Tuinier zat op de schaarsverlichte vliering. Voor hem, op de stoffige houten planken, lag een bundeltje brieven. Traag zochten zijn vingers hun weg tussen de vergeelde papieren alsof hij al aarzelend het lezen nog wat wilde uitstellen.
Die laatste dag. De zonovergoten woonkamer. De donkere, ribfluwelen bank. De oranjebruine gordijnen. Rumours van Fleetwood Mac op de draaitafel.
Ze zei: ‘je weet dat het niet anders kan. Als je van me houdt, maak dan geen scene. Ga wat wandelen. Als je terugkomt zal ik weg zijn. Hoe het verder gaat weet God alleen.’ Ze hadden gehuild. Maar zij was de sterkste geweest.
Lang nadat ze weg was voelde hij de lege plekken in het huis, de gaten in zijn ziel. Zijn leven ging door als een onstuitbaar mechanisme. In de avonduren overdacht hij hun liefde, hun dromen, maar ook haar ijzersterke familiebanden die haar telkens terugzogen en maakten dat hij zich steeds meer een vijfde wiel aan een wagen ging voelen. De ruzies daarover. Daarna de ziekte die alles anders maakte.
Ik had onvoldoende begrip en werd te snel kwaad, dacht Tuinier terwijl hij de brief gladstreek. Ik was nog jong. Maar toch: ik kon niet over mijn dromen, verwachtingen heen reiken. Telkens zegevierde dat verrekte Ego.
Toen kwam die nacht met dat buitenlandse onheilstelefoontje dat de mislukte operatie meldde en zo elke hoop op beter definitief de bodem insloeg.
Tuinier las: ‘… je begrijpt dat ik bij jou niet meer de rust vind die ik nodig heb. Daarom zal ik mijn laatste dagen in mijn land en bij mijn familie blijven.’
Een jaar later was ze er niet meer.
Plotseling doodmoe wreef Tuinier over zijn ogen, deed de brief in de stapel en borg deze zorgvuldig op. Daarna stond hij op en begon aan de lange, zware weg naar beneden.
© Plato 2012
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Pingback: WE-300: het nieuwe woord | Platoonline
Och tuinier, wat intens droevig. Ja, dat ego, hè?
ohh vreselijk plaat,
jij kan zó écht schrijven, dat ik het verdriet voel van de man…
herinneringen zoals deze rijten alle wonden weer open….
xxx
whow, mooi geschreven..
Oud verdriet kan zomaar weer levend worden.. maar ja, leven is ook loslaten, ook oude pijn loslaten en schuldgevoel en en..
Die elpee moet ik trouwns ergens hebben, Fleetwood Mac, mooi he!
hej Plaat! Ik ben er lang uitgeweest, ik weet het, maar dit is toch hopelijk niet echt? Ik ben er naar van.
Hij is zover gekomen, dus heeft hij een stuk overwonnen, ondanks de lege gaten en plekken. Gauw de brieven maar weer opbergen.
Ik merk wel dat je steeds vaker stukjes schrijft die terugspringen naar het verleden. Vaak schrijf je herinneringen op. Ik vraag mij af of dat makkelijker schrijft dan dat je alleen in het heden schrijft of verleden ipv beide.
IkenMij:
Het is mijn manier om de herinnering te scheiden van de mens die ik nu ben. Ik kijk terug… ik probeer te herkennen wie ik was, te kijken hoe ik nu ben. Het is soms een zwaar proces, maar ik vind dat ik het (zo) moet doen.
@ Plato
Tijd is een trage heelmeester
vandaag kijken naar de mens die men gisteren was
velen kunnen of willen het niet
het is een weg die men verliet
met wonden waarvan er meer dan één nooit genas
‘ik probeer te herkennen wie ik was, te kijken hoe ik nu ben’ Je bent een man waar ik mijn hoed voor af doe.
Lenjef
Wat een triest verhaal… en wat een akelig einde.
Een hele mooie WE300 Plato, ik zou willen dat ik zoiets kon verzinnen, maar dat zit niet in mij ben ik bang :-(. Tenminste… ik hoop dat het verzonnen is…
Trees, zie antwoord aan ikenmij. Dus niets is verzonnen, behalve de naam van de hoofdpersoon.
