Toen ik nog een kleine jongen was, nam ze mij en mijn broer altijd mee naar Zaandam. Want daar werd het, in tegenstelling tot in Amsterdam, wel gevierd. Dan liepen wij, door regen en wind met onze papieren lampionnetjes, die al na een half uur kapot waren en hamsterden snoepjes en koekjes. Van Halloween hadden wij, aan het einde van de jaren vijftig, gelukkig nog nooit gehoord.
Natuurlijk heb ik het over Sint Maarten, het feest dat tot voor kort in de maand November het alleenrecht van kinderfeest had. Later, toen ik zelf kinderen had, heb ik menigmaal met de kinderen meegelopen, achter mijn hand meefluisterend… de koeien dragen horens en… hier woont een rijk man, die veel geven kwam. Omdat ik het zo gewoon was en omdat het zo leuk was om te doen.
In het jaar 1994 kwam er abrupt een einde aan de elfde van de elfde als feestdag. Mijn moeder, die aan zware suikerziekte leed en daardoor zienderogen was achteruitgegaan, overleed namelijk precies op deze dag. En niet alleen dat, ze overleed ook nog eens exact om 23.11 uur.
Wie mijn weblog al langer volgt, weet dat ik altijd met veel liefde over mijn moeder geschreven heb. Omdat ze mijn broer en mij, ondanks het feit dat ze een zwaar leven heeft gehad, met liefde heeft groot gebracht, het ons aan niets liet ontbreken en altijd achter ons stond.
Al weer 15 jaar geleden bijna. Ik kan het haast niet geloven maar toch is het zo. In al die jaren (ook daar schreef ik al eens over) heb ik heel vaak naar de klok gekeken als die dan net op 23.11 of 11.11 stond. Velen vonden dat overdreven, toevallig, of dachten dat ik maar wat fantaseerde, maar het is echt zo en ik heb het altijd opgevat als een teken: denk niet dat ik jullie ben vergeten!
Vandaag , een paar dagen voor het weer Sint Maarten is, draag ik deze dag aan haar op.
Lieve mam, denk niet dat ik je ben vergeten!
Welkom bij Plato Online
Plato Online 