Piet 24: Postume expositie I

Voorbereiding laatste expositie 
Met name Piet’s vrouw is hier erg druk mee bezig geweest. Het duurde vrij lang voor het allemaal rond was want ze was afhankelijk is van de hulp van anderen (het achterhalen van de eigenaars van schilderijen en deze bewegen een doek af te staan voor de expositie). Bovendien heeft Piet heeft veel werk nagelaten dat nooit helemaal afgekomen  is. Ook daar moest een goede keuze uit gemaakt worden.

Het fotoboek
Dit boek bestaat voornamelijk uit afdrukken van Piet’s schilderijen. Alle familieleden, kennissen en (bekende) kopers is gevraagd een foto op te sturen van de schilderijen die bij hen thuis hangen. Het boek werd tijdens de expositie te koop aangeboden en de opbrengst ging  naar een project in Nepal.Dat zou Piet zo gewild hebben. Tijdens zijn leven deed hij zelf ook aan dergelijke projecten mee.

 De video
In 1988 maakte ik een film over mijn broer. Deze gaf ik de titel “gekleurd portret” mee. In de film zie je Piet o.a. schilderen in zijn kamer en op een openbare plek in het verpleeghuis waarbij hij uitleg geeft over zijn schildertechniek en kleurgebruik. Ook geeft hij zijn visie op het begrip inspiratie en laat hij zien welke technische ingrepen er zijn gepleegd om hem, met zijn handicap, te kunnen laten schilderen (ingrepen die allemaal door vrienden werden gerealiseerd).  Daarnaast zijn er beelden van Piet in zijn huis (hij kwam toen nog de weekeinden thuis). De film wordt gevolgd door beelden van een aantal exposities in de periode 1988 t/m 1992.

Op de expositie was deze film te zien samen met andere films waarin Piet zingt met gitaarbegeleiding van een vriend.

De expositie

Deze werd gehouden in het kerkje van Marken Binnen, het Noordhollands dorpje waar onze voorvaderen werden geboren.
De expositie werd een grote reünie van Piet’s familie, vrienden en kennissen (je weet hoe dat gaat: na iemands dood valt zo’n club grotendeels uit elkaar) waarbij gezelligheid een grote rol  speelde.
Er werden uiteraard veel foto’s gemaakt, veel onderlinge gesprekken gevoerd en er werden behoorlijk veel schilderijen verkocht.
Ook was er een toespraak van een boeddhist uit de orde die de opbrengsten van de verkoop van deze schilderijen ontving.

Het was vreemd dat Piet er zelf niet bij was, maar ik denk dat hij tevreden zou zijn geweest over de manier waarop het allemaal toeging.

Piet zei ooit: als jullie later aan mij denken, doe dat dan in vrolijkheid, niet in verdriet. Dat zinnetje heb ik altijd onthouden omdat hij dat zelf ook altijd uitstraalde: ‘ik kijk naar wat ik kan, niet naar wat ik niet kan,’ zei hij vaak. Hij was dankbaar voor alle blijken van hulp en vriendschap die hem niet alleen steun gaven maar die hem ook in staat stelden (met name door alle technische hulp) nog steeds te schilderen.
Als je weet hoe hij Piet er bij lag, moet je constateren dat het een enorme prestatie van hem was dat hij zo positief naar het leven keek.

In het gedichtje hieronder heb ik deze aspecten van Piet proberen vorm te geven.

Denk jij aan mij, dan liever niet in klagen
Herinner je de lach op mijn gezicht
Al is mijn lijf uiteindelijk gezwicht
Ik was niet dat, wat jullie aan mij zagen

 *

Het schilderen hielp mij de pijnen dragen
Droogde mijn tranen, dankbaar tegenwicht
Maakte de last die mij bezocht weer licht
Gaf antwoord op mijn zoeken en mijn vragen

*

Dank je, voor alles wat je hebt verricht
Liefde en vriendschap voeden vele magen
Mijn leven was beslist vol goede dagen
Gedenk mij met een lach op je gezicht.

*

Schilderijen: © Piet Rol
Tekst en gedicht: © Willem Rol 2007