Met snelle blikken links en rechts klikklakte de dame met het bontje door de drukke supermarkt. Af en toe wierp ze, zonder zich om de prijs te bekommeren, een artikel in haar karretje.
Eigenlijk winkelde ze nooit. Het was toch een verschrikking, al die zorgelijke huisvrouwtjes, werklozen, spijbelende scholieren en zich voortslepende bejaarden? Maar ja, het meisje was weer eens ziek en vind dan op korte termijn maar een goede vervanging.
Kijk, was dat niet H. waar haar zoon nog een blauwe maandag mee in dat orkest gespeeld had voor hij er achter kwam dat hij zich te midden van het plebs bevond? Ach heden, ze kwam deze kant op. Abrupt draaide ze haar winkelkarretje om en manoeuvreerde onhandig in een andere richting. H. was nou net zo iemand waarvan haar vriendin Neelie altijd zei: ‘Veronique, deze types hangen moreel, intellectueel en dus ook financieel altijd aan het randje van de samenleving. Kom op zeg, als je na driehonderd sollicitaties nog geen baan hebt, begin dan gewoon voor jezelf. Toon lef. Maar ze missen de pit en dus blijft alles bij het oude. Affreus maar waar.’
Had ze nu alles voor de party? De spullen voor de fondue, frisdrank, blokjes kaas, worstjes, salade, gemengde frituurhapjes, bitterballen, een doosje met zes flessen prettige Zuid-Afrikaanse wijn, oh ja kaasbolletjes voor Henry. Dat kwam hem wel toe, na zo’n lange dag op het ministerie. Enfin, de kar was bijna vol. Het moest maar genoeg zijn.
Er stond een lange rij voor de kassa. Gelaten wachtte ze totdat er ruimte kwam om haar spullen op de band te deponeren. Voor haar stond een haveloze vent die zojuist 12 blikken kattenvoer op de band had neergezet. Terwijl hij zijn portemonnee uit zijn broekzak wroette, drong er ineens een golfje onwelriekende geur haar neus binnen. Mijn God… ze deinsde achteruit en botste pardoes tegen een ander winkelkarretje op. De man keerde zich half om, slikte een slijmdraadje weg en zei welwillend: ‘ik sal de blikkies effe opschuive, dan ken u dr bij, doame.’
‘Dank u,’ stotterde ze begon opgelaten haar spullen op te stapelen. Weer draaide de man zich om: ‘heb u een feessie vanavond?’ informeerde hij vertrouwelijk.
Daar was weer zo’n golfje. Ze vermande zich, knikte en zei gemaakt vrolijk: ‘zo, zo, u zorgt maar goed voor uw katten.
Nu draaide de man zich ten derde male om en grijnsde: ‘ik heb geen katte, doame.’
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
Whahahaaaaa ik lig dubbel hier. Dank je wel Plaat dat kon ik even goed gebruiken. 😉
Geweldig beeldend geschreven, ik zag het helemaal voor me. 🙂
Moest heel even aan die C1000 reclame denken met Martha en Thérèse.
ik ook!
vreselijke reclame overigens…..
Oh, ik ken die reclame niet, geloof ik… weet ik niet zeker. Ik kijk niet veel…. gaat dat over kakmadammen?
Ja twee kakmadammen die liever niet willen dat de ander erachter komt dat ze hun boodschappen daar halen en dan lopen ze elkaar daar natuurlijk tegen het lijf. Thérèse gespeeld door Tineke Schouten. http://youtu.be/NEqlInAJ-nE (ik vond deze reclame best grappig hihi) 😉
Wat een kakmadam. Prachtig verhaal, Plato.
best lekker hoor, kattenvoer!
en nu verwachtte ik, dat madame Kak, haar boodschappen niet kon betalen en uit de brand werd geholpen door H. 🙂
De tegenstellingen rijzen de pan uit Plato.
Dat maakt het zo …. heftig.
En juist dan kan er van alles gebeuren als je snapt wat ik bedoel 🙂 van die momenten.
