Zelfs op dit vroege uur was het druk op het zonovergoten plein. Auto’s reden af en aan, mensen sjouwden boodschappen, stonden voor de geldautomaat of verorberden snacks bij het Aziatische kraampje.
Tuinier zette zich naast een oude man op een bankje. ‘Zwaar,’ glimlachte hij, wijzend op zijn boodschappentas.’
‘Tja,’ zei de man nadenkend. ‘Een mens heeft weinig nodig. Toch verzamelen we maar raak: teveel voedsel, boekjes, hebbedingetjes, beeldjes… noem maar op. We zijn ons er amper bewust van dat we het ons enorm moeilijk maken.’
Tuinier knikte. ‘Ik heb ook te veel. Maar die spulletjes vertellen het verhaal van mijn leven. Daarom is het moeilijk weggooien.’
‘Eigenlijk,’ mijmerde de man, ‘gaat het niet om spulletjes maar om gedachten en emoties. ‘Soms denk je ze allang losgelaten te hebben. Maar ineens gebeurt er iets en…’ Hij zweeg en blikte peinzend met toegeknepen ogen tegen de zon in.
Herkenbaar, dacht Tuinier. Hij spitte in zijn brein om iets zinnigs te kunnen zeggen, maar daarbinnen bleef het angstig duister.
‘Afgelopen zondag,’ hernam de man, ‘was ik bij zo’n esoterische vereniging. Een mevrouw vertelde heel kundig over de spirituele achtergronden van het mandalatekenen.
Ze zei: ‘Mensen die zacht kleuren hebben vaak ook een zacht karakter. Maar zij die hard kleuren zijn daarentegen vaak hard, tiranniek.’
‘Meteen was ik terug in de tijd. Mijn vader tekende vaak en kleurde extreem hard alsof hij met kleurpotlood een olieverfschilderij wilde maken. Hij WAS inderdaad een tiran. Ikzelf kleurde aanvankelijk zacht maar dat leek nooit goed. Daarom ging ik er daarna alsnog hard overheen. Mooi werd zo’n tekening nooit. Het voelde als het bedekken van mijn onkunde. Waarom deed ik het dan? Ik wist het niet. Maar nu, na die uitleg, begreep ik plotseling de symboliek.’ Hij slikte. ‘Aan zijn beeld heb ik nooit kunnen voldoen.’
Tuinier dacht: ik moet iets opbeurends zeggen, maar wat?
‘Gek hè,’ zei de man. Ik dacht dat ik allang over die emoties heen was. Maar een paar woorden waren genoeg om ze in een flits voluit over me heen te storten.
Hij stond op. ‘Nooit goed genoeg’, fluisterde hij en haalde hulpeloos zijn schouders op. Nou, bedankt voor uw luisterend oor. Gedag hè. Daarna slofte hij verder door de mensenmenigte als torste hij twee zware boodschappentassen.
Loslaten is zó moeilijk, mompelde Tuinier terwijl hij zijn boodschappentas vastpakte.
Bij het kraampje trakteerde hij zichzelf op een miniloempia en dacht: morgen ga ik opruimen.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
de kettingen van je jeugd, ze kunnen licht zijn, maar ook zo zwaar.
ik ben een gelukkig mens, mijn ketting is licht, met zo hier en daar een zwaardere schakel.
wat hoop ik, dat mijn kinderen dat (later?) ook kunnen zeggen en dat ik niet nodeloos hun zware schakel ben geweest.
o ja, prachtig geschreven, plato.
mooi/knap geschreven en het is inderdaad waar
Heel vaak en soms na jaren moet je weer door de emoties van vroeger heen.
en de bijbehorende keuze weer maken hoe we met zoiets als negatieve ervaringen omgaan.
Mooi verwoord, Plato. En soms is luisteren al genoeg.
Ah heel fijn deze weer. Ook lekker geluisterd, of eigenlijk gelezen..
prachtig hé plato, zo gaat dat inderdaad een paar woorden en je bent weer hélemaal terug bij een bepaalde situatie…
schitterende geschreven plaatje
xxx
Waar een toevallige ontmoeting al niet toe kan leiden.
En wat gebeurd in je ” inprentings periode ” draag je je hele leven mee.
