Synchroniciteit

Ik las:
Sychronicity: the bridge between matter and mind, van F. David Peat.

De term…
…is van de filosoof  Jung. Hij plaatst dit begrip naast de causaliteit, zonder zich de vraag te stellen welke van de twee nu belangrijker is.

Synchroniciteit:
Iedereen heeft het wel eens: Ik loop net te denken aan Henk en…even later kom ik Henk tegen die zegt: goh Cornelis, ik liep net aan je te denken. Kortom twee, schijnbaar toevallige, gebeurtenissen die verband met elkaar houden zonder een aanwijsbare oorzaak.

Twee opvattingen:
De wetenschappelijke kijk: dit is gewoon toeval.
De spirituele kijk: dit is een teken van gene zijde.

Ik ga hier geen standpunt innemen. Deze zaken laten zich immers niet of moeilijk verklaren. Ik hoor soms de nuchteren zeggen: tja, toch vreemd, ik blijf er maar over nadenken. Anderzijds is het vaak onduidelijk waarom wij met zo’n spiritueel gebeuren worden geconfronteerd.

Het boek:
Vroeger geloofde men dat de wereld één was.  Geest en materie waren sterk met elkaar verbonden. In het huidige tijdsgewricht heeft men deze elementen gesplitst. Veel natuurkundigen menen dat de mens alles wat hij niet kan verklaren, GOD noemt. Is er een wetenschappelijke verklaring voor een bepaald fenomeen, dan heet dat wetenschap.

De opkomst van de kwantummechanica  en ontwikkelingen in de psychiatrie heeft geleid tot de gedachte dat er méér is.

Peat…
…(en hij staat daarin allerminst alleen) laat zien dat er niet (uitsluitend) sprake is van een enorme reeks toevalligheden. Hij  beschrijft het universum als één geheel. Er zijn, op een voor ons onzichtbaar niveau, verbanden tussen geest en materie.

Peat kijkt vanuit verschillende gezichtshoeken. Hoe zijn zaken als herinneringen, poëzie, gevoel, opwinding, schoonheid en smaak wetenschappelijk te verklaren? Anderzijds  hoe kunnen objectieve ontdekkingen en verklaringen spiritueel worden verklaard?

Dit boek is een interessante poging daartoe.