Een ontmoeting die nog wel even in hun geheugen blijft nazinderen denk ik.
Héérlijk…ik zag haar klikklakken, koket de boodschappen in haar karretje leggen en gruwelen bij de kassaband. Een lust voor oog en geest!
jemig plaat da’s de realiteit hé, de een doet maar en d’ander kan amper eten….
plaatje je hebt je beroep gemist
xxx
Brrrrr ik houd niet van die enge vrouwtjes die op de hele wereld neerkijken. Maar die lucht in haar neus gun ik haar ook niet ;-). Je hebt een hele leuke draai gegeven aan het eind Plato, zag het helemaal voor me 😀
Plato dit verhaal laat me eventjes Cornelis Critiek ,Grafschriften en Tuinier vergeten , Heerlijlk stukje supermarkt , Na de drol in de duinen bij Rietepietz zoëven kan deze lucht er ook nog bij.
groetjes ,Ria
GATVERDAMME!
Mrs T. is mijn verhaaltje werkelijk ZO slecht? Dan moet ik mij gaan schamen.
Hahaha, je weet wel beter. Het was juist zo goed/grappig. Sterker: ik rook het bijna. Bijna …
tja, willem, dit is dan erg, erg leuk….ik zie het zo voor me…..die man had waarschijnlijk ook nog puisten, nauwelijks tanden, etc etc 😉
Ik raad die dame aan om de volgende keer via Internet haar bestellingen te doen. 😉
Maar je hebt de tegenstelling knap weergegeven Plato. 🙂
Vaak maakt een volle buik het hart hard
je ziet ze
pronkerig rijden
met volle winkelkar en chique kleren
alleen merkproducten zijn goed genoeg
voor solden is het altijd te laat of te vroeg
een
bedelende hand
zullen ze telkens minachtend negeren
Prachtig geschreven, Plato!!
Lenjef
Je ziet het zo gebeuren, prachtig Plato.
Groetjes.
Eerst dacht ik dat het kattenvoer in de aanbieding was, maar toen de verwaarloosde man zei dat hij geen katten had, had ik het door.
Triest, om zo te ( moeten ) leven.
De ‘kakmadam ‘ heb je heel realistisch neergezet, stel je voor zeg, moet ze zich tussen het gewone volk begeven! 🙂
Heel beeldend geschreven Plato, leuk, maar ook triest.
Dank je wel Willie. Ik zat eigenlijk te wachten op je reactie. Ik keek eens op de klok en…. ja hoor. We zijn nog steeds allebei nachtbrakers :-).
Je kan er de klok op gelijkzetten he, hihi.
Mijn moeder zou zeggen: en nou naar bed. Morgen ben je weer geen half mens.
Kakmadammen zijn ook mensen, hun hooghartigheid is niet altijd gebasseerd op hooghartig willen zijn. Ze hebben dit vaak ook zelf niet door dat het zo overkomt. Tussen deze kakmadammen zitten ook dames van goede doen zoals ik ze maar netjes zal betitelen en die zo groot zijn geworden en die houding hebben aangehouden uit onzekerheid en eenzaamheid.
De luxe ogende winkelkart zegt niet alles ( want wat is uiteindelijk luxe .. geluk is nog altijd niet te koop)
Zelf heb ik kennis aan een vrouw midden 60 ze noemen haar hier de barones, stiekem heeft men lol om het mensje wekelijks laat ze der haren doen, rijd in haar jaguar ( nooit ouder als 2 jaar) heeft een meisje en een tuinman enz enz….. ze winkeld zelf af en toe en komt dan ook heel onnatuurlijk over, niet uit hooghartigheid ( al oogt het zo!!!!!!!!!!! maar uit onzekerheid) zal jullie het lange verhaal besparen hoe ik met haar in contact kwam, maar inmiddels heb ik wel ondekt dat ze een hele warme onzekere vrouw is die niet echt bewust is van hoe ze overkomt en verrot eenzaam is ondanks al haar poeha.
