Sprookje

Terwijl hij afwezig in zijn koffie roerde, keek hij tersluiks naar de oude vrouw die in een donker hoekje boven een borrel somber zat te zijn.
Een overdaad aan make-up onder een onoverzichtelijke massa zwart geverfde haar kon niet verhelen dat zij door het leven was getekend met talloze groeven en rimpels. Haar massieve gestalte was gehuld in een versleten hippieoutfit. Als ze zich bewoog rinkelden haar kettingen een menuet uit vervlogen tijden. Alleen de peuk zware shag ontbrak, maar dat was natuurlijk vanwege het rookverbod.

Hij bestelde een tweede koffie en keek op zijn horloge. Ze zou zo wel komen. Tegelijkertijd met die gedachte, die nerveuze prikkels door zijn lijf joeg, vlogen zijn herinneringen naar hun eerste ontmoeting in het zwembad. Hij was zestien, zij veertien. Hij was meteen zwaar verliefd op haar prachtige, blonde elfenkopje. Stoer zwom hij rondjes in het elf graden koude water. Verlegen vroeg hij haar op de kermis voor een ritje met de zweefmolen (waarvoor hij van haar een dubbeltje moest lenen omdat hij geen geld genoeg had). Later wisselden zij hun eerste kussen in het donker van een portiek. Zonder wroeging liet hij de mooiste voetbalwedstrijden lopen om bij haar te zijn.
Het was een sprookje en zo zou het altijd blijven.

Vier maanden later waren zijn ouders gescheiden. Vader had een ander liefje. Moeder kreeg wel de teleurstelling maar geen alimentatie. Ze besloot te verhuizen naar haar geboorteplaats en daar een baan te zoeken. In de desoriënterende hectiek van deze gebeurtenissen raakte hij zijn elfje kwijt. Wel schreven ze elkaar warme brieven maar hij voelde: het kon niet blijven.

Ze zou toch wel komen? Paniek maakte zich van hem meester. Even keek hij naar de oude vrouw. Zij zou toch niet…? dacht hij huiverend. Maar nee, onmogelijk!!

Hoe wonderlijk die afgelopen maanden. Plotseling dat mailtje van haar. Dat ze bij toeval op zijn website was gestuit. Dat ze in de afgelopen negenenveertig jaar echtgenote, moeder, grootmoeder en weduwe was geworden. Dat ze vaak aan hem had gedacht en… hoe ging het toch met hem? Al lezende zweefde dat elfenkopje door zijn hoofd. Hij beschreef zijn leven in grote lijnen en vermeldde dat hij inmiddels weduwnaar was. Later hadden ze een afspraak gemaakt. En hier zat hij nu, met koffie en een sprankje hoop.

‘Zeg, jai benne toch toevallig niet Nico Beerepòòt hè.’ De raspende stem deed hem wild opschrikken. Ontdaan staarde hij in het verlopen gezicht van de oude vrouw. Heftig schudde hij van nee. ‘Docht ik al. Je ziene der hail aars uit. Ik zat al een taidje te wachte, ut was een jeugdvriendje van main,’ zei de vrouw gelaten. ‘Maar hai zal wel niet meer komme.’

Hij zag haar het café uitwaggelen en rechtsaf in de menigte verdwijnen. Daarna zat hij lange tijd roerloos voor zich uit te staren. Toen stond hij op, nam plaats aan de toog en zei schor: ‘een whisky. Doe maar een dubbele.’
De barman schonk en zweeg wijs.