Afscheid

Doodstil zat hij in zijn rolstoel en keek naar de kleine kist.
Afscheid nemen doet zo’n verdomde pijn, dacht hij triest.
Zoveel jaren, zoveel lief en leed gedeeld, onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Als één dacht, zette de ander al de volgende stap.
Dat kon alleen maar als je terdege op elkaar was ingespeeld.
Maar nu was dat voorgoed verleden tijd.
Hij voelde zich verweesd.
Het ziekenhuis had welwillend toestemming verleend. 
Daarna hadden ze besloten dat de plechtigheid in kleine kring zou geschieden. 
Zijn vrouw streelde liefdevol zijn beide schouders.

Op die regenachtige septemberdag nam hij definitief afscheid van zijn linkerbeen.