Groetjes.
Niet goed genoeg……, het blijft een leven lang doorwerken.
Maar voor mij en ik weet zeker, voor vele anderen ben je meer dan goed genoeg.
Ja, teveel spullen in huis werken belemmerend, ik moet nog steeds papierstapels ‘even’ doorkijken, dan kan het weg, maar ik kom er maar niet toe.
Spullen heb ik niet zo veel, maar mijn ene zoon des te meer, en daar heb ik dan weer last van.
Gelukkig heb ik ook veel geduld. 😉
Prachtig geschreven Plato, en zowel Tuinier als de man maken deel van je uit, mooi gedaan.
Scherpe Analyse Willie. Je kent Plato goed :-).
Qua zonen bevinden wij ons kennelijk in dezelfde omstandigheden. In mijn woonkamer, waarvan ik altijd zei dat hij netjes moest blijven, staan nu een computer, een TV met 999 zenders en een hometrainer van zoon. Steeds rukt hij een stukje op. Tja, die kinderen zijn eigenlijk toe aan een eigen huis. Ik vrees dat de mijne na drie maanden failliet zou zijn.
De mijne blijft nog wel even denk ik, ooit komt het goed.
Het is wel een bewijs van je zachtheid, Plato. 😉
Willy, ik ben gewoon een watje. Ik roep altijd van: dat kan niet, dat wil ik niet. Maar ik hecht zo aan saamhorigheid en ik begrijp ook veel. En dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om er een punt van te maken.
Dat zou ik zelf gezegd kunnen hebben. 🙂
Zo soms geeft een ‘toevallige’ontmoeting je weer een inkijkje in je eigen bestaan.
mooi verhaal en dus niet geheel fictie.
ot;dat de kleur geel de kleur is van de haat schijnt toch niet geheel te kloppen volgens deze blogger http://www.stroomopwaarts.com/index.php.
Toevallig…
gisteren nam ik mijn avondeten in de koerkamer…er lag een beetje rommel op tafel…ook een doos vol herinneringen …foto’s, kaartjes, schrijfseltjes van vervlogen tijden.
Ik nam tijdens het eten even een kijkje…papa, Carine, tita Beatriz…een voor een zag ik ze passeren.
Bij elk kaartje, elke foto…flitste ik van jaar naar jaar.
Tijdreizen….
Ja, zo gaat dat. Ik zie je zitten in het koerkamertje 🙂 Grappig he, herinneringen kennen geen tijd en afstand. Je beleeft de dingen alsof ze gisteren gebeurd waren.
Wat een verrassing dat je reageerde tijdens de drukte van het werk. Knuffel.
Een zachte inkijk op het leven, wat een mandalatekenares al niet kan opmerken en wat een invloed harde vaders hebben op hun zachte kinderen. Is dat altijd zo dat hoe harder de vader is de kinderen des te zachter zijn op die ene stijfkop na die altijd tegen de vader ingaat en geen gemakkelijk leven lijdt.
Het opruimen van spullen, maakt niet alleen je huis ruimer, het lijkt alsof je in je hoofd ook meer ruimte krijgt en rust. Herinneringen zitten niet alleen in spullen, maar overal. Koester wat je koesteren wil, geef alles zijn plekje met of zonder slot.
Geniet van je eigen traktatie!
Spreken is zilver en soms is zwijgen goud
zeker als een ander aanvoeld, dat men wel luisterd.
Want ook zonder woorden zegt een goede luisteraar al zoveel.
Mooi verwoord.
Zeer treffend stukje Plato, ik zou graag eens met Tuinier een gesprek willen voeren over het “loslaten” maar ook zeker over “het geven aan hen die het niet willen hebben”.
Een geur, een liedje, een half woord…en ergens in je hoofd floept er zomaar een deurtje open. Vaak lijkt het of de minder prettige herinneringen langer blijven hangen dan de positieve. Ervaar jij dat ook zo, Plato?
10:34 en 10:42. Echte liefde 🙂
Ondraaglijke gewichtloosheid
wat is het gewicht van gevoelens en onpeilbare gedachten
wegen ze meer dan de bliksem en donder
want niet één sterveling leefde ooit zonder
soms vergt het ordenen bij sommigen hun laatste krachten
Zoals steeds prachtig geschreven, Plato.
