WE 300: woordenloos

I
‘Goedemorgen, wat zijn de klachten?’
‘Dokter, sinds gisteravond woedt er zo’n hevige angst in mij,’ fluisterde de man.
‘Hoe dat zo?’
‘Ik weet niet.’ De man sprak aarzelend als schaamde hij zich voor dit ontoereikende antwoord.
‘Geen aanleiding dus. Had u dit al eerder?’
‘Nog nooit dokter.’
‘Vult u deze vragenlijst maar in. Daarna zal ik u even onderzoeken.’

II
‘Zo te zien bent u kerngezond,’ sprak de arts monter. ‘Ik geef u iets kalmerends. Helpt het niet, dan verwijs ik u naar de specialist. Over vijf dagen terugkomen.’
‘Ja, dokter.’

III
‘Vertel eens. Hoe gaat het ermee?’
‘Totaal geen angst meer,’ zei de man opgewekt.’Heerlijk.’
‘Goed nieuws. Prima medicijn, nietwaar?’
‘Ja, maar nu is het op, dokter.’
‘Hindert niet, u heeft het niet meer nodig. U bent genezen. Goedemorgen.’
‘Dag dokter.’

IV
‘Dokter, kom snel. Mijn man heeft weer zo”n aanval.’
‘Maar mevrouwtje, uw man is kerngezond. Dat weet u toch?’
‘Jawel, maar hij zit hier zo vreselijk angstig en hij praat niet meer. Oh, dat zwijgen gaat me door merg en been.’
‘Geef hem maar wat valeriaan, dan is het zo weer over. Dag mevrouw.’
‘Maar ik… goedenavond dokter.’

V

‘Dokter, kunt u meteen komen.’ Ze huilde. ‘Oh God, hij is dood!’
Hij schrok. Het was menens.

VI
‘Zo’n merkwaardig geval, confrater. De man was licht hypochondrisch. Dus ik geef hem voor vier dagen een placebo en… kerngezond. Maar dan dit. Hoe kan dat nu?’
Hulpeloos haalde hij beide schouders op.
‘Grm grm.’
‘Maar wat me nog het allermeest heeft getroffen…’
‘Kuch, mmmm?’
‘ik kom die kamer binnen en zie dat grauwe gelaat, die trekken van helse, geestelijke pijn, mond en ogen wijd opengesperd, alsof hij zojuist de diepste hel heeft aanschouwd.’
‘Grm, grm!’
‘Sindsdien denk ik maar één ding: wat heeft die man gezien?’