Dan is het inderdaad wel heftig. Ja, ieder mens kijkt geregeld terug in het verleden. Onverwerkt zeer kan dat soms nodig hebben om uiteindelijk beter/redelijk/wel verwerkt te worden.
Sterkte met die terugblikken!
Dit verhaal raakt mij echt… Een teken dat het goed geschreven is denk ik dan
Een fikse schouderklop Plaat voor het delen van dit schrijven!
Een hele fikse klop terug Novelle!!
Prachtig geschreven. Zit goed in elkaar.
Het verleden moet je laten rusten, zeggen velen, maar soms is het goed om terug te kijken, daar leert men van.
Het verleden is er niet voor niets….. evenmin de toekomst….. evenmin het heden…..
Mooi geschreven, kippenvel!
Over een bijzondere ervaring is bijzonder mooi geschreven.
Wat een mooi maar toch droevig verhaal eigenlijk, en wat moet het een sterke vrouw geweest zijn die deze keuze maakte en het laatste van haar leven bij haar familie doorbracht. En wat moet dat moelijk voor die man geweest zijn deze beslissing.
Je kan het zo prachtig verwoorden, die omschrijving van oranje, bruine gordijnen, ribfluwelen bank en fleedwood mac op de draaitafel, ik was meteen terug in de zeventiger jaren.
Prachtig! Meer kan ik er niet over zeggen, mijn gevoel kan geen woorden vinden…..
helemaal met lenjef eens je bent een kanjer en dit verdriet blijft in je hart het is goed xxx
Prachtig geschreven Plato. Toch wel een gave als je je herinneringen zo kunt verwoorden. 🙂
Recht uit het hart nietwaar? Mooi en integer geschreven. Je was wie je was en je bent wie je bent. Maak jezelf geen verwijten.
Ook de littekens die we oplopen tijdens het leven, blijven immer zichtbaar.
Herkenbaar wel dat omzien en het koesteren ook van minder fijne momenten. Je hebt het prachtig verwoord.
Dat was een hele heftige, ingrijpende periode in het leven van Tuinier.
Je voelt een groot gemis en ook afwijzing, door de afwijzing voel je je gekwetst.
Gedeeltelijk herkenbaar voor mij, ook het oranje/bruin dat vroeger in de mode was.
Verwachtingen kunnen gevaarlijk zijn voor relaties. Mensen gaan soms uit elkaar als de ander niet aan de verwachtingen voldoet.
Heb mededogen met jezelf, Tuinier, als je beter weet, dan doe je het beter.
Waarschijnlijk heb je ondertussen veel geleerd, net zoals ik, al ging het bij mij niet om het overwinnen van het ego.
Hele gevoelige, persoonlijke WE-300 Plato, prachtig geschreven.
Heel Erg Mooi! Droevig, maar zo geschreven dat het lijkt alsof ik ernaast sta. Wat zal je dit nog lang bij je gedragen hebben…
Plato (lieve Willem), je hebt de pijn, de onzekerheid en het verdriet van toendertijd bewaard in al die brieven, wat heeft er nu aan bij gedragen dat je de brieven weer ging lezen?
Ik gaf je al een kus voor het mooie (begripvolle) gedicht wat je schreef voor mij, ik geef je er nu nog eentje bij voor het verdriet wat je na al die jaren nog bij je draagt.
Zo is het gelopen……..
Zou tuinier die brief nog altijd moeten bewaren?
Zou het niet beter zijn als hij zich zelf niet met enige regelmaat kwelt.
Het op deze manier verwerken van oud zeer is alleen maar goed. Je bent in de afgelopen jaren geestelijk gegroeid en de erkenning van je fouten uit het verleden is hier een teken van.
Elk mens mag fouten maken ,er vooruitkomen is moedig .Vergeef het jezelf Tuinier ,ook dat mag.
Groetjes ,Ria
wat kan ik nog toevoegen aan eerdere reacties….
niets
en daar laat ik het dan ook bij.
ik schrijf niet meer
Plato,
Een moeilijk proces heb je hier intens beschreven.
Zoiets van in de trant van: in mijn geheugen en op stoffige zolders ligt verleden tijd.
Zo heeft eenieder zijn zolder met mooie en moeilijke herinneringen.
Groeten,
jeer
http://geesjesgedachten.wordpress.com/2012/02/05/een-gedicht
…………
Wat mooi geschreven!