Lenjef
Vergat ik nog Plato: schitterend geschreven. En jouw alziend oog voor details: Tuinier koopt geen loempia maar een miniloempia.
Prachtig be/gescheven weer Plato en oooooo zo herkenbaar.
Opruimen van je spullen geeft ook weer opruiming in je hoofd en je ziel,het maakt weer plaats voor nieuwe mooie herinneringen die je met je mee mag dragen.
Wat ik wil zeggen is; soms is het beter spulletjes weg te doen omdat ze iets anders daarbij in de weg kunnen staan.niet altijd maar soms……..
De ene deur sluit zich om vervolgens een nieuwe deur te openen en zo is het écht!
Wat je schrijft is zó herkenbaar, Soms denk je ze allang losgelaten te hebben. Maar ineens gebeurt er iets en…
mandala tekenen? heb ik ook nog een tijdje gedaan op cursus..het tekenen op zich (ik gebruikte overigens óók zachte kleuren) vond ik wel fijn om te doen totdat ze bepaalde technieken wilde bij brengen,daar had ik het geduld niet zo voor. maarre……leuk!
Liefs voor jou en Maria van mij….;)
Wel wat erg kort door de bocht van die mandalajuf hoor.
Maar wel weer een juweel van een verhaal,dat mag gezegd.
Marolina, die mandalajuf is een fantastisch mens. Ik heb het hier kort beschreven, maar zij maakte er veel meer van. En daar deed ze heel goed aan. Het is niet goed mogelijk dat alles in het verhaal te vervlechten. Maar ik heb haar gehoord en ik vond haar prima.
Een boeddhist leert te onthechten, los te laten. Mischien heeft hij gelijk. Moet je af en toe je spullen en je geest opruimen. Geeft rust en ruimte om open te staan voor nieuwe dingen. Alleen de dingen waaraan goede herinneringen kleven zou ik bewaren, áls ik ooit aan opruimen toe zou komen.
Een stukje dat je tot denken uitnodigt.
Een luisterend oor……………………!
Heel mooi beschreven Plato.
Herinneringen komen en gaan door kleine prikkels. Ik zou ze niet willen missen en soms wel weer eens even terug zijn in de tijd…
ja…er borrelt aan deze kant opeens ook weer iets op…….
Herkenbaar stukje. Herinneringen loslaten. Ik heb net bij mijn moeder opgeruimd omdat ze nieuwe vloerbedeking kreeg. Bij een ander kan ik heel goed opruimen, maar bij mezelf,,,,, of familie….. Een kan met een deuk konden we niet wegdoen. Niet om de kan, maar om de herinnering
Prachtig geschreven Plato. 🙂
Zo herkenbaar, het niet op kunnen ruimen. Af en toe doe ik een poging en soms lukt het zelfs. 😉
En ja, herinneringen kunnen zomaar ineens naar boven komen. Vreemd genoeg vaak juist de zwaarmoedige…
Ik loop achter bij jou hoor. Maar niet getreurd hiervan kan ik ieder moment weer wat opsteken, want het is weer een stukje realiteit in verhaal vorm. Soms sta je versteld van je eigen emoties en dingen die je weer raken vanuit het verleden hè.
Ik zit net als Tuinier te verzinnen wat voor zinnigs ik kan schrijven, maar dat hoeft niet, je laat me alleen even stil staan bij mijn eigen “rommel” ……. en dat is goed, voor iedereen zo af en toe ……. misschien maar weer eens een afspraak met mezelf maken voor een opruimsessie 😉
Bij het inventariseren van het huis van mijn zwager kwam ik ook van alles tegen dat het verleden vertelt en waarvan het meeste wegmoet heel vreemd eigenlijk. Kwam een mooie houten kist tegen en die wil ik voor mijn zwager als een soort familiegeschiedeniskist vullen met wat dingen die ik hoop dat ze voor hem belangrijk zijn. Een mooi verhaal……..waarin in ook doorklinkt dat je verleden altijd een soort naast je meeloopt in je verdere leven en soms ook nog steeds invloed heeft.