Rochel

Koket betrad de mondaine vrouw het terras en zette zich aan een tafeltje. Haar man, die met volle tassen nakwam, wierp zijn lading hoestend en hijgend aan haar voeten en nam moeizaam plaats.
‘˜Tja, wat zal ik eens nuttigen, sprak de vrouw nuffig. ‘Jij soms ook wat, Herbert?’
‘Ik…’ rochelde Herbert. Vervolgens lanceerde hij een enorme hoestbui. Met zijn zakdoek veegde hij zijn lippen af. Hij schrok… bloed. De volgende hoestbui was zo sterk dat hij niet meer kon stoppen.
Misprijzend keek de vrouw hem aan en sprak uit de hoogte: ‘Herbert, gedraag je dan toch. Men KIJKT naar ons!’