet meer). “Zijn zoon… knoopte.. aan vast”, waarna je in de volgende alinea begint met “de ochtendwarmte deed HEM ontwaken. Dat slaat direct terug op zijn zoon. Maar verder een goed verhaal!
Net als Willie dacht ik dat de zoon daar dood lag, beetje onduidelijk in het verhaal lijkt me. Maar heel mooi verhaal verder en ik begrijp dat jij gestorven bent aan de spanningen van het vaderschap… wat moet ik hiervan nu denken.
Heel simpel, Margreet. Ik antwoord je hier als geest. Heel bijzonder toch?
het is moeilijk kinderen los te laten en ze hun eigen gang te laten gaan. Ik hoop dat van je af schrijven helpt!
Oh, maar daar ging het helemaal niet over, Gwyn. Het was gewoon een bedenksel.
Prachtige wendingen in dit verhaal. Zo blijft het spannend en uitnodigend om het te lezen.
Je weet het altijd zo perfect te beschrijven Plaat…die verlammende angst…..zo herkenbaar.
Loslaten…..wie kan dat.
Ik heb er moeite mee en ik weet zeker dat het soms verkeerd over komt.
Mijn kinderen krijgen met regelmaat vreselijke ongelukken…..
Plato ik heb je vraag beantwoord en het logje over * Anneke* weer openbaar gemaakt.
(ik heb vele persoonlijke logjes van m,n log gehaald, maar wel bewaard, gek genoeg valt niemand dat op)
Wat heb jij enge gedachten als je zoon moet solliciteren…. gelukkig was de ravage niet zo erg als je beschreven hebt. En het einde is helemaal niet zoals het beschreven is.
Ik hoop van harte dat zo iets heftigs niet hoeft te gebeuren om een fijn gesprek te kunnen hebben.
Ik begrijp je reactie niet helemaal geloof ik. Mijn verhaal is gewoon een stukje fictie.
Gelukkig maar….
Gloeiende, gloeiende, je bent weer terug.
En hoe?
Tranen in mijn ogen!
Ook ik dacht eerst even dat het echt gebeurd was, had wel zomaar gekund… Een prachtig beschreven verhaal Plato, ik werd echt meegesleept!
Gewoon een stukje fictie
naar het leven
Hou je haaks man hihihi.
Ik wil nog meer verhalen hoor.
Tja, ouders zijn er goed in om allerlei horror-scenario’s voor zich te zien als het om hun kinderen gaat, maar niet iedereen is er zó goed in om die gedachten op te schrijven…
Platoonline ,wie , wat ?
Mijn groeten. Roger.
Hmmm, ik heb hier meer leesachterstand dan ik besefte..
Het is alweer een verhaal met een twist.