En ben ik dus af en toe mede het onderwerp van gesprek geworden pssssst zag je dat heeft dat mens nu dat ze daar heen gaat te thee drinken de barones was daar sjjjj snap jij dat nou bladiebladiebla.
Tuurlijk zijn er inmense verschillen en die zijn triest.
Maar walgen van een kakmadam……. nuh ikke niet nieuwschierig naar de verhalen erachter mmmm ja ikke inmiddels wel.
Mooi verhaal plato.
Erika, dank je wel voor je leuke bericht. Het is haast een blogje 🙂
Ik heb mijn eigen verhaal nog eens teruggelezen. Ik noem haar geen kakmadam. Dit verhaal is een vrij chlichématige vergelijking tussen geaccepteerd arm en gemakkelijk automatisch rijk.Eigenlijk heb ik die mevrouw ten tonele gevoerd als een soort metafoor voor de politiek/maatschappelijke gedachte dat elk leven maakbaar is. Dat als je maar genoeg solliciteert je ‘gewoon’ een baan krijgt en als dat niet lukt je ‘gewoon’ succesvol ondernemer moet gaan worden (Neelie Kroes). Het gemak waar dat mee gezegd wordt door met name mensen van rechtse huize, stoort me vaak. Vraag maar eens aan Anneke en Minoesjka hoe die denken over hun ontslag en hun pogingen weer aan het werk te komen. Dat zijn geen minkukels. Maar hoe graag wil de maatschappij ze hebben. En in hoeverre kun je daar als (iets) oudere vrouw/man nog invloed op uitoefenen.
Natuurlijk zijn er zat mensen die wat meer pit zouden mogen hebben, maar dat geldt lang niet voor iedereen. Veel mensen die het goed hebben zouden eens met wat meer begrip om zich heen kunnen kijken. Wij zijn tegenwoordig toch wel iets meer dan aanhangers van Darwin en zijn survival of the fittest?
hey willem, dat krijg je met die blogloze mensen he die gaan bij anderen bloggen 😉
De bedoeling van je verhaal was ook heel duidelijk en leuk geschreven.
Mijn reactie is zowel op je verhaal, als alle mini ( en maxi) hihi blogjes onder je verhaal.
toedeledoki latersssssssss
heerlijk!!!
Plaat ik zit te genieten!!!!!!!!
Er moesten eigenlijk speciale winkels zijn waar zo`n dame ongestoort kan winkelen….vind je ook niet whahahahahahahahahahahahaha
Plato,
Een “schitterend triest” verhaal.
Groetjes,
jeer
p.s. bedankt voor de felicitaties!
Supergoed man!
Wat een onverwacht einde.
Het doet mij denken aan een tv programma waar ze dan speciale figuren voor uitkiezen.
Een mannetje bezwoor dat duivenvoer het allerbeste was dat je kon eten.
Zijn groene klikobak zat er vol mee en was zogezegd zijn voorraadkast.
Meneer had alleen geen tand meer in zijn bek, denk dat hij ook het verschil niet proefde tussen een harde maiskorrel en een stuk kies?
Een mooi verhaal en leuk die reacties ook te lezen van mensen en dank voor je begrip 😉
Ja ieder verhaal heeft altijd twee kanten de tegenstelling is zo beschreven dat ik het zo voor me zag. Moest ook wel denken aan mijn zwager die een beetje het type van de man met het kattenvoer was,sterkes nog een tijdje alleen uit de vuilnisbakken leefde en ik deinsde ook wel eens terug als ie me een knuffel wilde geven haha en soms zag ik ook mensen wel kijken van wat doet zij, niet dat ik een kakmadam ben hoor dat ook weer niet, met hem als we bijvoorbeeld ergens koffie zaten te drinken. Soms moet je wel eens ergens door heen kijken om toch een mooi mens te zien.
