Tuinier: oplossing

In een hoekje van het oude dorpscafé waren drie mannen zwaar met elkaar in gesprek.
‘Nee Tuinier,’ sprak de magere man zuur, ‘je kunt het wel simpel willen zien maar een feit is dat die zuidelijken veel te gemakkelijk zijn. Men leeft op grote voet, betaalt geen belasting en het resultaat: een groepje rijken, een grote groep kansarmen en een doodarme overheid. Zodra wij betalen en eisen stellen, begint het volk te muiten en doet de politiek weer consessies. Ik zeg: niet meer betalen. Uit de Euro met die landen.’

‘Jij laat ze dus gewoon failliet gaan,’ fluisterde ouwe Willem en nam een teug koffie ‘En onze investeringen dan, Cornelis?
‘Die zullen we verliezen,’ sprak Cornelis uit de hoogte, ‘maar als we zo doorgaan, zijn we straks véél meer kwijt. Heb jij een beter idee?’
Ouwe Willem zweeg. Veel verstand van politiek en economie had hij niet. Wel was hij opgevoed met begrippen als solidariteit en welzijn. Maar wat betekenden die woorden nog in het huidige tijdsgewricht?

‘We moeten de knoop ontwarren,’ verhief Tuinier zijn stem. ‘Vroeger was het leven simpel, maar de politiek en het bank- en verzekeringswezen hebben alles nodeloos ingewikkeld gemaakt. De economie floreert alleen bij groei en zodra die dreigt te stagneren, begint men onmiddellijk te janken als een hond, regent het ontslagen en verliest het volk zijn vertrouwen in het systeem. Ik zeg: iedereen weer een eigen stukje grond en gewoon zijn eigen voedsel verbouwen.’
‘Zo,’ schamperde Cornelis, ‘dáár knapt de wereld vast van op.’

Even zwegen ze.

Toen riep de barman. ‘Heren, denkt u in dit verband éven aan mijn wet van de afnemende meeropbrengst?
Drie paar ogen keken hem iewat verbluft aan.
‘Ja,’ grijnsde de barman, ‘hoe meer jullie lullen, des te minder wordt er gedronken. Op die manier gaat mijn zaak failliet.’