WE 300: Overwinnen

Op het dorpsplein stond een oeroude, verweerde steen. Een vervloekte, fluisterde men sinds mensenheugenis.
Bakerpraatjes, ongetwijfeld gevoed door het feit dat niemand wist waar de steen oorspronkelijk vandaan kwam en waarom hij, honderdvijfig jaar geleden, hier was neergezet.

Een zonnige dag. Het blonde meisje zat met haar hoofdje tegen de steen en vlocht, een kinderliedje neuriënd, een bloemenkrans voor mama die naast haar zat te lezen. Plotseling zweeg ze, hield haar hoofdje scheef en luisterde ingespannen.

Zebedeüs Critieck (de vrek) overdacht in zijn donkere bedstee grimlachend zijn weekwinst. Het ontslag van zijn reumatische boekhouder en twee trage schoonmaakwijven waren daarbij een aangename zege op zijn tergendhoge onkostenrekening. Morgen zou hij het loon van zijn klerk verlagen. Tenslotte had deze twee schrijffouten in één maand gemaakt. Tevreden vouwde hij de knokige vingers en sliep.

Woesjjjj… Zebedeüs was klaarwakker en ontwaarde in het halfduister een bleke verschijning.
‘Hé-ho, wie ben jij, hoe komt je binnen?’ lispelde hij.
‘Uw geweten,’ gromde de verschijning kort en blies een stroom koude lucht in zijn richting. ‘Ik laat u het leed zien dat u veroorzaakt hebt en wat de consequenties zijn voor uw zielenheil.’
Zebedeüs hernam zich: ‘Een gewetensstrijd via die Christmas Carol hè? Dat win ik!’ gispte hij. ‘Scrooge was een watje. IK ben zo hard als steen.’
De geest staarde hem zwijgend aan. Uiteindelijk sprak hij:
‘Dan zult u van steen zijn en wel zo lang tot drie mensen u van spijt hebben horen zuchten.’ Ineens was hij  verdwenen.
Grommend trok Zebedeüs de dekens over zich heen.
De volgende dag vond men zijn kille lijk, met angstig opengesperde ogen en vaalgrijze huid.

‘Mama,’ riep het kind, ‘de steen zucht!’
Mama lachte en legde voor de grap haar oor tegen de steen.
‘Het is de wind,’ zei ze opgewekt. ‘Kom, we gaan een ijsje eten.’

 © Verhaal: Plato 2012