In beide gevallen is het een kwestie van verder kijken dan dat je neus kan ruiken. De onwelriekende geur van de man en de parfumgeur van deze dame zullen je de adem kunnen benemen. Ik vraag me af: Wie is nu de “arme sloeber” van deze twee personen?
Plato, je hebt een prachtige manier van schrijven, zeer beeldend!
(lief dat je aan Minoesjka en Anneke dacht, ik heb waardering voor jouw antwoord aan Erika)
Ha ja, leuke reactie van Geesje hierboven, die dame had wellicht een doordringende parfumgeur en dat is minstens zo erg. Ik vroeg me af of ze alles wel kon vinden, want voor iemand die de boodschappen laat doen…
Ik gooi zelf trouwens ook alles in mijn kar zonder op de prijs te letten ;p
Sinds de recessie om zich heen grijpt is de omzet van kattenvoer enorm gestegen. Ik las dat ook in de krant. Triest dat er mensen zijn die de vuilnisbakken moeten omspitten op zoek naar voedsel of aangewezen zijn op kattenvoer. Schrille tegenstelling heb je mooi geschetst, Plato.
Mijn dochter heeft ooit voor een weddenschap ooit iets klaar gemaakt met blikjes kattenvoer. Het smaakte niet slecht, maar er zaten veel graatjes in. Het gerecht is dus uiteindelijk niet echt als maaltijd gegeten.
Hier mijn “winkel- leed”
Gisteren kreeg ik ruzie met een mevrouw bij de Appie Heijn.
Ik stond bij de kassa met mijn boodschappen en was bezig al mijn spullen op de band te laden. Ineens komt er een oud mens van de kassa naast me, zegt niks, begint zonder iets te zeggen mijn boodschappen achteruit te schuiven zodat er plaats was voor haar boodschap, want ze had er maar 1.
En ik werd toch zo giftig. Ik zeg tegen dat mens: mevrouw dat gaan we niet doen. Het is een kwestie van beleefdheid. Als u nou gewoon gevraagd had of u dat ene ding even had mogen afrekenen dan had ik daar geen enkel bezwaar tegen gehad, maar je schuift de boel van een ander niet ongevraagd aan de kant om je eigen spullen er zo maar tussen te duwen.
Ze keek me eerst een beetje dommig aan, daarna wierp ze me een verleidelijke blik toe en zei vragend: Nee?
En ik zei: nee, en gaf haar haar boodschap in haar hand waarna ze afdroop naar de kassa waar ze vandaan kwam. Ze had nog geluk dat ze haar er daar weer tussen lieten.
Ik ben helemaal geen ruziemaker, maar dit schoot me echt in het verkeerde keelgat.
En heel terecht ook, Annemiek. Sommige mensen hebben echt een dik bord voor de kop. Net als die lui in de trein met grote bek en loeiende mobieltjes. Geen gevoel voor verhoudingen en denkend alleen op de wereld te zijn.
Top verhaal weer Plato ………. wat heerlijk om dit te lezen :-))
ha ha ha
wij maken ook altijd vlees crocetten van kattenvoer blijft het bezoek mooi weg
Heel lang geleden, zeg maar in mijn vorige leven, kregen we opeens onverwacht bezoek. Die kwamen elke avond de bierkrat leegzuipen en alles wat los en vast zat naar binnen werken. Op ons verzoek ons een keer een avondje over te slaan, dat drong niet bij hun binnen. Dus had mijn toenmalige vriend een blik kattenvoer opengemaakt en daarmee toastjes besmeerd.
Het effect had moeten zijn dat ze niet meer zo vaak zouden komen.. helaas! Ze hadden nog nooit zulke lekkere paté gehad.
Prachtig verhaal overigens… je kunt goed bekakt schrijven…. 🙂
Ineens kwam ik weer terecht op de blog van Plato, via een reactie bij Wilma.
Leuk om je hier weer terug te vinden, op deze website
en in de teksten die nog steeds typisch Plato zijn!
Deze is ook wel erg opvallend 😉