Deze zin raakt de essentie voor mij:
“.. ik kon niet over mijn dromen, verwachtingen heen reiken.
Telkens zegevierde dat verrekte Ego”
Lieve groet
vanuit het Noorden,
Maartje
Sterkte Tuin!
Beste Tuinier, kijk eens naar de mooie periode die jullie wel hadden. Hoe (te) kort ook.
O.T.
Goedesmorreges heer Plaat.
Deze heer Tonnie L is geen familie.
Die kromming word vaker gemaakt hetgeen logisch is maar wij zijn , hoewel al bijna 44 jaar woonachtig hier ter plaatse , niet van oorsprong afkomstig uit Haakbergen.
Heb dank voor je prachtige commentaren.
De pimpelmees in de vlucht stelt fototechnisch denk ik niet veel voor maar ik ervaar hem net zoals jij.
Leuk dat je nu eindelijk weet hoe de kramsvogel er uit ziet.
Weer een mooie herinnering aan je broer.
baai ze weeeij als ik ik de link in jou reacties klik kom ik op een pagian die ik niet ken….hoe zit dat?
Afscheid nemen heb ik sowieso al moeite mee dus je verhaal raakt me…
Heel mooi geschreven weer Plaat!
Maarre……hopelijk géén persoonlijk verhaal….toch???
Liefs van mij….;)
Knap hoe je met enkele zinnen iemand een verhaal binnen kan sleuren: de laatste, de zonovergoten woonkamer, Rumours…Je bent een echte schrijfkei!
Met grote bewondering dit ongetwijfeld autobiografische stuk gelezen. Het is niet alleen prachtig geschreven, maar je moet het ook maar aandurven en aan kunnen dit op te schrijven.
Zelfreflectie gaat de ene keer bewuster als de andere keer.
Soms is het rauw om terug te blikken op je tijdslijntje
vaak schoont het wel erdoor op.
Zodat uiteindelijk het terugblikken door innerlijke groei zachter word als een fijne
mijmering dan is de pijn die het meebracht al licht geworden. ( na tig keren)
Een troost Willem, als het toen was naar je beste kunnen en als je nu ernaar kijkt en dingen waarneemt is er innerlijk een groei geweest omdat je beste kunnen is toegenomen
Maar !!! betekend niet dat het toen niet goed was je handelde immers naar beste kunnen.
Denk dat het goed is naast je andere prachtige verhalen om ook je lijnen op te poetsen door je schrijf-talent
🙂 talenten krijg je mee op te benutten dus een mooi gereedschap voor innerlijke groei.
Groetjes van mij.
Soms zou je willen dat je de tijd terug kon draaien en weer even daar zijn, waar je ooit was. In gedachten kan dat nog steeds, met weemoed en mildheid kan je het verdriet van destijds een plekje geven, je hebt dat mooi verwoord.
Kennelijk waren die dromen en verwachtingen sterker dan Tuinier zelf. Dat wil niet zeggen dat het verkeerd geweest is om die boven de ander te stellen. Als hij anders had kunnen handelen dat hij dat gedaan. Mensen handelen namelijk altijd zoals het hen op dat moment het beste lijkt (en naar wat ze op dat moment aan kunnen). Plotselinge ziektes doen daar niets aan af. Liefde is soms ook alleen verder gaan. Afscheid en verdriet horen bij het leven. Dat kunnen we niet voorkomen. En ons ego dragen we altijd met ons mee. Gelukkig maar zou ik bijna zeggen. Mooie zelfreflectie Willem.
Ik herkende het verhaal direct, hartverscheurend nog steeds… verwijt jezelf niks Willem, je was toen vast ook al een mooi mens.
Een grote eer: een witte roos, een brief als afscheid op een warm vliegveld.. Herinneringen blijven. Koester ze. Heb er vrede mee. Het is uiteindelijk goed zo als het is. Daar gaat het leven om. We leren. Met vallen en opstaan. Maar we leren ! En dan is terugkijken op zich een feest. Zelfs met pijnlijke herinneringen. Dag mooi mens.
En dit alles dankzij jou Cobie. Ik kan je er niet genoeg voor bedanken. Het heeft iets toegevoegd aan mijn bestaan.
overwinning is dit een serie van WE 300 heb het gelezen en vind het mooi maar is het debedoeling om weer een overwinning te schrijven