De schrijfster tekent in dit boek het lijden en sterven van haar vader en moeder. Op een vrij sobere manier beschrijft zij haar ouders en hun kwalen, kijkt terug naar haar jeugd en doet verslag van de gebeurtenissen in het het ziekenhuis.
Het is uiteraard een emotioneel verhaal dat evenwel vrij sober wordt gebracht en juist daardoor zo aanspreekt. Iedereen die wel eens een ouder of een ander geliefd familielid heeft verloren, zal zich in het boek herkennen.
Bij mij begon die herkenning al in hoofdstuk 1 waarin de schrijfster nog even alleen wil zijn met haar net overleden vader. Maar dat gaat zo maar niet. De vader moet worden afgelegd, naar het mortuarium gebracht en dat gaat volgens nauwkeurig omschreven procedures. Met veel moeite krijgt ze toch nog wat ruimte.
In 2005 overleed mijn broer. Ik hoorde het op mijn werk, in Amersfoort. Twee uur later was ik in het ZMC. Ik wilde mijn broer zien. Dat kon niet. Geen tijd, hij moest naar het uitvaartcentrum. Dan had ik maar eerder moeten komen. Ik werd woedend en men zag dat. De vertegenwoordigster van het uitvaartcentrum besloot uiteindelijk dat ik nog even mocht kijken. Een gunst want er was een tijdschema. Maar of wij dan wel snel de kamer wilden leeghalen want er waren andere patiënten.
Als je zulke herinneringen hebt, dan heb je extra voelhoorntjes voor zo’n boek. Sterker nog, bij het lezen dacht ik er meermalen aan en werd weer kwaad.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 